Uwierz mi, kiedy mówię, że uwielbiam trochę sarkazmu. Przynieś mi kąśliwą ripostę i możemy to nazwać dniem. Inteligentna satyra to nic innego jak symfonia. Przed marcem czciłem kościół i tabernakulum, którym był sarkazm. Ale ostatnio widzę coś innego – nieokiełznaną, brudną, surową wściekłość.

Żyję w kraju, w którym nienawiść robi za świetną telewizję i sprzedaż książek. Ludzie sprzedają swój gniew i krzyczą w wiadomościach. Jesteśmy niczym, jeśli nie podzieleni, choć historie o ludziach, które widzimy, dają nam pewne pozory nadziei, że być może ludzkość da się uratować. Być może nie będziemy wszyscy gnić od środka na zewnątrz.

Mieszkam w stanie, który dosłownie płonie. Jestem kilka godzin jazdy od teraz światowego rekordu temperatur, 131 stopni. Nosimy maski i unikamy dotykania kogokolwiek, żeby nie zarazić się dżumą, a nikt nie chce zachorować, bo większość z nas ledwo wiąże koniec z końcem. Komu potrzebne są rachunki za leczenie rzucane na stos? Ja na pewno nie. W zeszłym roku, prawie przyszedłem undone zapłaciwszy $6,000 w chirurgii stomatologicznej.

Gdy pandemia uderzyła w swoje tempo w połowie marca i Kalifornia była na lockdown, pamiętam siedząc samotnie w domu w Joshua Tree. Normalnie z radością powitałbym ulgę dla rasy ludzkiej; jestem biegły w pustelnictwie. Ludzie wywołują we mnie niepokój. Na imprezach chowam się po kątach, choć bądźmy szczerzy, nie chodzę na imprezy w ogóle. A jednak tęskniłam za tym, czego nie mogłam mieć – za potrzebą trzymania kogoś blisko siebie. Czuć zapach ich szyi, włosów. Delikatnie ściskać jego dłoń. Aby iść z nimi ramię w ramię na ulicy.

Moje domyślne ustawienie jest nieprzeniknione. Zostałam zraniona, wykorzystana, okłamana, wykorzystana, wyśmiana, więc mam wiele do ochrony. Ufam niewielu ludziom. Nie kocham łatwo. I choć moje pismo nie zawsze było życzliwe, to ja byłam. Byłam cierpliwa. Byłam współczująca. Pozostawałam w lokalnych sklepach i pytałam o interesy, jak sobie radzą. I nadal kupowałem rzeczy, których nie potrzebowałem, ponieważ chciałem odegrać małą rolę w utrzymaniu mamusi i pop sklepów w Joshua Tree afloat.

I jak miesiące naciskały na, zacząłem rozluźniać niektóre z cegieł, które układałem wokół siebie – self-made forteca chroniąca mnie przed światem i wszystkimi w nim. Po raz pierwszy od lat chciałem być na świecie właśnie w chwili, gdy wszyscy zamykaliśmy nasze drzwi.

I chociaż staram się nienawidzić ludzi trochę mniej, nienawiść wokół mnie wzrasta jeszcze bardziej. I nie chodzi tu nawet o wiadomości czy wydarzenia godne i wymagające naszej uwagi i działania. Nie, chodzi o to, co małe i małostkowe. Codzienna nieuprzejmość. Para wysyła dziecko na operację w Sezamie, ponieważ nastoletni pracownik prosi ich o założenie obowiązkowych masek. W komentarzach do postu na LinkedIn rozgrywa się wojna. Padają wyzwiska. Pojawiają się groźby. Ludzie atakują się nawzajem na tych stronach na poziomie, który graniczy z barbarzyństwem. Ludzie marnują godziny swoich dni na pisanie nienawistnych historii o ludziach, których nienawidzą – czytają i wszyscy rzucają nienawistną imprezę w komentarzach. Wściekły tłum na stronie odsprzedaży odzieży upomina kobietę za sprzedaż kurtki za 50 dolarów powyżej ceny detalicznej. Widać było, jak widły i nienaostrzone noże wbijają się w ekran. W zeszłym tygodniu widziałem, jak mężczyzna wyrzucił swoją kawę przez okno samochodu. I, oczywiście, wszyscy są odwołani. Chociaż jestem przepełniony cynizmem, nieufnością i ponadprzeciętnym niezadowoleniem, nienawiść, jaką wszyscy żywią, jest wręcz przerażająca. To tak, jakbyśmy mieli w sobie tyle gniewu, że nie wiemy, gdzie go ulokować, więc spychamy go na innych. Rozprzestrzeniamy ją jak inny rodzaj choroby, tylko ten rodzaj jest bardziej podstępny, trudniejszy do zaszczepienia i wyleczenia.

Nasz gniew połknie nas w całości.

Dlaczego domyślnym zachowaniem wszystkich stało się pierdolenie ciebie i małego kucyka, na którym przyjechałeś? Stało się tak, że zostałem zmuszony do stawienia czoła i zmagania się z własnym gniewem, ponieważ widząc go u innych przeraża mnie ponad miarę.

Nie mam rozwiązania, ponieważ czuję się sparaliżowany. Kiedy to się skończy? Czy to jest teraz nasz stan domyślny – świat wiecznie w ogniu? Chcę wierzyć, że jesteśmy stworzeni do czegoś lepszego. Że dobroć nie będzie anomalią. Chcę wierzyć, że podniesiemy się z popiołów naszego zrujnowanego świata i zbudujemy na nowo.

Chcę w to wierzyć, chcę, nawet jeśli świat jest zadowolony w pokazywaniu mi, że jest inaczej.

.