Są tu kobiety, które nie potrafią czytać, niektóre nie zostały nawet nauczone, jak brać prysznic. Przychodzą tu i zostają odarte z godności. Nie mogą nawet pójść do łazienki bez nadzoru męskiego personelu. Możesz się tak przyzwyczaić do utraty godności, że twoje standardy po prostu znikają.

Ale przychodzą tu niektóre kobiety, które nigdy nawet nie rozebrały się przed własnymi mężami. Są tak zdenerwowane i tak zawstydzone, że płaczą. Najbardziej smuci mnie to, że sama staję się twarda i mówię im rzeczy w stylu: „Czego płaczesz?”. Muszę sobie przypominać, żeby mieć współczucie. Tylko dlatego, że ja jestem do tego przyzwyczajona, nie oznacza, że ktoś inny jest.

To takie smutne widzieć kobiety przychodzące tutaj, które naprawdę nie wiedzą, jak radzić sobie z więzieniem. Nigdy nie były poza swoim domem. Trafiają tu za absurdalne rzeczy: podejmowanie złych decyzji, pomaganie komuś. Były po prostu tak naiwne i łatwowierne, że inna osoba zdołała je omotać. A oni siedzą w więzieniu z ludźmi, którzy popełnili morderstwo. To jest jak jeden dół. Wszyscy są wrzucani do jednego dołu.

YOU’RE CONSTANTLY LIVING ON THE EDGE

Jest druga nad ranem, jak te drzwi się otworzyły? Nawet teraz, kiedy wszystko powinno być lepiej, strażnicy rutynowo przychodzą do naszych pokoi i zabierają nasze rzeczy. Wiele z nas ma przybory plastyczne do robienia kartek, takie jak kartony i markery. Możemy mieć też książki lub inne drobne rzeczy. Rutynowo strażnicy przychodzą z rękawiczkami i torbami, i zabierają wszystko. Masz trzy koce? Zaufaj mi, zabiorą je. Masz zaszytą poduszkę domowej roboty, zabiorą ją. Ciągle żyjesz na krawędzi. