John Burroughs

John Burroughs po raz pierwszy spotkał Whitmana w 1864 roku, gdy Burroughs przebywał w Waszyngtonie w poszukiwaniu pracy. Po ślubie z Ursulą North w 1857 roku, Burroughs borykał się z problemami finansowymi. Wbrew życzeniom swojej konwencjonalnej żony, która dorastała w dostatku jako córka zamożnego nowojorskiego farmera, Burroughs miał nadzieję zostać pisarzem, stąd jego zainteresowanie Waltem Whitmanem. W 1862 roku często odwiedzał piwiarnię Pfaffa, wodopój cyganerii i centrum życia literackiego na Manhattanie. Tam Burroughs bronił Whitmana w sporach literackich, oczekując w każdej chwili spotkania z samym poetą.

Do spotkania tego nie doszło u Pfaffa, ale raczej przypadkowo na ulicach Waszyngtonu, gdy Whitman zmierzał do szpitala wojskowego, by opatrywać rannych żołnierzy. Zawsze starając się pozyskać świeżą pomoc, Whitman zaprosił Burroughsa do siebie. W poprzedniej, desperackiej próbie zatrudnienia, Burroughs krótko pracował w ekipie, która grzebała żołnierzy Unii, których ciała przewożono do Waszyngtonu. Pielęgnowanie okropnie rannych było dla Burroughsa równie odrażające jak zajmowanie się zmasakrowanymi zwłokami i wkrótce porzucił pracę w szpitalach. Jednak Burroughs i Whitman, który szybko zaczął nazywać go „Jack”, nawiązali trwałą przyjaźń.

Whitman zachęcał Burroughsa do rozwijania literatury przyrodniczej i był naukowo precyzyjny w swoich obserwacjach i rzeczowości, a jednocześnie poetycki w swojej pochwale natury. Pod kierunkiem Whitmana Burroughs rozwinął się jako pisarz i zaczął sprzedawać utwory do czasopism, pracując jednocześnie jako urzędnik w Departamencie Skarbu, a później jako egzaminator bankowy. Burroughs z kolei wpłynął na Whitmana, wyostrzając oko Whitmana na precyzyjne szczegóły w obserwacji natury.

Nawet jeśli ich zaloty były całkowicie czyste, przyciąganie Johna do smukłej, atrakcyjnej Ursuli North było potężnie erotyczne, może nawet wyłącznie erotyczne. Jednak w noc poślubną, pobożna Ursula po raz pierwszy padła na kolana przed łóżkiem, które mieli dzielić, i wezwała Johna, by przyłączył się do niej w modlitwie. Po pięciu niespokojnych latach małżeństwa Ursula skonsultowała się z pastorami w Olive, swoim rodzinnym mieście w Catskills, i doszła do wniosku, że seksualne żądania jej męża są niemoralne i nie do przyjęcia. Zalecała dwumiesięczną separację, w lipcu i sierpniu 1862 roku, aby John mógł nauczyć się cenić czystość. Separacja trwała jednak aż do lutego 1864 roku, do tego czasu Jan nie poznał wartości czystości, ale raczej łatwość w znajdowaniu towarzystwa dla kobiet. Nawet po ich ponownym spotkaniu John pozostał niewierny.

Whitman stanął po stronie Ursuli. Powiedział Johnowi, że jego „rozwiązłość” była jedyną skazą na pięknym i godnym podziwu charakterze. Jeśli chodzi o brak seksualnej reakcji Ursuli, Whitman obwiniał Johna o to, że nie udało mu się wystarczająco zainspirować Ursuli do miłości. Whitman często odwiedzał samotną Ursulę, gdy praca Johna jako egzaminatora bankowego wymagała od niego podróży, co często miało miejsce. W 1873 roku wizyty Whitmana nagle ustały z powodu udaru, którego doznał; Ursula z kolei stała się wtedy częstym gościem u schorowanego poety, przynosząc mu jedzenie i zabierając na przejażdżki powozem. Zaoferowała mu nawet pokój w waszyngtońskim domu Burroughsów przy 1332 V Street, którą to ofertę Whitman docenił, ale odmówił.

Pierwszą pracą Burroughsa na temat Whitmana były Notes on Walt Whitman (1867). Praca ta została tak obszernie poprawiona i przeredagowana przez samego Whitmana, że właściwie powinna być uznana za pracę zbiorową. Widzimy w niej Whitmana kształtującego swoją publiczną osobowość, nawet kosztem dokładnej biografii; na przykład, Whitman rzekomo podróżował do zachodnich Stanów Zjednoczonych, choć w rzeczywistości jego pierwsza taka podróż miała miejsce kilkadziesiąt lat później.

W Whitman, A Study (1896), jego drugiej dużej pracy o poecie Burroughs jest, jak zawsze, uczniem Whitmana, ale zwraca swoje naturalistyczne oko na Whitmana jako oryginalny okaz: poeta, którego praca wykracza poza zwykłe kategorie sztuki, który jest tak samo prorokiem jak poetą. Whitman był powszechnie atakowany za brak artystycznego szlifu i literackiego wyrafinowania; Burroughs i inni bronili go przed tymi zarzutami, atakując z kolei ograniczenia „tego, co literackie”

W 1901 roku, dziewięć lat po śmierci Whitmana, John Burroughs spotkał wielką miłość swojego życia, Clarę Barrus, która była lekarzem związanym ze stanowym szpitalem psychiatrycznym w Middletown, w stanie Nowy Jork. Napisała do Burroughsa pełen podziwu list, a on zaprosił ją, by odwiedziła go w Slabsides, jego „pustelniczym ustroniu”, około mili od Riverby, domu, który zbudował nad brzegiem Hudsonu. Barrus miała 33 lata, Burroughs 64; określał ją jako „Whtimanesque”, „nową kobietę”, która była mu równa pod względem intelektualnym, jak również jako kochanka. Stała się jego towarzyszką życia po śmierci Ursuli w 1917 roku, a następnie jego literacką wykonawczynią i biografką.