Dla fanów koszykówki kobiet imiona Diana, Tamika, Sue, Candace, Cappie, Maya i Brittney natychmiast przywodzą na myśl obrazy dominacji.

Ale dla fanów koszykówki, którzy nie śledzą ściśle gry kobiet – czy to na poziomie college’u czy pro – odpowiedzialność spada na tych, którzy wiedzą, aby rzucić trochę światła na gry i osobowość stojącą za tymi popularnymi imionami.

Jaki jest najlepszy sposób na opisanie Tamiki Catchings? Czy zacząć od jej bezgranicznej pasji i tego, jak intensywność gry wzrasta za każdym razem, gdy wchodzi na boisko? Czy może zaczniesz od jej czterech nagród Defensive Player of the Year i reputacji obrońcy, który jest w stanie utrzymać się w lidze? Co z jej przywództwem, które w zeszłym roku wzniosło Indiana Fever na nowe wyżyny? Co z tym, że w końcu zdobyła nieuchwytne mistrzostwo po dekadzie spędzonej w lidze?

Możesz zrobić to wszystko.

Albo możesz mówić o tym w zupełnie inny sposób. Można spojrzeć na znanego gracza, który uosabia głód, napęd i determinację Tamiki. Gracz taki jak, powiedzmy, Kevin Garnett.

Chodzi o to, że piłkarze są piłkarzami, niezależnie od tego, czy są mężczyznami czy kobietami. Często zdarza się, że najlepsze porównania łamią granice płci. Co następuje jest podział niektórych graczy WNBA, które mają lustrzane odbicia w grze NBA, zarówno w przeszłości, jak i obecnie.

Sue Bird (Seattle Storm) vs John Stockton (Utah Jazz)

Mówiąc wprost: kwintesencja point guarda. Zarówno Bird, jak i Stockton prowadzą swoje drużyny z precyzją, dokładnie wiedzą, jak ustawić swoich kolegów z drużyny, wiedzą, gdzie i kiedy dać im piłkę do gry, potrafią wykonać każde podanie, a kiedy trzeba, potrafią sami zdobywać punkty.

Ale to jest coś więcej niż tylko to. Zarówno Bird jak i Stockton wyglądają niewinnie, jak chłopiec lub dziewczynka z chóru, ale na boisku są zimnokrwistymi zabójcami. Kiedy gra toczy się o najwyższą stawkę, obaj gracze reagują, trafiając kluczowe rzuty przez całą swoją karierę.

Podczas gdy nie plasują się wśród liderów ligi w punktacji, nie zostawiaj ich otwartych w ostatnich sekundach ciasnego meczu. Pogrzebią ten strzał, a ty razem z nimi.

Kobe Bryant (Los Angeles Lakers) vs Diana Taurasi (Phoenix Mercury)

„Zabójczy” to prawdopodobnie najlepsze słowo do opisania obu tych niezwykłych zawodniczek — chociaż moglibyśmy również wybrać „perfekcjonistki” lub „nieustępliwe” lub „niepowstrzymane” lub, po prostu, „mistrzynie”.

Obaj zdobyli tytuły strzelców i byli gwiazdami All-Star Games. Każdy z nich jest wirtualnym kandydatem do All-NBA/WNBA każdego roku i znajduje się na krótkiej liście do MVP i MVP Finałów. I oboje nie są obcy w wygrywaniu – pięć tytułów NBA dla Kobe’go i dwa tytuły WNBA dla Diany, do tego Taurasi ma na koncie wiele międzynarodowych tytułów w Eurolidze i lidze rosyjskiej.

Kobe i Diana to dwie najbardziej zaciekłe zawodniczki, jakie kiedykolwiek widziała ich liga. W ich przypadku nie ma czegoś takiego jak tryb ataku – to jest po prostu ich codzienność. Kobe nazywa to #mambamentality. My użyjemy innego hashtagu Kobe’go na Twitterze dla tej pary: #differentanimalsamebeast.

Candace Parker (Los Angeles Sparks) vs LeBron James (Miami Heat)

Wszechstronność to nazwa gry w przypadku tych dwóch zawodniczek. Candace i LeBron mogą zrobić wszystko na boisku i często to robią, aby pomóc swoim drużynom w zwycięstwie.

Podczas studiów w Tennessee, Candace była wymieniona w spisie jako G, F, C. To jedna rzecz, aby powiedzieć, że gracz może zrobić to wszystko, to inna, gdy twoje bio wymienia cię na każdej pozycji w koszykówce. A jednak, bio było dokładne. Candace może zainicjować atak w punkcie lub ustawić się na bloku. Potrafi złapać zbiórkę, sama wprowadzić piłkę na boisko (nie potrzebuje podania na skrzydło) i albo ustawić atak albo przeprowadzić szybką przerwę. Może sama kończyć akcje – pull-up jumper, crossover dribble i drive to the basket – lub ustawić kolegę z drużyny do otwartej gry. Brzmi znajomo?

LeBron był nazywany point forwardem i power guardem. Tak czy siak, to oznacza, że nie da się go zdefiniować tak łatwo jak innych. Najlepszą rzeczą jaką można nazwać zarówno Candace jak i LeBrona jest all-around player. Mogą grać na pozycji 1-through-5 zarówno w ataku jak i w obronie. Oboje mają podobny sprzęt za swoje indywidualne osiągnięcia – Rookie of the Year, MVP, All NBA/WNBA, All-Defense i wiele innych. Oboje są mistrzami olimpijskimi, ale LeBron ma na koncie tytuł NBA (zdobyty w zeszłym sezonie), podczas gdy Candace wciąż szuka swojego pierwszego tytułu WNBA.

