W sferze sportu, Toronto został zabijając go ostatnio. Blue Jays miał niesamowity sezon w zeszłym roku, Raptors są nadal żyje przeciwko Cleveland i Milos jest na czwartej rundzie French Open.

Z wszystkich tych zwycięstw, to nigdy nie było łatwiej dostać się za Toronto sportów. Ale jak to jest kibicować drugiej drużynie hokejowej Toronto? W nocy, kiedy reszta Toronto wielbiła Queen Bey, kłaniała się Slaylenie lub z niepokojem oglądała mecz koszykówki, ja byłam zajęta kibicowaniem Toronto Marlies.

Around w jakiejś formie od późnych 1800s, Marlies są Toronto Maple Leaf’s American Hockey League affiliate. AHL działa jako liga rozwojowa dla NHL, dostarczając zespołom NHL utalentowanych graczy, gdy nadejdzie ich czas. W kategoriach chronologicznych, Marlies są dla Leafs tym, czym pokazy Disneya są dla odwyku dla dziecięcych gwiazd.

Na ogół nie jestem wielką osobą z bandwagonem (nawet kiedy wszyscy mieli gorączkę Blue Jays w zeszłym roku, ja po prostu miałem Blue Jays łaskotanie w gardle), ale wszystko się zmienia, gdy jest to historia underdog. Z tego powodu byłem autentycznie podekscytowany, aby zobaczyć zespół, o którym słyszałem tak mało w porównaniu do wielkich ligowców.

Miałem również znaczącą historię z hokejem, dorastając w mieście znanym ze swojej drużyny OHL, uczęszczając na mecze hokeja mojego siostrzeńca, a raz pisząc list do Marka Messiera jako młody nastolatek, podczas gdy moi rówieśnicy mieli obsesję na punkcie Freddiego Prinze Jr.

Po wejściu do RICOH Coliseum, byłem zaskoczony tym, jak bardzo było zapełnione. Jak na środowy wieczór, w którym tak wiele się dzieje, spodziewałam się, że frekwencja będzie niewielka (ale wydaje mi się, że fani Marlies i członkowie Beyhive w niewielkim stopniu się pokrywają).

W przeciwieństwie do meczów Guelph Storm z mojego dzieciństwa, wszyscy fani Marlies byli naprawdę w to zaangażowani, krzyczeli, wrzeszczeli i tracili zmysły przy szansie wygrania koszulki. Poza fanami, były też inne aspekty podobne do profesjonalnych meczów NHL.

Byli pracownicy Marlies z gigantycznymi wycięciami graczy twarze pompować do tłumu, jak frosh liderów gry. Byli tam sprzedawcy przekąsek, którzy śpiewają głośno jak dzieci z anxious-ambivalent attachment, desperacko szukające kontaktu wzrokowego.

Były zabawne gry podczas przerw, które czuły się bardzo odpowiednie dla hokeja (na przykład, toczenie opony, gdzie nagrodą był zestaw opon zimowych). Nie zabrakło Marlies Dance Crew, grupy niewiarygodnie pięknych kobiet, które wykonały choreografię, aby podnieść tłum i przypomnieć ludziom, że jest miejsce dla kobiet w zawodowym hokeju.

Miłą rzeczą w kibicowaniu Marlies było to, że była to profesjonalna gra z dużą ilością fanów i poważnymi stawkami, ale bez polityki Leafs lub presji Jays.

Dla niektórych ludzi, kibicowanie pewnej drużynie sportowej może być jak wybór religii – jest to szalenie osobiste, ale także część ogromnego kompleksu medialnego. Kibicowanie Marlies, z drugiej strony, było jak powiew świeżego powietrza. Czułem się trochę nieznany i podziemny, mimo że było tam mnóstwo fanów. Dodatkowo energia była wysoka i był to hokej na profesjonalnym poziomie.

To było bardziej poważne niż gra Storm, ale mniej napięte niż gra Leafs. To było o wiele bardziej zabawne niż oglądanie jak 9-latek jest besztany przez rodzica na meczu hokeja dla dzieci. Nawet jeśli Marlies skończyli przegrywając (by przegrać 3-0 w serii playoff, nie mniej), to był to ekscytujący mecz do oglądania.

I chociaż nie jestem jeszcze superfanem Marlies, zdecydowanie wybrałbym się na mecz ponownie z przyjaciółmi, na niezobowiązującą randkę, lub nawet zamiast wykupienia dużej gotówki na bilety na Beyonce.

Zdjęcia autorstwa Hectora Vasqueza.