My biggest regret might be NOT throwing myself off the cliff of the mountain (real mountain) when I had the chance.

Why didn’t I throw myself off the cliff that day when I had the chance? Terwijl ik het op een normaal skiongeluk had kunnen laten lijken? De enige reden was dat ik dacht dat ik eindelijk iemand had gevonden die van me hield zoals ik van hem hield. Ik herinner me dat ik over de klif keek met mijn ski’s aan mijn voeten en zelfmoord overwoog nadat mijn groepsgenoten allemaal voorbij waren geskied. Ik somde alle redenen op waarom ik zelfmoord zou plegen, zo’n kans krijg je niet vaak (het was mijn eerste keer skiën). Maar toen dacht ik aan hem, en hij was alles wat ik nodig had om te geloven dat zelfmoord een belachelijk idee was. Ik had eindelijk de liefde van mijn leven gevonden, ik kon het niet allemaal opgeven!

Maar waarom hopen we? Waarom proberen we het? Waarom doen we onszelf dit aan als we constant gestraft worden voor onze hoop?

Het duurde slechts 4 maanden daarna voordat ik me realiseerde dat hij niets anders wilde dan een snelle “fuck and go” en nooit van plan was om langer bij elkaar te zijn dan het hem uitkwam. Nadat ik hem ermee confronteerde, ontkende hij en ontkende en verontschuldigde zich en beweerde dat hij gewoon slecht was in het zijn van een vriendje. Het hield me voor de gek, omdat ik dat zo graag wilde geloven. Toen, na een week, dumpte hij me.

Het kostte me meer dan 7 maanden om slechts 80% te worden van wie ik daarvoor was en dit was na het zoeken van professionele hulp en veel zelfpogingen om beter te worden. Ik las artikelen en artikelen, ondernam activiteiten en bezigheden, pakte een bijbaantje, alles wat me bezig zou houden. Maar maandenlang was het tevergeefs, mijn persoonlijke en academische leven leden eronder ondanks al het werk dat ik erin stopte. Er waren dagen dat ik niet eens mijn bed uit kon komen. Ik zag het nut er gewoon niet van in. Waarom opstaan als er alleen maar teleurstelling in het verschiet ligt.

Eerder deze maand dacht ik dat het eindelijk beter ging. Andere kansen in het leven (niet-romantische) eindelijk leek te openen voor mij, Maar helaas, het was niets anders dan een list. Teleurstelling na teleurstelling zijn de pijlers van mijn leven.

Mensen zeggen dat ik geen zelfmoord moet plegen, want dat zou gewoon toegeven zijn aan wat de wereld wil. Maar wat als de wereld me in leven wil houden om van mijn lijden te genieten met valse hoop? Zou het beëindigen van alles, in zekere zin, niet ik zijn, die uiteindelijk wint?