Sikać czy nie sikać, oto jest pytanie.

Cóż, jeśli masz przepływ dla przepływu, odpowiedź jest taka, że możesz go puścić jak wyborne wino, bo masz banknoty dolarowe, yo. Sikanie jest drogie, gdy toalety są nowo prywatne zamiast publicznych, więc ci, którzy nie mają dużo dodatkowych pieniędzy muszą zaoszczędzić, kontrolować ich spożycie płynu trochę, i potrząsnąć nim luźno, gdy luźna zmiana dodaje się.

Co jest strasznie zachwycające o Sunnyvale Community Players produkcji „Urinetown,” satyryczne spojrzenie wewnątrz polityki i teatru muzycznego, jest sposób, w jaki żeni się inane polityki politycznej z inaner konwencji teatru muzycznego. Teatr muzyczny potrzebuje dobrego tytułu, ale nie za dużo ekspozycji. Bohater. Niewiasta. Złoczyńcy. Biedni ludzie, którzy mogą dać nam trochę tego sosu z „One Day More”.

Konstrukcja spektaklu, który zdobył trzy nagrody Tony w 2002 roku, jest równą częścią Brechtian, Dickensian, Les Miserables, Fiddler i power ballad.

To właśnie nadaje spektaklowi jego soczystą formę. To dowcip twórców spektaklu, Marka Hollmanna i Grega Kotisa, informuje o tym świecie, w którym chciwość i brud dominują w postępowaniu, a niewinny pęcherz jest poboczną ofiarą.

To, co działa bardzo dobrze w tej produkcji, wyreżyserowanej pewnie przez Thomasa Timesa, to fakt, że obsada znajduje nieokiełznaną radość w przybijaniu bardzo dziwacznego stylu spektaklu. Pomimo kilku głównych występów, które miały momenty, w których wokale nie spotkały się z wymaganą ostrością, tak wiele indywidualnych występów było całkiem skutecznych. I jedna z cech podpisu show został przybity tutaj – siła bogatej mieszanki harmonijnych głosów w radosnych numerów ensemble.

The sztuka jest ustawiony w alternatywnym wszechświecie w połowie 1900 roku. Biedne, zubożałe dusze są smack dab w środku niedoboru wody. Sytuacja stwarza okazję dla Urine Good Company, aby zrobić kilka poważnych pieniędzy na plecach najbiedniejszych wśród nich. Firma, prowadzona przez Cladwell B. Cladwell (Ben Hatch), jest klasycznym złoczyńcą – złe włosy, brzydkie okulary przeciwsłoneczne i przerażające ubrania.

Gdy Bobby Strong (Steve Roma) postanawia się zbuntować i niech każdy do najgorszej toalety w jego miejscu zatrudnienia za darmo, pracując dla jowialnego Pennywise Penelope (Angela Cesena), tworzy mini incydent międzynarodowy. Ponieważ jest on cnotliwy, dashing buntownik szuka do zmiażdżenia złego, skąpca Capraesque villain, uroczy ingenue Hope (Jessica Ellithorpe) musi się w nim zakochać. Wiecie dlaczego? Bo, hej, musicale bruh.

Ale jednym wielkim problemem jest to, że Hope jest córką nikczemnego Cladwella. To będzie do obu z nich do władzy przez wszystkie, że rodzinne zło, nawet jeśli to jej daddy.

Roma tnie wielką obecność, grając Bobby, że nie tylko ma serce, ale jest ciemny, brooding, zawsze gotowy do włamania do West Side Story bitwy, ale nie ten, gdzie przynosi nóż do walki z bronią. Zamiast tego, przynosi tłok, ale pozornie bardzo niebezpieczny tłok.

Ellithorpe jest ostry Hope, jeden, który jest odpowiednia ilość szeroki-eyed naiwności, z ładnym tekstury wokalnej do bagażnika. Cesena, jako Penelope, robi wszystko, aby sprzedać swoją wielką odważną charakteryzację, szczególnie przybijając jej wykonanie „It’s a Privilege to Pee” z hojnym belting presence.

Cały świat jest widziany przez spostrzegawcze oczy oficera Lockstock, a Sam Nachison przynosi go do publiczności z żarliwym zapałem. Nigdy nie ma chwili, kiedy można się zmęczyć słysząc go mówiącego „Mała Sally”, bo to nigdy nie jest nie śmieszne. A jego bogaty tembr głosu pomaga mu stworzyć całkiem niezłą atmosferę, która wprawia spektakl w ruch.

Dodając do spektaklu smakowitą teksturę jest występ Gwendolyne Wagner, która gra namiętną matkę Bobby’ego, Josephine. Dostarcza ona wspaniałego humoru w sposobie, w jaki odbiera informacje, wysyłając ją w tryskający humorem handwring.

Zespół weteranów jest prowadzony przez dyrygenta Ande’a Jacobsona, który ma nie lada zadanie z niezwykle wymagającą partyturą, jedną, która jest naładowana mnóstwem dźwięków, które obejmują cały kanon teatru muzycznego. Śpiew prowadzony jest przez dyrektor wokalną Juanitę Harris, z głosami naprawdę szczytującymi w olśniewającym „Run Freedom Run”. Choreografia Derricka Contrerasa wykonuje świetną robotę, dopasowując całą różnorodną muzykę do chętnego ruchu, a kostiumy Sylvii Chow są gwiezdne.

„Urinetown” zrobił niezły rozprysk, gdy miał premierę na off-Broadwayu w 2001 roku, a w 2019 roku i nadal ma świeżość, ciepło i znaczenie, które sprawiają, że jest ponadczasowy. Niestety, czuje się również o wiele młodszy niż jego 18 lat, przynosząc hojną dawkę aktualności w czasie.

To jest miejsce, w którym jestem kuszony, aby dokonać porównania między magicznym uczuciem oddawania moczu a teatrem muzycznym, ale nie będę. Powiem tylko, że oglądając spektakl tak zachwycający i komiczny jak ten sprawi, że powiecie „Ahhhhhh.”

WHAT TO KNOW IF YOU GO

Sunnyvale Players presents „Urinetown”
Music and Lyrics by Mark Hollmann
Book and Lyrics by Greg Kotis
Directed by Thomas Times
The Word: Spektakl tak samo aktualny dziś, jak w 2001 roku, Sunnyvale Players zanurzają się w humor przedstawienia z zapałem.
Gwiazdy: 4 na 5
Czas trwania: 2 godziny, 10 minut z przerwą
Do 10 listopada
Sunnyvale Community Center
550 East Remington Drive, Sunnyvale CA
Bilety w cenie od $32 – $38
Po bilety zapraszamy na stronę sunnyvaleplayers.org.

.