Ik leerde lezen toen ik drie was. Niet lang daarna begon ik te schrijven. De duidelijkste herinnering die ik aan schrijven heb, is het schrijven van een gedicht toen ik zeven jaar oud was. Ik herinner me het gevoel van creatie en trots. En in mijn leven op dat moment, de hele tijd, af en toe, was dat gevoel van iets creëren waar ik naar kon wijzen en dat ik als “echt” kon zien – iets dat er niet eerder was geweest totdat ik het bedacht had, of het kwam uit mij – nieuw, en zeldzaam. Zo ook het gevoel van trots of blij zijn met mezelf.

Ik groeide op in een gezin vol disfunctie. Ik groeide op in een gezin waar mijn dagelijks leven was doordrongen van kleine scherpe gevoelens van geïsoleerd zijn, vreemd, alleen, arm, en verveeld. Ik voelde me afgezonderd en onbelangrijk, zoals kinderen van alcoholisten vaak doen. De hele dynamiek van het gezin draait om de dronken persoon. Is de dronken persoon dronken? Zal hij spoedig dronken zijn? Is hij slaperig dronken of boos? Als ik dit goed doe, wordt hij vandaag misschien niet dronken? Zal mijn moeder vandaag huilen? Zal ik vandaag wel tijd met mijn moeder doorbrengen of zal ze weer voor een dronken man moeten zorgen? Ik ben opgegroeid in een gezin waar niet veel gecommuniceerd werd. Mijn moeder is waarschijnlijk de reden waarom ik een lezer ben, waarom ik me tot boeken wendde, waarom boeken me opvoedden. Ze las de hele tijd. Het was haar ontsnapping uit haar leven. Hetzelfde geldt voor mij.

Op de middelbare school vroegen vrienden me gedichten voor hen te schrijven. En dat deed ik. Ze zouden verbaasd zijn. Ik zou blij zijn. Het was zeldzaam.

Zie, want ik was het rare kind wiens vader de stadsdronkaard was en wiens oma net zelfmoord had gepleegd en vreemd genoeg wekken deze dingen geen empathie of steun op bij kinderen van middelbare schoolleeftijd. Ze inspireren ostracisme en roddels.

Dus ik las. Ik schreef. Ik vond mijn stam van vrienden. Ik had de eer te mogen werken in de boekhandel van de stad, waar ik dichtbundels, dichters, schrijvers, lezers, gemeenschap en familie vond. En toen de tijd kwam, dit is een ander verhaal, ben ik uit die stad weggegaan. En nam de poëzie met me mee. Helemaal klaar om een Engelse major te worden. En toen nam ik een les Sociologie en voelde me gedwongen mijn leven te wijden aan rechtvaardigheid en poëzie te houden zo goed als ik kon.

Er gebeurde nog meer. Decennia van narcistisch misbruik. Ik kreeg een baby. Ik stopte met schrijven. Ik stopte met voelen. Ik verliet slechte situaties. Ik kwam in betere situaties terecht. Ik vond opnieuw poëzie.

Ik schrijf poëzie omdat het de manier is waarop mijn geest tot zichzelf spreekt. De hele dag. Elke dag. Ochtend, middag of nacht. Ik ben nooit “opgeleid” of “gediplomeerd” in dit “vak”. Maar terugkijkend, de meeste dichters waren dat ook niet. Het is een gave, een stem, een drang, een passie die er gewoon is of niet is. Ik weet niet of het kan worden geleerd of getraind of gekneed als het er niet al is. Ik weet wel dat ik altijd kan groeien en leren. Ik weet dat sommige van mijn gedichten goed zijn, sommige geweldig, en sommige zo-zo.

Ik schrijf poëzie omdat ik ervan hou. Ik hou van poëzie lezen. Ik hou ervan over poëzie na te denken. Ik hou ervan om mijn leven in poëzie te verwerken. Ik hou ervan om sprookjes in poëzie te verwerken, liefde in poëzie, ouderschap in poëzie, en sociale rechtvaardigheid in poëzie. Ik hou van liefde, liefde en liefde en liefde voor poëzie. En dichters. Zwijmel!

