Photograph by Darnell Wilburn

W sobotę w południe w październiku ubiegłego roku Carlos Walker otrzymał pochówek godny rapowej rodziny królewskiej. Przez trzy godziny setki żałobników zapakowały Jackson Memorial Baptist Church w zachodniej Atlancie, aby pożegnać Walkera, który wzrósł z publicznego mieszkania do rapowej sławy jako Shawty Lo. Orkiestra marszowa bębniła obok jego zamkniętej trumny, która została przeniesiona przez wysoko stojących tragarzy do karetki z przeszklonymi ścianami, która została zaprzęgnięta do dwóch czarnych koni rasy Percheron.

Noc wcześniej Walker leżał w otwartej trumnie, olśniewający w okularach przeciwsłonecznych, czarnym garniturze i złotym łańcuszku z napisem „D4L”-grupy rapowej, którą założył-aranżowanym starannie wokół jego szyi. Następnie karawan wiozący jego ciało zatrzymał się przed Club Crucial, gdzie Shawty Lo kiedyś występował, i ponownie zatrzymał się na krótkie nabożeństwo przy świecach przed Blue Flame Lounge, ostatnim miejscem, gdzie raper był widziany żywy, zanim zginął w wypadku samochodowym na I-285 10 dni wcześniej. Nad dwudniowymi obchodami powrotu do domu czuwał, jak to często czyni, Willie Watkins.

Dygnitarze, weterani wojenni, ludzie, którzy zgubili swoją drogę, i dzieci, które nigdy nie miały szansy na odnalezienie własnej – to wszystko w ciągu jednego dnia pracy dla Watkinsa, 67-letniego przedsiębiorcy pogrzebowego, który stał się grabarzem dla czarnej elity Atlanty, raperów i artystów rozrywkowych oraz tysięcy innych mieszkańców Atlanty. Prawie 40 lat od kiedy Watkins przekształcił wiktoriański dom byłego generała Konfederacji w West End w dom pogrzebowy, mieszkaniec Cascade zbudował wielomilionowe imperium – obsadzone przez ponad 85 osób pracujących w pięciu lokalizacjach – które składa do grobu około 1,500 osób każdego roku. Watkins zorganizował pogrzeby Coretty Scott King, Lillian Miles Lewis (żony kongresmena Johna Lewisa od 50 lat), członków rodziny Ushera i gwiazdy serialu Real Housewives of Atlanta Phaedry Parks, która była byłą praktykantką Watkinsa, co przyniosło mu występ w reality TV show.

W tętniącej życiem siedzibie West End, nazwanej „statkiem matką”, pracownicy spieszą się przez marmurowe podłogi pod portretami Watkinsa i jego zmarłej matki Hattie, która zwykła odbierać telefony do 10 p.m., i obok zdjęć jej syna pozującego z Obamami. Pozdrawiają niekończący się strumień pogrążonych w żałobie członków rodzin, sprzedawców limuzyn i pracowników szukających odpowiedzi. Watkins szacuje, że tylko to miejsce pomaga wysłać w zaświaty około 20 do 35 ciał tygodniowo. „Chcę pochować wszystkich,” mówi. „Chcę być przyjacielem dla każdego. Wszyscy są dziećmi Boga.”

Zdjęcie autorstwa Darnella Wilburna

Z tyłu znajduje się flota zaprojektowanych na zamówienie limuzyn, karawanów wyposażonych w głośniki i lśniących samochodów miejskich. Lincolny, Cadillaki – zarówno nowe, jak i zabytkowe, ozdobione światłami w kształcie płetwy rekina i czerwonymi filcowymi zasłonami okiennymi – w kolorach czarnym, białym i szarym – wszystkie noszą srebrne insygnia „Willie A. Watkins”, jak garnitur samego mężczyzny. Trzynaście koni, które ciągną powozy, z których jeden pochodzi z 1700 roku i wiózł ciało Coretty Scott King do stanu w Georgia Capitol, są trzymane w rodzinnych stajniach w Douglasville.

Piętnaście lat temu Watkins zacisnął dłonie i poprosił Boga, aby poprowadził go tam, gdzie żaden inny przedsiębiorca pogrzebowy jeszcze nie dotarł. Chcąc wyróżnić się na tle konkurencji, Watkins przypomniał sobie obrazy nosicieli trumien z epoki wiktoriańskiej w kapeluszach i wytwornych serwerów w Londynie w białych rękawiczkach. Włączył te cechy do „pakietu sygnaturowego” Watkinsa, zaczynającego się od około $6,500.