Cappie Pondexter (New York Liberty) vs Dwyane Wade (Miami Heat)

„Get the ball to Cappie and get the hell out of her way.” Te wymowne słowa Diany Taurasi padły podczas biegu Phoenix Mercury po ich pierwszy tytuł WNBA w 2007 roku, aby opisać ofensywę Phoenix na pół boiska, gdy drużyny spowolniły ich styl fast-break. Ta taktyka okazała się skuteczna, ponieważ Mercury wygrały Finały, a Pondexter odebrał nagrodę MVP.

Podczas tej serii, Mercury oddały piłkę w ręce Cappie i pozwoliły jej stworzyć rzut – albo dla siebie, albo dla koleżanki z drużyny. Ze swoimi znakomitymi umiejętnościami gry jeden na jeden, była w stanie minąć obrońcę i eksplodować w stronę kosza, albo dostać się aż pod sam kosz, podciągnąć się po otwarty rzut, albo znaleźć otwartą koleżankę z drużyny. Brzmi znajomo? Przypomnij sobie, jak Dwyane Wade poprowadził Miami Heat do pierwszego tytułu w 2006 roku.

Cappie i Wade są wybitnymi rozgrywającymi i eksplozywnymi strzelcami, którzy robią większość swoich szkód w farbie i z mid-range. Żaden z nich nie zalicza się do najlepszych strzelców 3-punktowych, przy czym Cappie ma przewagę nad Wadem, jeśli chodzi o strzelanie zza łuku. Ale jeśli zegar odlicza czas do ostatniego posiadania, nie ma wielu graczy, których chciałbyś mieć przed Cappiem i Wadem w takiej sytuacji.

Karl Malone (Utah Jazz) vs Tina Charles (Connecticut Sun)

Możesz zapisać double-double w statystykach przed rozpoczęciem meczu z tą dwójką. Wszystko jest kwestią konsekwencji. Każdej nocy, dostarczają. To dlatego Karl Malone został nazwany „Listonoszem”. A Tina Charles jest ucieleśnieniem tego samego podejścia, bezsensownego i twardego, mecz po meczu.

W każdym z jej pierwszych trzech sezonów w WNBA, Charles prowadziła ligę w double-double, ustanawiając nowy rekord dla double-double w sezonie w każdym z jej pierwszych dwóch lat jako zawodowiec. Może dominować w pomalowanym lub wychodzić na zewnątrz na rzut z 15-18 stóp i konsekwentnie go trafiać. To samo można powiedzieć o Malone. Oboje mają na swoim koncie nagrodę MVP, choć Charles zdobyła ją dużo wcześniej niż Mailman.

Podczas gdy gra Tiny nie jest zbyt wymyślna, jest niesamowicie skuteczna i efektywna. Trwała doskonałość jest cenną cechą w każdym zawodzie, a jeśli chodzi o boisko do koszykówki, niewielu uosabia ją bardziej niż Charles i Malone.

Maya Moore (Minnesota Lynx) vs Jerry West (Los Angeles Lakers)

WNBA wciąż poszukuje swojego Michaela Jordana, więc jeszcze nie zobaczycie jego nazwiska w takiej kolumnie. Ale Maya sprawiła, że jest to kuszące. Jest tak kompletną zawodniczką, świetną atletką, znakomicie spisuje się po obu stronach parkietu i ma mistrzowski rodowód. I nie szkodzi, że nosi koszulkę z numerem 23 i logo Jordan Brand na swoich trampkach.

Ale na razie spójrzmy na inne logo – człowieka, którego sylwetka jest włączona do tarczy NBA i który jest jednym z największych strzelców w historii NBA: Jerry West. I choć Maya gra na pozycji small forward dla Rysiów, ma umiejętności i szybkość, by grać z two-guardami. Łączy je pragnienie zwycięstwa, z którym niewielu może się równać, a także umiejętność pokazania się, gdy ich drużyny najbardziej tego potrzebują.

West była znana z tego, że miała jeden z najlepszych jump shotów w grze – prototypowy jumper ze świetną formą, techniką i jednym z najszybszych uwolnień. Kiedy patrzysz na Mayę, ona również ma jeden z najlepiej wyglądających jumperów w grze. Ustawia się prostopadle do kosza, podnosi się, ustawia ramię pod kątem 90 stopni z piłką miękko leżącą w dłoni, łamie nadgarstek, by posłać rzut w górę z dużą wysokością i rotacją, aż znajdzie się on na dnie siatki.

Seimone Augustus (Minnesota Lynx) vs Carmelo Anthony (New York Knicks)

Potrzebujesz wiadra, oni ci je zdobędą. Carmelo i Seimone to elitarne strzelczynie, które były nimi przez całą karierę. Obaj gracze mają do dyspozycji cały ofensywny arsenał.

Zasięg trzypunktowy: Check

Mid-range game: Check

Punkty w pomalowanym: Sprawdzone

Catch-and-shoot schodzący z parawanów: Check

Zdolność do własnego strzału w każdej chwili: Check

…i dać przeciwnikom trenerów i zespołów koszmary rysując schematy, aby je spowolnić: Check

Kiedy Seimone łapie piłkę na obwodzie, jej obrońca jest w tarapatach. Jeśli nie jesteś wystarczająco blisko, ona będzie rzucać zza łuku (w zeszłym sezonie trafiała 43,7 procent rzutów). Jeśli tłoczysz ją, aby odebrać jej rzut zza łuku, ona przejedzie obok ciebie i albo dostanie się pod kosz, albo sięgnie po mid-range jumpera. Ma imponujący crossover dribble, który pozostawił za sobą wiele złamanych kostek, gdy wjeżdżała na kosz.