De SNES console bracht ons enkele van de meest memorabele videogames uit de geschiedenis, van Final Fantasy VI en Starfox tot Super Mario World en Super Metroid. Helaas, zoals elke console release, werd het geplaagd door een aantal vreselijke stinkers.

Hier is een countdown van de 10 slechtste SNES games aller tijden. Deze afschuwelijke titels zullen je zeker grijze haren bezorgen in je twintiger jaren, je in een monnik veranderen, en atheïsten een reden geven om te zeggen “Ik zei het je toch.” Hou je neus dicht, en laten we beginnen!

10 ROAD RIOT 4WD

Als het idee om met duinbuggies met 4fps over een circuit te scheuren je aanspreekt, ga dan snel naar eBay om deze beruchte pseudo-klassieker te bemachtigen! De SNES versie is een port van de originele 1991 arcade titel door Atari, maar je zou het niet weten.

Een side-by-side vergelijking van de twee spellen is schokkend, op zijn zachtst gezegd. De arcade-versie heeft enorme voertuig sprites, een vloeiender framerate en een aantal milieu-effecten, terwijl de SNES-versie is een zinloze, saaie puinhoop met niets om te laten zien, behalve uw verhoogde bloeddruk.

9 DOUBLE DRAGON V: THE SHADOW FALLS

Als het om vechtspellen gaat, zijn er een paar echt vreselijke titels, maar Double Dragon V: The Shadow Falls is niet alleen berucht om zijn slechte gameplay, maar ook om de spot die het drijft met de franchise in zijn geheel.

Noem een andere vechtgame met een tegenstander die zijn tegenstanders in een KO likt, en je hebt een prestatie geleverd die een PlayStation Platinum Trophy waardig is. De vechtmechanieken zijn schandalig slecht, de graphics zijn ondermaats en de karakterontwerpen zijn dwaas. Als je op zoek bent naar een echte Double Dragon 1 op 1 vechtgame, kies dan voor de Neo Geo versie.

8 TIMECOP

Gebaseerde videogames op basis van films waren in de jaren 90 bijzonder slecht, en dat is grotendeels te wijten aan technische beperkingen die de premisse overschaduwden. Om te compenseren, moesten game-ontwerpers hun adaptaties verfijnen om in een bepaalde speelmal te passen, waardoor iedereen een loser werd.

TimeCop probeert in te spelen op de Van Damme hitfilm met een side-scrolling actieformule die geen stand houdt. De motion-captured personages zien er onnozel uit, de aanvalsanimaties zijn buitensporig over-the-top, en de poging om realistisch ogende achtergronden te creëren wekt niet bepaald vertrouwen.

7 REVOLUTION X

Hoewel deze Aerosmith-themed shooter een hit was in de arcadehallen, leden de thuisconsole-ports onder hun technische beperkingen. Het spreekt voor zich dat het van meet af aan een slecht idee was om een op muziek gerichte titel te porten naar een console als de SNES, met dergelijke beperkte audiohardware. Stel je voor dat je luistert naar een MIDI cover van een Aerosmith album met je tweeters eruit geblazen, en je hebt enig idee hoe het klonk.

Het bloed en de seksuele elementen in het spel werden afgezwakt voor de thuisrelease, wat niet echt goed viel bij fans van de arcade versie. Hoewel het spel compatibel was met Super Scope, was dit niet genoeg om de harde kritieken te compenseren.

6 BATMAN FOREVER

Eén van de slechtste film-gebaseerde ports ooit gemaakt was zonder twijfel Batman Forever. Het spel wordt herinnerd om zijn washed-out graphics, goedkope geluidseffecten en wat doorgaat voor muziek in de wereld van componist Tim Follin.

Net als TimeCop probeert Batman Forever een gevoel van realisme te creëren met wat lijkt op motion-captured karakter sprites met de Dark Knight en bemanning, maar de gevechten en bewegingen zijn zo onhandig dat elk gevoel van normaliteit vliegt sneller het raam uit dan een uit de hand gelopen Batarang.

5 NICKELODEON GUTS

Je hebt misschien een hypnotiseur nodig om je lang verloren herinneringen op te halen aan een Nickelodeon tv-show genaamd Guts, wat in feite American Gladiators was voor tieners zonder atletische capaciteiten. Terwijl de show schandalig en krankzinnig was, was de SNES-port een warrige puinhoop.

De speler bestuurt een tienerpersonage door zes verschillende levels met Slam Dunk-varianten, een hindernisbaan, en Basic Training. Het doel is om de niet-zo-bedreigende Aggro-Crag cursus te verslaan om een trofee te pakken en het spel te voltooien. Hoewel de levendige animaties er levensecht uitzien voor een spel uit die tijd, zullen de saaie muziek en repetitieve gameplay je niet langer dan hooguit 10 minuten boeien.

4 BALLZ

Je hoeft niet al te veel na te denken om je voor te stellen wat voor marketing campagne er is opgezet om dit spel te promoten, maar met zo weinig om mee te werken, kun je het ze echt kwalijk nemen? Ballz is een Street Fighter kloon met absoluut niets om zich te onderscheiden van de rest.

De karakters bestaan uit…ballen…en dat is het zo’n beetje. Afgezien van hun palet swaps, is het onmogelijk om echt te onderscheiden wat maakt de ene verschillend van de andere, afgezien van aanvallen die volledig ontbreken originaliteit. Voeg daarbij de bizarre achtergronden met reuzenraderen en breedbeeldpanelen die wartaal uitslaan, en het is een wonder hoe dit spel groen licht heeft gekregen.

3 RISE OF THE ROBOTS

Deze vechtgame maakte geen indruk op elk systeem dat het aanraakte, maar de SNES-versie was vooral afschuwelijk. De verwassen graphics waren ver verwijderd van de vroege renders die voor de lancering van het spel werden getoond, en de modderige achtergronden hielpen ook niet mee.

Hoewel het een nieuw idee was (althans in theorie), viel Rise of the Robots op zijn grondvesten door de flauwe gevechten, de rommelige besturing en het gebrek aan indrukwekkende effecten. Als er meer tijd was besteed aan de gameplay, en minder aan het uitgangspunt, had het spel misschien beter gepresteerd.

2 RACE DRIVIN’

Lord, have mercy! Tengen en THQ leken een groot probleem te hebben met racegames op de SNES. Net als Road Riot 4WD had Race Drivin’ te kampen met een framerate van 2-3 fps, depressieve graphics en eentonige geluidseffecten.

Door de nachtmerrieachtige framerate van het spel was het onmogelijk om je auto te besturen. Zodra u begon te sturen van de weg, was je zeker te over-correctie en up neus-eerst in de zijkant van een schuur. Kwaliteitscontrole stond duidelijk niet hoog op de lijst toen dit spel werd gemaakt.

1 SPACE ACE

Don Bluth’s laserdisc klassieker werd overgezet naar de SNES als een traditionele side-scroller, maar het slaagde er niet in om ook maar 5% te behouden van wat het origineel zo’n hit maakte. Het trage tempo werd niet geholpen door een gebrekkige besturing en een ongelijke speelervaring in de verschillende modi van het spel.

De opname van drastisch gecomprimeerde fragmenten van de interactieve film op de laserdisc leek meer een belediging voor Don Bluth’s erfenis dan een knipoog naar de fans. Te repetitief, te fantasieloos en te beperkt in omvang om te bereiken wat het wilde bereiken.

Over de auteur