Waarom volg je me?!
“Volg me!” ~Dory
Ik heb Medium gevonden (eigenlijk heeft Medium mij gevonden…) en ik ben meer dan enthousiast over deze schrijfgelegenheid. Het is jaren geleden dat ik heb geschreven omdat ik het wilde en niet omdat ik het moest. Ik kan haast niet wachten om te beginnen. Maar er is die onderliggende angst om mezelf daarbuiten te zetten.
Van wat ik heb gelezen van veel andere Medium-schrijvers, ben ik niet alleen.
Ondanks dat ik nog nergens gemene trol-commentaren heb gezien, is de aarzeling die ik heb de onuitgesproken kritiek van de niet-commentaren. Wat als niemand mijn woorden leest? Wat als ze wel lezen, maar geen commentaar geven of klappen of volgen…
Wel, mooie Medium-gemeenschap, elke week merk ik dat ik nieuwe volgers heb; en ik heb nog niet eens iets geschreven! Natuurlijk weet ik dat jullie door mij te volgen, hopen dat ik jullie zal lezen en volgen. Of misschien vind je dezelfde mensen leuk als ik. Ik weet het niet. En het maakt me niet zoveel uit waarom ik volgers krijg van mijn blanco lei.
Ik ben gewoon blij dat je even gluurde en je lurkitude toegaf.
Je hebt me aangemoedigd om pen op papier te zetten en vingerkootjes op het toetsenbord. Want voorlopig vat ik je aanwezigheid op als onvoorwaardelijke liefde.
Ik zal werken aan het voltooien van een aantal van mijn halfbakken ideeën en ze hier plaatsen met ingehouden adem. Ik zou een beetje liegen als ik beweerde dat ik alleen voor mezelf schrijf en me niets aantrek van wat jullie denken. Ik schrijf wel voor mezelf, maar, je weet wel. We schrijven allemaal om gelezen te worden, toch?
En dat is alles wat ik op dit moment te zeggen heb. Ik heb het ijs gebroken, de sprong gewaagd. Zinken of zwemmen.
Ik waardeer de X minuten* die je me vandaag hebt gegeven.
Ik zal even bij je binnenwippen en je ook applaudisseren voor je inspanningen.
*X = het aantal minuten dat Medium nodig heeft om dit te lezen.