Amerykański polityk William Harris Crawford (1772-1834) był liderem starego republikańskiego skrzydła partii Jeffersonian-Republican.

William H. Crawford urodził się w zachodniej Wirginii 24 lutego 1772 roku. Pod koniec Rewolucji Amerykańskiej rodzina Williama przeniosła się do Karoliny Południowej, ale do 1786 roku osiadła w pobliżu Augusty, Ga. Przez kilka lat Crawford pracował na rodzinnej farmie i zdobył podstawy wykształcenia. W 1804 roku, zbudowawszy szanowaną praktykę prawniczą, ożenił się i założył zagrodę (później rozbudowaną w plantację) w pobliżu Lexington w stanie Ga.

Polityka, a nie prawo, miała być jednak głównym celem znacznych ambicji Crawforda. Wielki wzrostem, przystojny, wielkoduszny i sympatyczny, choć nieco szorstki, i z nieograniczonym zapasem zabawnych anegdot, Crawford szybko stał się popularną postacią. Budując swoją karierę jako przywódca potężnej koalicji dobrze sytuowanych i konserwatywnych kupców i plantatorów, Crawford zapewnił sobie wybór do Legislatury Georgii w 1803 roku. W ciągu 4 lat udało mu się dostać do Senatu Stanów Zjednoczonych. Do 1808 roku stał się najpotężniejszą postacią polityczną w stanie. W Senacie Crawford przemawiał w imieniu starorepublikańskiej części partii Jeffersona, podkreślając prawa stanów, ekonomię rządu i prostotę.

Pragmatyczne dążenie do zdobycia urzędu, a nie ideologiczna konsekwencja, było jednak główną cechą Crawforda.

W 1807 roku sprzeciwił się embargu Thomasa Jeffersona, a do 1811 roku stał się nie tylko apologetą federalnie kontrolowanych ulepszeń wewnętrznych, ale także jednym z najbardziej entuzjastycznych zwolenników ponownego otwarcia Banku Stanów Zjednoczonych. Po krótkim okresie pełnienia funkcji ministra Stanów Zjednoczonych we Francji, Crawford zrezygnował i został mianowany przez prezydenta Jamesa Madisona sekretarzem wojny, a następnie sekretarzem skarbu (stanowisko to Crawford piastował przez obie administracje Jamesa Monroe). W 1816 roku, choć publicznie odżegnywał się od swojej kandydatury, Crawford zdobył w Jeffersonian-Republican caucus 54 głosy do 65 głosów Monroe’a na nominację prezydencką partii. W następnych latach Crawford energicznie pracował nad wzmocnieniem swojej krajowej bazy politycznej, wykorzystując patronat i wpływy, jakie zapewniała mu kontrola nad Skarbem Państwa.

Po reelekcji Monroe’a w 1820 roku rozpoczął się sparing na wybory w 1824 roku między głównymi kandydatami – Crawfordem, Johnem Quincy Adamsem, Johnem Calhounem, Andrew Jacksonem i Henrym Clayem. Do 1823 roku Crawford zebrał imponujące, choć nieliczne, poparcie południowych starych republikanów i niektórych północnych interesów handlowych. Przez pewien czas Crawford wydawał się być głównym kandydatem. Jednak w 1823 roku dotknął go paraliż. Jego zwolennicy bezskutecznie próbowali podtrzymać jego kandydaturę. W ostatecznych wyborach Crawford zajął słabe trzecie miejsce.

Z kondycją fizyczną Crawforda trwale osłabioną i jego siłą polityczną rozproszoną, jego kariera narodowa dobiegła końca. Resztę życia spędził w Georgii, pełniąc funkcję sędziego Północnego Okręgu Sądowego od 1827 r. aż do śmierci.

Dalsza lektura

Papiery osobiste Crawforda zaginęły wkrótce po jego śmierci; w związku z tym nie może być mowy o ostatecznej biografii. The best is Phillip Jackson Green’s sympathetic The Life of William Harris Crawford (1965), although Green does not incorporate recent scholarship. Nadal przydatna jest J. E. D. Shipp, Giant Days: or, The Life and Times of William H. Crawford (1909).