Discussion

Etiologia xiphodynii nadal nie jest jasna. Uważa się, że wiele czynników odgrywa co najmniej pewną rolę w rozwoju xiphodynii. Niektóre z tych czynników to perichondritis, osteochondritis, kostnienie heterotopowe, wznowienie ciężkiej pracy po okresie bezczynności, (powtarzające się) urazy, ćwiczenia i nieprzyzwyczajone podnoszenie ciężarów. Zbyt często zwraca się niewielką uwagę na wyrostek sutkowaty podczas badania fizykalnego, co powoduje, że pacjenci mają te uciążliwe objawy przez wiele lat.

Jednakże należy zachować ostrożność w diagnozowaniu xiphodynii, ponieważ objawy mogą być wtórne do chorób serca, jamy brzusznej lub innych chorób klatki piersiowej lub mogą być bólem przekierowanym.

Ogólnie xiphodynia może być zdiagnozowana poprzez odtworzenie objawów znanych pacjentowi, poprzez zastosowanie lekkiego nacisku na wyrostek sutkowaty podczas badania fizykalnego. Jak wspomniano wcześniej, wiele różnych czynników może przyczynić się do etiologii xiphodynii. Jednak nasza teoria, przedstawiona na przykładzie tych dwóch przypadków, zakłada, że okres nadwagi, a co za tym idzie – powiększenie się obwodu brzucha, powoduje mechaniczną trakcję wyrostka rylcowatego za pomocą przyczepów mięśniowych, co z czasem prowadzi do przedniego przemieszczenia się wyrostka rylcowatego. Następnie, po utracie przez pacjenta większości zbędnych kilogramów, brzuch powraca do pierwotnego stanu, pozostawiając wyrostek robaczkowy przesunięty do przodu. To z kolei może przyczynić się do powtarzających się (mikro)urazów w codziennej pracy, sporcie i innych czynnościach. Również samo przemieszczenie przednie powoduje dyskomfort u pacjenta. Przemieszczenie przednie może również wystąpić podczas lub po ciąży, w której również rozciągnięcie brzucha może powodować trakcję na wyrostek sutkowaty. Sugerujemy, że znaczny przyrost masy ciała przyczynił się do przedniego przemieszczenia wyrostka rylcowatego w obu naszych przypadkach. Późniejsza protruzja wyrostka sutkowatego skutkuje powtarzającymi się urazami, podrażnieniami i stanami zapalnymi i dlatego jest przyczyną xiphodynii u naszych pacjentów.

Zasugerowano wiele innych opcji leczenia, takich jak połączone zastrzyki znieczulające i kortykosteroidowe, LLLT i miejscowy żel przeciwzapalny. Uważamy jednak, że jedynie wycięcie wyrostka rylcowatego oferuje ostateczne rozwiązanie problemu w tych szczególnych przypadkach.

Istnieje wiele odmian anatomicznych wyrostka rylcowatego. Jednak unerwienie i umocowanie struktur jamy brzusznej pozostaje takie samo. Niewielka część mięśnia prostego brzucha i więzadło koszyczkowe przednie są przyczepione przednio, a więzadło koszyczkowe tylne, niektóre włókna przepony i mięsień poprzeczny klatki piersiowej są przyczepione tylnie. Mięsień skośny zewnętrzny, mięsień skośny wewnętrzny i mięsień poprzeczny brzucha są przyczepione bocznie .

Pierwsza obserwacja zaburzeń wyrostka rylcowatego sięga 1712 roku, jednak do tej pory opublikowano tylko kilka prac na ten temat i mamy nadzieję, że w przyszłości więcej badań będzie dotyczyło tego zagadnienia i rzuci światło na etiologię, rozpowszechnienie, częstość występowania i optymalne leczenie .