In a Nutshell

Wszyscy wiedzą, że Wiktorianie byli tak seksualnie represjonowani, że zakrywali nawet nogi swoich stołów i fortepianów – ale wszyscy się mylą. Wiktorianie nie robili takich rzeczy. To mit zapoczątkowany przez XIX-wiecznego brytyjskiego pisarza, który nie wiedział lepiej.

Cały buszel

Historia Wiktorian i ich przerażenie nieosłoniętymi nogami fortepianów wciąż się pojawia, przedstawiana jako fakt w książkach i programach telewizyjnych. Początków tego zjawiska należy szukać u Fredericka Marryata, autora wielu popularnych przygód morskich i innych dzieł. Jego książka podróżnicza Diary in America; With Remarks On Its Institutions, opublikowana w 1839 r., powstała podczas zwiedzania USA. Marryat odwiedził tam seminarium duchowne dla dziewcząt, gdzie odkrył, że nogi fortepianu były owinięte w małe, falbaniaste pantalony. Dyrektorka powiedziała mu, że zakryła nogi, aby „zachować w jak największej czystości idee młodych panien pod jej opieką.”

Albo dyrektorka była czubkiem, albo Marryat został oszukany. Nie ma żadnych dowodów w historycznym zapisie, że ten rzekomy zwyczaj był powszechny. W rzeczywistości ładne pantalony były najprawdopodobniej pokrowcami na kurz, ukrywającymi uszkodzenia lub zwykłą dekoracją.

Brytyjska prasa w tamtym czasie podchwyciła historię Marryata i uciekła się do niej, ponieważ amerykańskie społeczeństwo i jego prostolinijne, purytańskie, przesadnie skrupulatne, niedorzeczne maniery były uważane za prostackie i o wiele gorsze od ich kuzynów zza oceanu. Mit fortepianowych nóg został wskrzeszony w XX wieku przez dramaturgów i autorów jako skrót myślowy wiktoriańskich represji, ale tym razem obiektem żartu byli sami Brytyjczycy.

Show Me The Proof

Project Gutenberg: Diary in America
The Smart Set: Quick, Jeeves, Cover the Piano Legs!

.