In a Nutshell

Iedereen weet dat de Victorianen zo seksueel onderdrukt waren, dat ze zelfs de poten van hun tafels en piano’s bedekten – maar iedereen heeft het mis. De Victorianen deden zoiets niet. Het is een mythe die is begonnen door een 19e eeuwse Britse schrijver die niet beter wist.

The Whole Bushel

Het verhaal van de Victorianen en hun afschuw van onbedekte pianopoten duikt steeds weer op, gepresenteerd als feit in boeken en televisieshows. De oorsprong kan worden herleid tot Frederick Marryat, auteur van talrijke populaire zeeavonturen en andere werken. Zijn reisverslag, Diary in America; With Remarks On Its Institutions, gepubliceerd in 1839, werd geschreven tijdens een rondreis door de V.S. Terwijl hij daar was, bezocht Marryat een meisjesseminarie waar hij ontdekte dat de benen van de piano gehuld waren in kleine pantalons met ruches. De directrice vertelde hem dat ze de benen had bedekt om “de ideeën van de jongedames onder haar hoede zo zuiver mogelijk te houden.”

Of de directrice was een beetje gek, of Marryat werd in de maling genomen. Er is geen bewijs dat dit gebruik wijdverbreid was. In feite waren de mooie pantalons hoogstwaarschijnlijk stofhoezen, die schade verhulden, of louter versiering.

De Britse pers van die tijd pikte Marryats verhaal op en ging ermee aan de haal, omdat de Amerikaanse maatschappij en haar rechtlijnige, puriteinse, overdreven kieskeurige, potsierlijke omgangsvormen werden beschouwd als gauche en ver inferieur aan hun neven aan de overkant van de plas. De mythe van de pianopoten werd in de 20ste eeuw door toneelschrijvers en auteurs nieuw leven ingeblazen als een steno voor Victoriaanse onderdrukking, maar deze keer waren de Britten zelf het mikpunt van de grap.

Show Me The Proof

Project Gutenberg: Diary in America
The Smart Set: Snel, Jeeves, bedek de Pianopoten!