Znalazłam Medium (właściwie to Medium znalazło mnie…) i jestem niezmiernie podekscytowana tym miejscem do pisania. To były lata odkąd zrobiłem jakiekolwiek pisanie 'cuz chcę i nie 'cuz muszę. Nie mogę się doczekać, żeby zacząć. Jednak istnieje ten ukryty niepokój związany z wystawianiem siebie tam.

Z tego, co przeczytałem od wielu innych pisarzy Medium, nie jestem sam.

Nawet nie widziałem żadnych złośliwych komentarzy trolli gdziekolwiek, wahanie, które mam, to niewypowiedziana krytyka niekomentarzy. A co jeśli nikt nie przeczyta moich słów? Co jeśli czytają, ale nie komentują, nie klaszczą, nie śledzą…

Więc, piękna społeczności Medium, co tydzień odkrywam, że mam nowych zwolenników; a ja nawet jeszcze nic nie napisałem! Jasne, wiem, że śledząc mnie, masz nadzieję, że będę czytać i podążać za tobą. A może lubisz tych samych ludzi, których ja lubię. Nie wiem. I nie ma dla mnie większego znaczenia, dlaczego dostaję zwolenników mojego pustego slate’a.

Jestem po prostu szczęśliwy, że zajrzałeś i przyznałeś się do swojego lurkitude.

Zachęciłeś mnie do przyłożenia pióra do papieru i paliczków do klawiatury. Ponieważ, póki co, przyjmuję Twoją obecność jako bezwarunkową miłość.

Będę pracować nad ukończeniem niektórych z moich na wpół zepsutych pomysłów i umieszczać je tutaj ze wstrzymanym oddechem. Skłamałbym trochę, gdybym twierdził, że piszę tylko dla siebie i nie obchodzi mnie, co myślisz. Piszę dla siebie; ale, no cóż, sami wiecie. Wszyscy piszemy, żeby być czytanymi, prawda?

I to wszystko, co mam do powiedzenia w tej chwili. Przełamałem lody, zanurzyłem się. Sink or swim.

Doceniam X minut*, które mi dziś poświęciłaś.
Wpadnę do Ciebie i również pochwalę Cię za Twój wysiłek.

*X = liczba minut, którą Medium określiła jako potrzebną do przeczytania tego.