Moim największym żalem może być to, że NIE rzuciłem się z klifu na górze (prawdziwej górze), kiedy miałem szansę.

Dlaczego nie rzuciłem się z klifu tamtego dnia, kiedy miałem szansę? Kiedy mogłem sprawić, by wyglądało to jak normalny wypadek na nartach? Jedynym powodem było to, że myślałem, że w końcu znalazłem kogoś, kto kochał i troszczył się o mnie tak jak ja o niego. Pamiętam, że patrzyłam na klif z nartami na nogach i rozważałam samobójstwo po tym, jak moi koledzy z grupy odjechali na nartach. Wymieniłem wszystkie powody, dla których powinienem się zabić, taka okazja nie zdarza się zbyt często (to był mój pierwszy raz na nartach). Ale wtedy pomyślałam o nim i on był wszystkim, czego potrzebowałam, aby uwierzyć, że samobójstwo to niedorzeczny pomysł. W końcu znalazłem miłość mojego życia, nie mogłem tego wszystkiego porzucić!

Ale dlaczego mamy nadzieję? Dlaczego próbujemy? Dlaczego robimy to sobie, kiedy jesteśmy ciągle karani za nasze nadzieje?

Zajęło mi tylko 4 miesiące po tym, jak zdałam sobie sprawę, że on nie chciał niczego poza szybkim „pieprzyć i iść” i nigdy nie zamierzał być z nami dłużej, niż było to dla niego wygodne. Po konfrontacji z nim, zaprzeczał i zaprzeczał i przepraszał i twierdził, że był po prostu zły w byciu chłopakiem. To mnie oszukało, bo tak bardzo chciałam w to uwierzyć. Następnie po tygodniu, rzucił mnie.

To zajęło mi ponad 7 miesięcy, aby stać się tylko 80% tego, kim byłem przed i to było po szukaniu profesjonalnej pomocy i wiele prób siebie, aby uzyskać lepsze. Czytałem artykuły i artykuły, podejmowałem działania i działania, podejmowałem dodatkową pracę, wszystko, co mogło mnie zająć. Ale przez miesiące to było na próżno, moje życie osobiste i akademickie cierpiało pomimo całej pracy, jaką w nie włożyłem. Bywały dni, że nie mogłem nawet wstać z łóżka. Po prostu nie widziałem sensu. Po co wstawać i jest tylko rozczarowanie naprzód.

Wcześniej w tym miesiącu wierzyłem, że rzeczy w końcu się poprawiają. Inne możliwości w życiu (nieromantyczne) w końcu wydawały się otwierać dla mnie, Ale niestety, to było nic innego jak tylko podstęp. Rozczarowanie po rozczarowaniu są filarami mojego życia.

Ludzie mówią, że nie powinnam się zabijać, bo to byłoby po prostu poddanie się temu, czego chce świat. Ale co jeśli to, czego chce świat, to po prostu utrzymać mnie przy życiu, aby cieszyć się moim cierpieniem z fałszywą nadzieją? Czy zakończenie tego wszystkiego nie byłoby w pewnym sensie moim zwycięstwem?

.