Nowojorscy Wyspiarze nie wstydzą się udzielania wywiadów w różnych stadiach rozebrania. „To wszystko, co kiedykolwiek wiedzieliśmy”, powiedział mi po treningu w zeszłym tygodniu prawoskrzydłowy Josh Bailey, ubrany w niebieską koszulkę Islanders, obcisłe spodenki kompresyjne i wysokie na kolana sportowe skarpetki. „Tak naprawdę nie myślę o tym. Odkąd oglądałem hokej jako dziecko, zawsze tak było.”

Szatnia drużyny hokejowej nie jest tak zjełczała, jak można się było spodziewać. Przemysłowej wielkości hampersy, dom dla rosnących kopców wilgotnych koszulek treningowych, siedzą po każdej stronie ciasnej komory w Syosset, Nowy Jork, obiekt szkoleniowy. Gracze odrywają sprzęt od drewnianych pojemników z ich nazwiskami i numerami, śmiejąc się z tego, jak Mel Gibson został ośmieszony na Złotych Globach. Kolaż na ścianach nad nimi pokazuje nagłówki gazet i relacji mediów słynnych zwycięstw, dzwonienie małą garderobę jak halo.

Te wspomnienia nie pochodzą tanio, oczywiście. Mała grupa mediów – normalnych rozmiarów ludzi – stara się nie wchodzić w drogę półnagim zawodnikom, którzy zanurzają się za zasłoną z logo drużyny i wchodzą pod prysznice. Wiele przebieralni nie ma takich zasad prywatności, pozostawiając zawodników w bieliźnie przed reporterami łowiącymi cytaty. „Nie przychodzi mi do głowy nic innego, co byłoby do tego podobne,” powiedział Bailey. Reporterzy nie czekają na senatorów w łazience po ważnych głosowaniach, lub quiz dyrygenta Filharmonii Nowojorskiej, jak on stawia na jego cummerbund.

Medialny cyrk wokół profesjonalnych sportów jest karmione w części przez ten szczególnie dziwny rodzaj dostępu prasy. Garderoby zespołu są zazwyczaj otwarte dla dziennikarzy przed lub po praktykach i grach. W zamian za graczy rezygnujących z odrobiny prywatności, media otrzymują jeden sklep dla wszystkich kolorów, których ich publiczność może chcieć, a firmy czerpią korzyści marketingowe z niemal codziennego rozgłosu. To symbiotyczny związek. Jest to również kłopotliwe dla wszystkich zainteresowanych stron.

„Faceci po prostu chodzą nago, głównie”, mówi Paola Boivin, felietonistka sportowa z Arizona Republic. „Czasami musisz stać i czekać, aż twój facet się przygotuje, więc reporterzy wyciągną swoje telefony i będą udawać, że czytają e-maile … . To dziwaczny świat, w którym przyszło nam żyć. Ale nie widzę żadnych innych rozwiązań.”

Nie mieli dużo czasu na zastanowienie się, co powiedzieć, i są w komfortowym środowisku. Dostajesz naprawdę szczerą reakcję, a to właśnie czyni historie dobrymi.

Podobnie jak inni pracujący ludzie, zawodowi sportowcy chcą opuścić biuro, kiedy ich zmiana się kończy, więc nie tracą czasu na rozbieranie się, aby trafić pod prysznice. To nie są szatnie w liceum – wiele z nich jest coraz częściej częścią kompleksów wielopokojowych, w tym salonów i sal treningowych, do których media nie mają dostępu – ale dziennikarzom trudno byłoby znaleźć tak wiele źródeł gdziekolwiek indziej. I podczas gdy większość nagości jest poza kamerą i nie trafia do publiczności, bez koszulki, rozczochrany, lub wciąż pocący się gwiazdor sportowy, stojący przed tablicą mikrofonów przed swoim kubkiem, stał się trwałym obrazem w relacjach sportowych.

„Nie mieli dużo czasu, aby pomyśleć o tym, co powiedzieć, a oni są w komfortowym środowisku”, mówi Boivin, odróżniając format od okazjonalnych konferencji informacyjnych po meczu. „Dostajesz naprawdę szczerą reakcję, a to właśnie sprawia, że historie są dobre.”

