The Women’s Social and Political Union (WSPU) została założona w Manchesterze w październiku 1903 roku. Emmeline Pankhurst założyła Women’s Social and Political Union, a jej córka, Christabel Pankhurst, miała zostać jej gorliwą członkinią.

W Manchesterze istniał już ruch na rzecz praw wyborczych kobiet przed październikiem 1903 roku – Lydia Becker założyła Manchester Women’s Suffrage Committee. Wiele kobiet, które chciały mieć prawo do głosowania, pokładało wiarę w Niezależnej Partii Pracy (ILP) i lokalnych związkach zawodowych. Christabel Pankhurst dołączyła do NESWS w 1901 roku, ale do 1903 roku nabrała wątpliwości co do poparcia ILP dla praw politycznych kobiet. Christabel uważała, że poparcie ILP dla praw wyborczych kobiet było połowiczne i szukała innego kierunku. Emmeline Pankhurst postanowiła założyć nowy ruch na rzecz praw wyborczych kobiet – i Christabel chętnie się do niego przyłączyła.

Emmeline Pankhurst chciała większego zaangażowania ILP na rzecz praw politycznych kobiet. Chciała, aby ILP po prostu stwierdziła, że kobiety mają prawo do takiego samego statusu politycznego jak mężczyźni. Pierwszym podstawowym zadaniem nowego Women’s Social and Political Union było wywieranie presji na ILP. Pomogło im w tym to, że wiele członkiń Women’s Social and Political Union było zamężnych z członkami ILP. Od samego początku WSPU chciała żyć zgodnie ze swoim mottem: „Czyny, nie słowa”.

Kobieca Unia Społeczno-Polityczna nie zaczynała jako ruch bojowy. W późniejszych latach byłe członkinie WSPU twierdziły, że ruch ten został zepchnięty do wojowniczej postawy przez nieprzejednane zachowanie ówczesnego rządu.

W 1906 roku, kiedy Partia Liberalna Asquitha doszła do władzy, nadzieje WSPU zostały rozbudzone po prostu dlatego, że Partia Liberalna była postrzegana jako partia, która będzie pionierem praw politycznych kobiet w Wielkiej Brytanii. Women’s Social and Political Union wierzyła, że Partia Liberalna z samej natury liberalizmu będzie forsować reformy polityczne. Kiedy to się nie udało, bojowość stała się powszechnym zjawiskiem w działaniach WSPU. W rzeczywistości bojowość nie była niczym nowym dla niektórych członków WSPU. Niektórzy ze starszych członków osiągnęli pewną sławę w latach przed powstaniem WSPU. Dora Montefiore już w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku nawoływała do obywatelskiego nieposłuszeństwa w formie niepłacenia podatków. W 1906 roku Montefiore odmówiła zapłacenia podatku, argumentując, że „opodatkowanie bez reprezentacji jest tyranią”. Jej dom był oblegany przez sześć tygodni przez komorników czekających na wyniesienie mebli wycenionych na kwotę podatku, który była winna.

W 1905 roku Christabel Pankhurst i Annie Kenney wywołały zamieszki w Manchesterze, kiedy zakłóciły przemówienia Winstona Churchilla i Sir Edwarda Greya – obu prominentnych liberałów tamtych czasów. Wielu mężczyzn przyszło posłuchać ich przemówień. To była norma dnia, że przemówienia polityków i większości innych ludzi były słuchane w ciszy. Heckling był rzadki i niemile widziany. Za najbardziej podstawową uprzejmość uważano pozwolenie komuś na wyrażenie swoich poglądów bez przerywania. Ci, którzy uczestniczyli w tych spotkaniach politycznych, zwykle byli zwolennikami tych, którzy wygłaszali przemówienia. Dlatego wykrzykiwanie i przerywanie mówcom było sprzeczne z ówczesną normą. To, co wykrzykiwali Pankhurst i Kenney, wydaje się oswojone według dzisiejszych standardów. Chciały wiedzieć, gdzie Churchill i Grey stoją w kwestii praw politycznych kobiet. Ale to, co było kontrowersyjne, to sposób, w jaki wyraziły swój protest.

Po pierwsze, wielu ludzi, w tym wiele kobiet, nie widziało dla kobiet miejsca w polityce. Dlatego też Pankhurst i Kenney, po prostu będąc na spotkaniu, postępowały wbrew społecznym konwencjom. Po drugie, ich zachowanie na tym spotkaniu w Manchesterze smoły publicznego postrzegania kobiet, które dążyły do politycznej równości z mężczyznami.

