Q: Dlaczego dzięcioły dziobią metal. Mamy jednego, który dziobie naszą antenę satelitarną, potem przenosi się na antenę sąsiadów, a także na metalowy przewód kominowy. Dlaczego?

SUE

A: Niektóre samce dzięciołów są mądrzejsze od innych. A najmądrzejsze wybierają najgłośniejszy obiekt, który mogą znaleźć, by stukać – stukać – stukać.

Podczas gdy niektóre są najwyraźniej zadowolone ze stukania w drzewo, i to nie byle jakie drzewo, ale takie, które rezonuje ku ich zadowoleniu, inne, być może dlatego, że znalazły coś głośniejszego niż doskonałe drzewo, lub w miejsce drzew w ogóle, idą po metal.

Gdy anteny telewizyjne po raz pierwszy wyszły i zostały odkryte przez dzięcioły, stały się płytą dźwiękową z wyboru. Najwyraźniej antena satelitarna zastąpiła metalową antenę i pole.

Kiedy mieszkaliśmy obok Main Street Cemetery w Dalton, dzięcioł puchaty wybrał znak „No Pets Allowed” przy wejściu jako jego „drzewo” wyboru.

Teraz dla dlaczego: Mężczyźni dzięcioły nie są wiercenia dla żywności owadów, ale wzywając do partnera. A im głośniej, tym ważniejszy jest samiec i tym większa jest jego szansa na przyciągnięcie dzięcioła jako swojego partnera.

Q: Chociaż nie jestem ekspertem, obserwuję ptaki od wielu lat i zastanawiam się, czy jakiekolwiek badania zostały przeprowadzone w odniesieniu do poziomów nieśmiałości w różnych gatunkach ptaków.

Odkryłem, że juncos są wśród najbardziej nieśmiałych. Często samo moje pojawienie się w oknie powoduje ich rozproszenie. Crows, chciałbym opisać jako „alert”, a nie „timid.”

Cykady są wśród najmniej bojaźliwy, współistniejące z ludźmi komfortowo, podczas gdy robins spaść gdzieś pomiędzy. Zakładam, że takie zachowania mają coś wspólnego z ewolucją i przetrwaniem.

Twoje przemyślenia?

MICHAEL, Otis

A: Ptaki są jednymi z najlepiej zbadanych zwierząt, ale zamiast zbytnio cytować naukę, pozwólcie mi powiedzieć, że osobniki, które miały mały lub nawet żaden kontakt z ludźmi, nie nauczyły się ich bać.

Tak się składa, że w ostatnim numerze Massachusetts Wildlife ukazał się artykuł zatytułowany „The Great Winter Bird Irruption” autorstwa Andrew Vits, Ph.D, względnego nowicjusza w Division of Fisheries and Wildlife.

W nim czytamy o stadach ptaków odwiedzających północny wschód z dalekiej północy, tak daleko jak Pacific Northwest, odbywających podróż od wybrzeża do wybrzeża w poszukiwaniu pożywienia. Autor wspomina mieszane stada czerwonych krzyżodziobów i białoskrzydłych krzyżodziobów, w Salisbury Beach State Reservation na North Shore.

„Podobnie jak wiele ptaków, które rozmnażają się na dalekiej północy i mają ograniczony lub żaden kontakt z ludźmi, te były zaskakująco oswojone i przystępne.”

On wspomina raporty tych ptaków lądowania na zaparkowanych pojazdach i grzęd na głowach ludzi. Pine grosbeaks, znalazłem, są również przystępne, i mają trochę strachu, niestety, pojazdów silnikowych. Wiele z nich jest zabity wzdłuż drógides by them.

Jak dla black-capped chickadees, nawet tych, które żyły ich życia wśród nas, mogą być łatwo „przekwalifikowane”. Potrzeba trochę cierpliwości, ale jak tylko jeden lub dwa cykady wykorzystają szansę i nauczą się ufać pewnym osobnikom, którzy wyciągają rękę z ziarnami słonecznika, inne w stadzie szybko, jeśli ostrożnie na początku, pójdą za przykładem i okoniem na palcu, aby wybrać ziarno.

Lata temu na Bartholomew’s Cobble w Ashley Falls, Waldo Bailey, ówczesny strażnik, nauczył jednego, aby podleciał do twarzy i skubnął ziarno trzymane między wargami.