Abstract

Skorupa oceaniczna jest najbardziej zewnętrzną warstwą ziemi pod oceanami. Jest ona oddzielona od płaszcza przez sejsmiczną strefę przejściową zwaną Moho. Powszechnie panuje pogląd, że Moho reprezentuje petrologiczną zmianę ze skał typu bazaltowego na płaszcz składający się głównie z oliwinu i piroksenu. Zgodnie z tym poglądem, skorupa powstaje w wyniku stałej segregacji bazaltowego stopu, pochodzącego z częściowego stopienia płaszcza, w komorze magmowej skorupy, gdzie chłodzenie i krystalizacja powodują stałą akrecję do stale rozprzestrzeniających się płyt. Między przewidywaniami tej hipotezy a morskimi danymi geofizycznymi istnieje wystarczająca rozbieżność, by poddać w wątpliwość słuszność tego procesu formowania. Co najmniej dwa inne procesy są bardziej zgodne z danymi geofizycznymi. W jednym z nich skorupa powstaje w wyniku epizodycznego wstrzykiwania bazaltowych wałów z rezerwuaru płaszcza, a Moho jest pierwotną granicą petrologiczną. W drugiej, skorupa jest traktowana jako mechaniczna warstwa graniczna, w której skurcz termiczny powoduje pękanie; dla porównania, w płaszczu skurcz termiczny jest kompensowany przez przepływ. Górna część skorupy powstaje w wyniku epizodycznej ekstruzji i intruzji stopionego materiału bazaltowego. Dolna skorupa powstaje w wyniku szybkiej hydrotermalnej przemiany płaszcza, który może być stale lub epizodycznie wtłaczany przez lepki przepływ w temperaturach niższych od temperatury topnienia.

.