Po rozwinięciu baner, który czytał „Głosy dla kobiet”, zarówno Pankhurst i Kenney zostały aresztowane za techniczną napaść na policjanta. Oba odmówił zapłacenia grzywny nałożonej na nich, woląc iść do więzienia. Wierzyły, że dzięki tej taktyce ich sprawa zyska więcej rozgłosu. Obie kobiety grały na to, że ówczesne gazety zajmą się ich historią, jeśli przyjmą taką postawę. W swojej autobiografii Christabel napisał:

Działania podjęte przez Pankhurst i Kenneya miały na celu szokowanie. Ich podejście było w bezpośrednim kontraście do sposobu, w jaki inne ruchy sufrażystek podchodziły do swoich protestów – „normalną” procedurą było bycie uprzejmym i grzecznym. To właśnie to bezpośrednie podejście przyciągnęło tak wiele młodych kobiet z klasy średniej do Women’s Social and Political Union.

Christabel Pankhurst postrzegała rozszerzenie prawa wyborczego dla kobiet jako tylko część całego planu podniesienia statusu kobiet w społeczeństwie brytyjskim. Jeśli rząd nie był na to gotowy, to działania WSPU zmusiłyby go do tego. Christabel chciała zobaczyć pełną niezależność kobiet i odejście od tego, co nazywała „duchem niewolniczym”, w którym żyło wiele kobiet.

Militarność jeszcze bardziej oddzieliła WSPU od innych ruchów kobiecych. NESWS Esther Roper była przeciwna wojowniczej taktyce Women’s Social and Political Union. Roper uważała, że WSPU była nieuczciwą grupą i że jej działania raczej cofałyby prawa kobiet niż je zwiększały. Uważała również, że WSPU nie oszuka opinii publicznej twierdząc, że jej aresztowane członkinie były niewinnymi ofiarami policji.

W rzeczywistości, obecnie powszechnie przyjmuje się, że działania Christabel miały negatywny wpływ. Wiele kobiet z klasy robotniczej było zszokowanych bojową taktyką i odwróciło się od ruchów takich jak WSPU. WSPU stało się domeną tego, co można określić jako kobiety z klasy średniej. Dlatego ruch mający na celu podniesienie politycznego statusu kobiet stracił tę właśnie grupę, która zapewniłaby mu liczebność dającą mu jakąś formę społecznego oddziaływania. Więcej kobiet w ruchu dałoby mu większą siłę – ale utrata klasy robotniczej wyjaśnia, dlaczego WSPU nie stała się ruchem masowym wśród wszystkich klas.

Innym powodem, dla którego Związek Społeczno-Polityczny Kobiet nie zyskał poparcia klasy robotniczej, było to, że WSPU był postrzegany jako ruch pragnący jedynie równości politycznej – nie był postrzegany jako ruch pragnący pełnej równości na wszystkich poziomach. Dla wielu kobiet z klasy robotniczej WSPU chciała zapewnić kobietom równość polityczną, ale nie chciała zająć się ich nierównością społeczną. Dla wielu kobiet z klasy robotniczej hasło „Głosy dla kobiet” nie znaczyło w rzeczywistości zbyt wiele. Żyły w społeczeństwie, które płaciło im mniej niż mężczyznom za wykonywanie dokładnie tej samej pracy i gdzie były ogólnie uważane za obywateli drugiej kategorii, niezależnie od ich praw politycznych.

Dla ludzi takich jak Sandra Holton, WSPU straciła z oczu to, co postanowiła zrobić. W książce „Feminizm i demokracja” Holton twierdzi, że prawdziwy podział między wieloma ruchami sufrażystek polegał na tym, że niektóre z nich wierzyły wyłącznie w równość polityczną kobiet (WSPU i NUWSS), podczas gdy inne opowiadały się za pełnymi prawami politycznymi dla dorosłych bez względu na płeć (jak np. People’s Suffrage Federation).

„Niebezpieczeństwo” związane z Women’s Social and Political Union zagrażało również ich własnym spotkaniom, ponieważ przyciągały one bandytów, których jedynym pragnieniem było zatrzymywanie i przerywanie spotkań WSPU. Z drugiej strony, kiedy członkowie WSPU uczestniczyli w innych spotkaniach politycznych i wygłaszali swoje poglądy, policja często ich obmacywała, aby usunąć ich z zebrania, i niewiele zrobiono, aby ścigać tych członków policji, którzy mogli nadużywać swoich uprawnień.

Wojownicze działania Women’s Social and Political Union dzieliły się na trzy wyraźne fazy:

1) 1905 do 1908: zakłócanie spotkań politycznych. Każdy rozgłos był postrzegany jako dobra reklama.

2) 1908 do 1913: ograniczone zagrożenia dla porządku publicznego. Obejmowało to wybijanie szyb, przykuwanie do poręczy, ataki na polityków itp. Chodziło o to, by zostać aresztowanym, rozpocząć strajk głodowy i zawstydzić rząd.

3) 1913-1914: ataki na własność osób sprzeciwiających się prawom wyborczym kobiet. Dotyczyło to między innymi kościołów i opactwa westminsterskiego. Sukces „Cat and Mouse Act” doprowadził do tego.

.