Konsola SNES przyniosła nam jedne z najbardziej pamiętnych gier wideo w historii, od Final Fantasy VI i Starfoxa po Super Mario World i Super Metroid. Niestety, jak każda konsola, była nękana kilkoma okropnymi gniotami.

Oto zestawienie 10 najgorszych gier na SNES-a wszech czasów. Te okropne tytuły z pewnością przyprawią cię o siwe włosy w wieku 20 lat, zamienią cię w mnicha i dadzą ateistom powód do powiedzenia „A nie mówiłem?”. Trzymajcie się za nos i wkraczamy do akcji!

10 ROAD RIOT 4WD

Jeśli pomysł ścigania się dune buggies po torze w 4fps jest dla was pociągający, to wskoczcie na eBay’a i weźcie w swoje ręce tego niesławnego pseudo-klasyka! Wersja na SNES-a jest portem oryginalnego tytułu zręcznościowego Atari z 1991 roku, ale nie wiedziałbyś o tym.

Porównanie tych dwóch gier obok siebie jest co najmniej szokujące. Wersja arcade charakteryzuje się ogromnymi sprite’ami pojazdów, płynniejszym framerate’em i licznymi efektami środowiskowymi, podczas gdy wersja na SNES-a to bezsensowny, nudny bałagan, który nie ma nic do pokazania poza zwiększonym ciśnieniem krwi.

9 DOUBLE DRAGON V: THE SHADOW FALLS

Jeśli chodzi o gry walki, jest tam kilka naprawdę okropnych tytułów, ale Double Dragon V: The Shadow Falls cieszy się złą sławą nie tylko ze względu na kiepską rozgrywkę, ale także na kpiny z całej franczyzy.

Wymień inną grę walki z przeciwnikiem, który zlizuje swoich przeciwników do nokautu, a osiągniesz wyczyn godny Platynowego Trofeum PlayStation. Mechanika walki jest skandalicznie zła, grafika jest kiepska, a projekty postaci są głupie. Jeśli szukasz prawdziwej gry walki Double Dragon 1 na 1, wybierz zamiast tego wersję Neo Geo.

8 TIMECOP

Gry wideo oparte na filmach były szczególnie okropne w latach 90-tych, a to głównie z powodu ograniczeń technicznych przyćmiewających założenie. Aby to zrekompensować, projektanci gier musieli przygłuszyć swoje adaptacje, aby dopasować je do konkretnej formy gry, przez co każdy był przegrany.

TimeCop próbuje wykorzystać hit filmowy Van Damme’a z formułą akcji side-scrolling, która nie trzyma się kupy. Postaci motion-captured wyglądają głupio, animacje ataków są skandalicznie przekombinowane, a próba stworzenia realistycznie wyglądających teł nie wzbudza zaufania.

7 REVOLUTION X

Choć ta strzelanka o tematyce Aerosmith była hitem w salonach gier, porty na konsole domowe ucierpiały z powodu swoich ograniczeń technicznych. Nie trzeba dodawać, że przeniesienie tytułu skupionego na muzyce na konsolę taką jak SNES, z tak ograniczonym sprzętem audio, było od początku złym pomysłem. Wyobraź sobie, że słuchasz MIDI coveru albumu Aerosmith z wywalonymi głośnikami wysokotonowymi, a będziesz miał jakieś pojęcie o tym, jak to brzmiało.

Krew i elementy seksualne w grze zostały stonowane na potrzeby wydania domowego, co nie do końca spodobało się fanom wersji arcade. Choć gra była kompatybilna z Super Scope, nie wystarczyło to, aby zrównoważyć surowe recenzje, które pojawiły się na jej drodze.

6 BATMAN FOREVER

Jednym z najgorszych portów opartych na filmach, jakie kiedykolwiek powstały, był bez wątpienia Batman Forever. Gra została zapamiętana ze względu na wypłowiałą grafikę, tanie efekty dźwiękowe i to, co uchodzi za muzykę w świecie kompozytora Tima Follina.