Niektóre z najlepszych sprawozdań z szatni przychodzą, gdy dzieje się coś nie do pomyślenia, przypominając nam, że ci bogowie między liniami są po prostu mężczyznami i kobietami poza nimi. Dwie niedziele temu, na przykład, Minnesota Vikings kicker Blair Walsh chybiła w ostatniej sekundzie chip shot, który prawdopodobnie awansowałby jego zespół do następnej rundy playoffów NFL. Szlochał w swojej szafce przez 15 minut po meczu, jak napisał Kevin Seifert z ESPN, a później stanął przed gagatkiem reporterów. „To moja wina” – powiedział Walsh, jego oczy wciąż błyszczały. „Chcę, żebyście byli tutaj, kiedy wykonuję kopnięcia wygrywające mecz, i zdaję sobie sprawę, że muszę mieć was tutaj, kiedy ich nie trafiam. Takie jest życie kickera.”

Inne wywiady są pouczające dla odpowiedzi, których nie wywołują. Weźmy kocyka nie-komentarz wydany przez Dallas Cowboys gwiazda i domniemany przemocy domowej Greg Hardy po grze w zeszłym roku. Albo okresowe wybuchy strażnika Oklahoma City Thunder Russella Westbrooka.

Potencjalny minus ustawienia, w międzyczasie, jest oczywisty: słabo skadrowane ujęcie NFL Network w tym roku pokazało graczy Cincinnati Bengals, sfotografowanych nad ramieniem podmiotu wywiadu, nieświadomie dając widzom pełne monty.

Players głównie zaakceptować, że obcy będą widzieć je au naturel. Powtarzalność i intensywność formatu może być bardziej frustrująca. Zespoły NBA grają 82 mecze rocznie, nie licząc playoffów i konkursów przedsezonowych. Sezon w Major League Baseball liczy prawie dwa razy tyle, podczas gdy krótsza kampania NFL przyciąga znacznie większą uwagę mediów. Nawet w stosunkowo pomijanej NHL, New York Islanders rysować około 30 dziennikarzy game.

„To w zasadzie ten sam wywiad, w kółko,” Islanders Forward Anders Lee powiedział poniedziałek, zdejmując swoje pady w rogu szatni. Brock Nelson, kolega z drużyny siedzący obok niego, wtórował mu: „Wściekają się na nas, że dajemy te same odpowiedzi. Ale to są te same odpowiedzi na te same pytania.”

Still, większość profesjonalnych sportowców również sobie sprawę, że pozwalając dziennikarzy do ich sanktuarium jest częścią pracy. „Oczywiście musisz powiedzieć kilka rzeczy, aby mogli napisać swoje artykuły”, powiedział zastępca kapitana Islanders Kyle Okposo, wycierając czoło już przemoczoną koszulką. Rzeczywiście, dostęp do szatni jest wbudowany w graczy „zbiorowych umów negocjacyjnych z czterech głównych lig sportowych North American.

Format wywiadu uważa się za spopularyzowane około połowy wieku przez Dick Young, New York Daily News sportswriter. Wcześniej reporterzy uważali, że rozumieją gry lepiej niż grający w nich sportowcy, w dużej mierze pomijając osobowości graczy i trenerów, które sprawiają, że historie sportowe stają się czymś więcej niż trafieniami, biegami i błędami.

„Kiedy przeprowadzałem wywiady z graczami, odkryłem, że mam z nimi o wiele bardziej osobisty związek, jeśli mogę usiąść obok nich przy ich szafce”, mówi Gerald Eskenazi, okazjonalny współpracownik CJR, który spędził ponad 40 lat pisząc dla The New York Times. „Kiedy facet jest nagi, prawdopodobnie jest bardziej szczery niż nie.”

Drużyny i ligi zabroniły kobietom reporterom wstępu do szatni w ciągu następnych dziesięcioleci, pozbawiając je coraz ważniejszego punktu dostępu do wywiadów z graczami. Podczas World Series 1977, biuro komisarza MLB zakazało ówczesnej reporterce Sports Illustrated Melissie Ludtke wstępu do szatni obydwu drużyn, nadrzędnie wobec błogosławieństwa New York Yankees i większości głosów w klubie Los Angeles Dodgers. Kilka miesięcy później Ludtke i Time Inc. złożyli pozew o naruszenie praw obywatelskich. W następnym roku, sędzia federalny zniszczył politykę MLB na podstawie 14. poprawki.

Kiedy facet jest nagi, prawdopodobnie jest bardziej szczery niż nie.

Chociaż było wiele przypadków nękania lub dyskryminacji kobiet reporterów przez lata, Ludtke mówi, że większość graczy była zaskakująco otwarta na jej obecność.