Ik schrijf poëzie omdat het me helpt het moment te verduidelijken, voor mezelf, voor anderen, voor de maatschappij. Ik schrijf poëzie omdat het een onderwerp of ervaring neemt, het in levendige gevoelens verpakt, en het aan de lezers geeft als een geschenk. Ik schrijf poëzie omdat ze me met de wereld verbindt op een manier die niets anders ooit echt heeft gedaan. En het verbindt me met anderen op een manier die niets anders ooit echt heeft gedaan. Het was iets dat ik kon doen wat bijna niemand anders echt kon doen. Het was dat ding dat ik kon doen dat echt aanvoelde.

Ik schrijf poëzie omdat het leuk is. Het is zo veel diep niveau ziel vreugde. Het is creatief plezier. Het is als spelen. Het is serieus plezier. Het is als zinvol werk. Het is spiritueel plezier. Het is als kerk en zen en genezing en gebed.

Ik schrijf poëzie omdat, hoewel ik andere dingen kan en heb en zal blijven schrijven, het proces niet hetzelfde aanvoelt, niet zo krachtig aanvoelt, niet zo vol vonk, intentie, doelbewustheid, beknoptheid, hoop voelt. Als ik andere dingen schrijf, heb ik het gevoel dat ik te lang doorga, of dat ik niet genoeg zeg, of dat ik meer zou kunnen toevoegen, of zelfs onderzoek zou kunnen doen, en dan glippen de ideeën vaak van me af. Als ik poëzie schrijf, vloeien de ideeën snel en dan voeg ik ze toe, of redigeer ze, of zelfs, als ik iets moet onderzoeken, om er zeker van te zijn dat het het juiste woord of concept is.

Ik schrijf poëzie omdat ik van woorden hou en van vrijheid.

Ik schrijf poëzie omdat, zoals je misschien hebt gemerkt, als ik iets in lange vorm schrijf, ik te veel komma’s gebruik. Mijn hoofd verdeelt alles wat ik denk tot potentiële poëzie. Dus mijn grammatica en dat soort dingen als regels maken me een beetje gestrest als ik dingen schrijf die geen poëzie zijn. Als ik poëzie schrijf is het natuurlijk. Ik voel waar dingen heen gaan, herlees een paar keer om zeker te zijn, en kan dan zien en aanraken en voelen en het beste wensen voor mijn kleine nieuwe creatie.

Ik heb geschreven over opgroeien in de arbeidersklasse en dat ik voor zoveel moest vechten in termen van wie ik was, wie ik wilde zijn, en hoe ik daar zou komen. Een van die dingen waarvoor ik moest vechten, was dat ik poëzie voor mezelf moest opeisen. Kinderen uit de arbeidersklasse werden niet verondersteld om naar poëzie te neigen. Om het leuk te vinden. Om het te willen schrijven. En toch deed ik dat hier. Dapper. Ik schrijf poëzie omdat het een zacht, subtiel, dringend, meedogenloos activisme is dat streeft naar gelijkheid en rechtvaardigheid en dat mijn stem verheft en die van anderen die opkomen tegen dingen die mensen niet volledig hun recht geven als het gaat om respect, mensenrechten, vriendelijkheid of rechtvaardigheid.

Poëzie is rechtvaardigheid in actie, en ook, vice versa.

In dit alles schrijf ik poëzie omdat ik het ben. Het is wie ik ben. Het is dat ene ding dat me het gevoel geeft de meest mogelijke ik te zijn. Het helpt me te werken aan de doelen van het zijn mijn hoogste zelf. Mijn meest kernachtige zelf.

En ja, ik zou het in krabbels op papiertjes schrijven zoals Emily Dickinson als dat mijn enige optie was. Maar ik heb ontdekt dat ik het graag schrijf zodat mensen het kunnen lezen. En ik wil dat op de een of andere manier maken tot wat ik de rest van mijn leven doe.

Dit is mijn het. Dit is het doel. Dit is de droom die uitkomt. Ik wil poëzie schrijven, leren deze poëzie in openbare gelegenheden te lezen, meer poëzie lezen, meer poëzie schrijven, leren deze poëzie in boeken en tijdschriften te laten schitteren, uitgroeien tot steeds meer en meer een dichter, voordrachten geven voor kinderen over poëzie, en mijn poëzie met jullie blijven delen, hier online, op een manier die aanvoelt als geven en nemen, als een dagelijkse vreugdevolle, mooie kerstkousvuller, als gemeenschap en genezing.