Podobnie jak TimeCop, Batman Forever próbuje stworzyć poczucie realizmu dzięki temu, co wydaje się być uchwyconymi w ruchu sprite’ami postaci Mrocznego Rycerza i jego załogi, ale walka i poruszanie się są tak niezręczne, że wszelkie poczucie normalności wylatuje przez okno szybciej niż wymykający się spod kontroli Batarang.

5 NICKELODEON GUTS

Możesz potrzebować hipnotyzera, aby odzyskać dawno utracone wspomnienia o programie telewizyjnym Nickelodeon o nazwie Guts, który był w zasadzie amerykańskimi Gladiatorami dla nastolatków bez zdolności sportowych. Podczas gdy program był oburzający i szalony, port na SNES-a był mętnym bałaganem.

Gracz kontroluje nastoletnią postać na sześciu różnych poziomach zawierających warianty Slam Dunk, tor przeszkód i szkolenie podstawowe. Celem jest pokonanie niezbyt groźnego kursu Aggro-Crag, aby zdobyć trofeum i ukończyć grę. Choć wartkie animacje wyglądają realistycznie jak na grę z tamtego okresu, muzyka ho-hum i powtarzalna rozgrywka nie utrzymają twojego zainteresowania dłużej niż 10 minut, góra.

4 BALLZ

Nie trzeba się zbytnio zastanawiać, aby wyobrazić sobie rodzaj kampanii marketingowej stworzonej w celu wypchnięcia tej gry, ale mając tak niewiele do roboty, czy naprawdę można ich winić? Ballz to klon Street Fightera nie wyróżniający się absolutnie niczym.

Postacie składają się z… piłek… i to by było na tyle. Pomijając wymianę palet, nie sposób naprawdę odróżnić, co odróżnia jedną od drugiej, poza atakami, które są całkowicie pozbawione oryginalności. Wrzuć do tego dziwaczne tła z diabelskimi kołami i panoramiczne panele migające bełkotem, i aż dziw bierze, że ta gra dostała zielone światło.

3 RISE OF THE ROBOTS

Ta gra walki nie zdołała zrobić furory na każdym systemie, którego dotknęła, ale wersja na SNES-a była szczególnie okropna. Wypłowiała grafika była daleka od wczesnych renderów, które pojawiły się przed premierą gry, a muliste tła również nie pomagały.

Choć był to nowatorski pomysł (przynajmniej w teorii), Rise of the Robots upadło na twarz z powodu nijakiej walki, gumowatego sterowania i braku imponujących efektów. Być może gdyby więcej czasu poświęcono na rozgrywkę, a mniej na przesłanki, gra mogłaby wypaść lepiej.

2 RACE DRIVIN’

Panie, miej litość! Tengen i THQ miały spory problem z grami wyścigowymi na SNES-a. Podobnie jak Road Riot 4WD, Race Drivin’ był sparaliżowany przez częstotliwość odświeżania na poziomie 2-3FPS, grafikę wywołującą depresję i monotonne efekty dźwiękowe.

Koszmarna częstotliwość odświeżania gry oznaczała, że kontrolowanie samochodu było niemożliwe. Gdy tylko zacząłeś zbaczać z drogi, z pewnością przesadziłeś z korektą i wylądowałeś nosem w stodole. Kontrola jakości najwyraźniej nie była wysoko na liście, kiedy ta gra została stworzona.

1 SPACE ACE

Klasyk z laserowej płyty Dona Blutha został przeniesiony na SNES-a jako tradycyjny side-scroller, ale nie udało mu się zachować nawet 5% tego, co uczyniło oryginał takim hitem. Powolne tempo nie było wspomagane przez słabe sterowanie i nierówne wrażenia z gry w kilku trybach.

Włączenie drastycznie skompresowanych fragmentów interaktywnego filmu z laserdisc wydawało się bardziej obrazą dla spuścizny Dona Blutha niż ukłonem w stronę fanów. Zbyt powtarzalne, zbyt pozbawione wyobraźni i zbyt ograniczone w zakresie, by osiągnąć to, co zamierzało osiągnąć.

About The Author