„Fascynujące było dla mnie to, że mogłam usłyszeć przekomarzanie się między graczami, jak dawali sobie nawzajem gówno”, mówi. „Wiesz, kiedy granica została przekroczona, ponieważ wiesz o kulturze, w którą wszedłeś… . Jeśli tego nie rozumiesz, szczególnie jako kobieta, możesz to źle zinterpretować.”

Kwestie dostępu na bok, szersze zmiany w środowisku medialnym zaczęły zmieniać treść wywiadów w szatni, przedstawiając bardziej chroniczny problem dla wielu dziennikarzy sportowych. Franczyzy są coraz pole własne zespoły medialne do produkcji historii gier i wywiadów wideo, co oznacza więcej pytań softball, tak jak metro gazety są cięcia z powrotem. Liczne nowe media również zyskały dostęp, co prowadzi do powiększania się korpusu prasowego w szatni i z kolei ogranicza wyłączność każdego pojedynczego wywiadu. Co więcej, gracze są coraz bardziej imperiów medialnych w sobie, zmniejszając ich motywację do współpracy z dziennikarzami.

Perhaps most importantly, nacisk na zbieranie wiadomości w czasie rzeczywistym, czy to przez wideo lub mediów społecznych, stawia sportowców na ich straży. „Gdy masz przed sobą kamerę na żywo lub mikrofon, jesteś zupełnie inną osobą” – mówi Eskenazi, który w swojej długiej karierze zajmował się różnymi dyscyplinami sportu. „Teraz nie ma bomb F. Chłopaki są o wiele bardziej formalni w rozmowach. I są bardzo świadomi, że wszystko, co mówią, może się wydostać.”

Jeśli szatnia jest miejscem, gdzie sportowcy mogą być sobą, ta zmiana może być największym wyzwaniem. Eskenazi wspomina epizod z szatni New York Jets w 1988 roku, kiedy defensywny koniec Mark Gastineau ściągnął spodnie, aby pokazać Eskenazi tatuaż na jego tylnej ćwiartce czytając „Gitte,” skrót od ówczesnej dziewczyny Brigitte Nielsen. „Zaczął paradować po szatni z odsłoniętymi pośladkami, powtarzając w kółko 'Gitte’,” mówi Eskenazi. Następnego dnia inny gracz powiedział Eskenaziemu, że to był żart. „Na wezwanie, wszyscy gracze w szatni Jets wstał i wszyscy mieli słowo 'Gitte’ napisane na ich tyłkach,” mówi.

Tego rodzaju koleżeństwa nie jest przestarzałe w szatni, ale w czasie rzeczywistym publikowanie z pewnością zwiększa niebezpieczeństwo takiego humoru jest postrzegane bez kontekstu. Sportowcy coraz częściej uczą się, co mówić dziennikarzom w wywiadach, a czego nie mówić. Im więcej próbujemy wiedzieć o naszych sportowych bohaterów, tym mniej nam mówią.

Nowe pokolenie pisarzy sportowych odpowiedziało na tę zmianę, coraz częściej wykorzystując zaawansowane metryki i narzędzia cyfrowe, aby całkowicie zmienić gatunek. „Zamiast mówić, że So-and-so jest dobrym graczem, a oto cytat, dołączam kilka Vines i GIF-ów, aby pokazać, dlaczego jest tak dobry” – mówi Kevin Trahan, który pisze dla Vice i SB Nation. „A to daje trenerom i graczom mniejszą kontrolę nad historią.”

Still, dla większości dziennikarzy sportowych głównego nurtu, zapuszczanie się do szatni pozostaje podstawową koniecznością, aby pozostać konkurencyjnym. „Wszyscy po prostu rodzaj czynienia z tym,” mówi Jenni Carlson, felietonista dla Oklahoman i self-described „krótsza osoba”, który walczy, aby zobaczyć i usłyszeć jej często gigantyczne tematy wywiadu. „Czy byłoby super, gdyby były lepiej wentylowane? Jasne.”

Czy Ameryka kiedykolwiek potrzebowała medialnego watchdoga bardziej niż teraz? Pomóż nam dołączając do CJR już dziś.

David Uberti jest pisarzem w Nowym Jorku. Wcześniej pracował jako reporter medialny dla Gizmodo Media Group i pisał dla CJR. Można go śledzić na Twitterze @DavidUberti.

ZDJĘCIE GÓRNE: Flickr

.