Wielu krytyków praw naturalnych zgodziłoby się przynajmniej z częścią tego stwierdzenia; zgodziliby się oni, że pragnienie samozachowania jest naturalne dla ludzi. Ale skąd bierze się to rzekome prawo do zachowania i wzmocnienia własnego życia? Hugo Grotius (1583-1645) i jego zwolennicy utrzymywali, że towarzyskość człowieka generuje potrzebę istnienia praw. Współpraca z innymi może znacznie poprawić nasze własne życie, ale ta korzyść jest warunkowa. Inni ludzie mogą nam zarówno zaszkodzić, jak i pomóc, więc aby zachować korzyści płynące ze współdziałania z innymi ludźmi, muszą być zachowane pewne warunki. Oznacza to, że pewne prawa muszą być uznane w społeczeństwie. Prawa te są „naturalne” w tym sensie, że są dyktowane i uzasadniane przez nasz naturalny rozum, a nie promulgowane przez autorytet, taki jak Bóg czy państwo.

Prawa są egzekwowalnymi roszczeniami moralnymi. Powiedzieć, że złodziej narusza moje prawo do własności, to powiedzieć, że mam prawo użyć przymusu (przemocy lub groźby przemocy), aby powstrzymać złodzieja lub odzyskać to, co mi zabrał. Prawa regulują użycie przymusu w społeczeństwie i są niezbędne dla porządku społecznego. Co więc sprawia, że prawa są pojęciem szczególnie moralnym? Prawa są zasadami moralnymi, ponieważ określają, co ludzie powinni, a czego nie powinni robić innym ludziom. Dlaczego więc powinno mnie to obchodzić? Nawet jeśli prawa są niezbędne do zachowania porządku społecznego (w szerokim sensie), moje pogwałcenie prawa może nie mieć żadnego znaczenia na dłuższą metę. Jeśli więc uznam, że kradzież pieniędzy pijanemu pijakowi, który zemdlał, przy dobrych szansach, że nigdy nie zostanę złapany, dlaczego miałbym tego nie zrobić? (Zobacz moje wcześniejsze rozważania w Why Should I be Moral? oraz Moral Obligation and Personal Commitment.)

Aby odpowiedzieć na to pytanie, muszę powrócić do kluczowej różnicy, o której wspomniałem w moim poprzednim eseju. Jest to rozróżnienie między sprawiedliwością a moralnością osobistą. Sprawiedliwość wyraża się w kategoriach reguł. Istnieją oczywiście szare strefy i czynniki komplikujące, ale w większości przypadków możemy bez większych problemów stwierdzić, czy dana osoba narusza jakąś regułę sprawiedliwości. Naruszenie może być zamierzone lub niezamierzone, ale kiedy prawo jest naruszone, ofiara jest zobowiązana do zwrotu pieniędzy.

Moralność osobista składa się z tych zasad, które wybieramy, aby przestrzegać w naszym własnym życiu. Te nakazy są bardziej precyzyjnie opisane jako normy niż reguły. Normy, w przeciwieństwie do reguł, mogą być stopniowane; możemy przestrzegać ich w większym lub mniejszym stopniu, w zależności od okoliczności. Normy moralne wymagają również osobistego wyboru i zaangażowania, czego nie wymagają prawa. Prawa innych ludzi nie pojawiają się i nie znikają w zależności od tego, czy zdecyduję się je uznać. Mam jednak wybór, czy będę respektował prawa innych ludzi. Mogę zdecydować się na respektowanie moralnej autonomii innych ludzi (tak jak oczekuję, że oni będą respektować moją), albo mogę tego nie robić. Mogę zdecydować się szanować prawa we wszystkich przypadkach, w niektórych lub w żadnych.

Podstawowym celem osobistych zasad moralnych jest kierowanie tym, jak przeżywamy nasze życie. Obejmuje to sposób, w jaki współdziałamy z innymi ludźmi. Każdy człowiek musi zobowiązać się do przestrzegania zasad sprawiedliwości, czyli zdecydować, kiedy będzie przestrzegał praw, a kiedy nie. Takie decyzje odgrywają ważną rolę w kształtowaniu naszych charakterów i w określaniu, jak inni ludzie nas traktują. To prawda, że gdy prawo naturalne, takie jak zakaz morderstwa, jest osadzone w prawie pozytywnym, to niektórzy ludzie mogą powstrzymać się od morderstwa z obawy przed karą prawną. Ale to nie jest powód, dla którego większość ludzi nie popełnia morderstwa. Powstrzymują się od tego, ponieważ wierzą, że morderstwo jest głęboko złe. W rzeczywistości ich odraza do morderstwa jest tak głęboka, że w normalnych okolicznościach nie jest ono nawet brane pod uwagę jako realna opcja. Morderstwo jest z góry wykluczone przez ich osobiste zasady moralne. (Zobacz moją dyskusję w Jack and Jill and Two Kinds of Freedom.)

Niektórzy obrońcy praw naturalnych nalegają, abyśmy rozróżniali pomiędzy krótkoterminowymi i długoterminowymi interesami. Naruszenie prawa może służyć doraźnym interesom danej osoby, ale szkodzić jej na dłuższą metę. Nie uważam tego za dobry argument w sprawach sprawiedliwości, których głównym elementem są prawa, ale może on odgrywać rolę w decydowaniu o tym, dlaczego powinniśmy zaakceptować zasady sprawiedliwości w naszym życiu osobistym. Istnieje wiele podobnych przykładów powodów, które są oferowane jako część uzasadnienia praw, ale w rzeczywistości należą do sfery osobistej moralności. Są to powody, często bardzo przekonujące, dla których jednostki powinny zaakceptować i żyć według reguł sprawiedliwości, które zostały już uzasadnione. Inne przykłady obejmują argument, że ludzie są celami samymi w sobie, a nie środkami do osiągnięcia celów innych, oraz że jako racjonalni agenci, ludzie zasługują na to, by postępować z nimi za pomocą perswazji, a nie przymusu. Są to rzeczywiście dobre powody dla poszanowania praw, ale musimy oddzielić tę kwestię od bardziej fundamentalnego problemu, jakim jest uzasadnienie praw.

.