Fotografia Darnella Wilburna

Były problemy. Grupa broniąca praw zwierząt protestowała przeciwko użyciu gołębi, dopóki nie dowiedziała się, że Watkins używa gołębi pocztowych, które wracają do swojego trenera. Ale Watkins, z pomocą czterech braci i siostrzeńca, wytrwał, ugruntowując swoją reputację w dziedzinie przepychu i okoliczności, zamieniając pogrzeby w spektakle z rozmachem. Jak twierdzi, niektórzy z jego konkurentów nawet skopiowali jego styl. „Numer jeden jest często naśladowany, ale nigdy nie powielany” – mówi Watkins z cichym zgrzytem. „Nie jestem zły, że do mnie nie zadzwoniłeś. Mówię tylko, że nie chciałeś najlepszego.”

Watkins szczyci się swoimi usługami, w tym balsamowaniem, sztuką, którą zaczął praktykować jako młody nastolatek. „Niektórzy ludzie mówią, że wyglądają lepiej martwi niż żywi” – mówi. Watkins dzwoni do każdej rodziny pogrążonej w żałobie i podczas pogrzebu wręcza im tabliczkę honorującą zmarłego. Zanim ciała zostaną wystawione na widok publiczny, Watkins upewnia się, że głowa zmarłego jest pochylona pod kątem, w stronę jego bliskich.

„To tylko skorupa”, mówi Watkins spoglądając na babcię, która zmarła ze starości, leżącą w spoczynku. „Duch już odszedł do domu, aby być z Panem. Miałeś ostatnią szansę, aby na nią spojrzeć. Teraz ona po prostu śpi. Mogą być dumni, że na nią patrzą. Ona odpoczywa. Jest spokojna. Mówi: 'Muszę zwyciężyć’.”

Jako dziecko dorastające w wiejskim Scottdale w stanie Georgia, Watkins chodził na pogrzeby ze swoją babcią, matką Guinn. Po przeprowadzce rodziny do Atlanty, jechał autobusem sam, aby złożyć kwiaty w domu pogrzebowym Cox Brothers, gdzie personel pozwolił mu pomóc. Dla Watkinsa fanfary i rytuał pogrzebów były urzekające: dobrze ubrani mężczyźni i kobiety, wytworne samochody poruszające się w uroczystej karawanie, ekstrawaganckie kompozycje kwiatowe – uwielbiał to wszystko. Kiedy jego babcia zwróciła uwagę na to, jak dobrze wyglądał w trumnie jeden z jej zmarłych przyjaciół, Watkins był już zdecydowany. W wieku 14 lat przeniósł się do Herschel Thornton Mortuary, domu pogrzebowego w Adamsville słynącego z okienka widokowego drive-thru, a w wieku 16 lat kierował usługami. Podczas studiów w Morehouse College, uczęszczał na wieczorowe zajęcia w Gupton Jones Mortuary College, mieszczącym się wówczas przy Peachtree Street. W 1978 roku, wykorzystując pieniądze zarobione na sprzedaży nieruchomości komercyjnej, 29-letni Watkins zakupił posiadłość w stylu antebellum przy Ralph David Abernathy Boulevard i uruchomił serwis limuzynowy, aby zgromadzić kapitał na uruchomienie domu pogrzebowego w 1982 roku.

Watkins zaplanował już własną trasę pożegnalną: pięć zmian garderoby i przystanki w każdej z lokalizacji swojego biznesu. Idealnie byłoby, gdyby jego ostatnim naczyniem była srebrna trumna wyłożona czarnym aksamitem. Walter Hawkins i chór Love Center wykonają utwór „Never Alone”. Zastanawiał się nad tym, co będzie napisane na jego nagrobku, ale jedno zdanie szczególnie się wyróżnia.

„’The Innovator of Funeral Services: Often Imitated, Never Duplicated,” mówi. „Zrobiłem to, co musiałem, aby moje nazwisko było znane wśród ludzi.”

Ten artykuł pierwotnie ukazał się w naszym wydaniu z października 2017 r.

.