Najstarsza wersja starożytnego tekstu zwanego Massekhet Kelim („Traktat o naczyniach”) była zawarta w hebrajskiej książce Emek Halchah, wydanej w Amsterdamie w 1648 roku. Późniejsza wersja, opublikowana w 1876 roku, była niemal identyczna z tą starszą. Jak donosi LiveScienceth w tym tygodniu, James Davila, profesor na Uniwersytecie St. Andrews, niedawno po raz pierwszy przetłumaczył kompletny traktat na język angielski.

Według Davili, traktat twierdzi, że skarby króla Salomona „zostały ukryte przez wielu Lewitów i proroków…. zostały ukryte w różnych miejscach w Ziemi Izraela i w Babilonii, podczas gdy inne zostały dostarczone w ręce aniołów Szamsziela, Michała, Gabriela i być może Sariela…”. Tekst najwyraźniej nie ujawnia dokładnej lokalizacji Arki i innych skarbów, mówiąc, że „nie zostanie ona ujawniona aż do dnia przyjścia Mesjasza, syna Dawida.”

Davila podkreśla, że traktat jest mniej faktycznym opisem miejsca pobytu skarbów niż fikcyjnym dziełem opartym na wielu różnych legendach. Jako taki, jest on czasami niespójny i zagmatwany w swojej strukturze. Traktat zawiera liryczny opis skarbów Salomona, w tym „siedemdziesiąt siedem złotych stołów, a ich złoto pochodziło ze ścian rajskiego ogrodu, który został objawiony Salomonowi, i promieniowały one jak blask słońca i księżyca, które promieniują na wysokości świata.”

Według Davili, Traktat o Naczyniach ściśle odpowiada innemu starożytnemu tekstowi: Zwojowi Miedzianemu, jednemu ze zwojów znad Morza Martwego, znalezionemu w pobliżu miejsca Qumran na Zachodnim Brzegu. Ten starożytny metalowy zwój pochodzi sprzed około 1900 lat i również omawia losy ukrytego skarbu, choć nie wiadomo, do jakiego skarbu się odnosi. W nowo przetłumaczonym tekście czytamy, że skarby Salomona zostały zapisane „na tablicy z brązu”, podobnie jak w metalowym Zwoju Miedzianym. Oba teksty odnoszą się również do „naczyń” lub „narzędzi”, w tym artefaktów wykonanych ze złota i srebra. Jak Davila powiedział LiveScience, może to być przypadkowe, ale może również odzwierciedlać starożytną tradycję zapisywania ważnych informacji na metalu, który był o wiele bardziej trwały niż papirus czy pergamin.

Według Biblii, Mojżesz kazał zbudować Arkę Przymierza, aby trzymać Dziesięć Przykazań na rozkaz Boga. Izraelici nosili Arkę ze sobą podczas 40 lat wędrówki przez pustynię, a po zdobyciu Kanaanu została ona przyniesiona do Sziloh. Później król Dawid zabrał Arkę do Jerozolimy, gdzie jego syn i następca, Salomon, zainstalował ją w świątyni. Od czasu jej zniknięcia, około 2000 lat temu, pojawiło się wiele teorii na temat jej losu. Jedna z najbardziej znanych głosi, że kapłani lewiccy przenieśli Arkę do Egiptu tuż przed splądrowaniem Jerozolimy przez Babilończyków w 586 r. p.n.e. Stamtąd rzekomo została ona przeniesiona do Etiopii, gdzie do dziś znajduje się w mieście Aksum, w katedrze św. Tylko jeden człowiek, mnich znany jako „Strażnik”, ma prawo zobaczyć Arkę, a władze kościelne nigdy nie pozwoliły na jej zbadanie w celu ustalenia jej autentyczności.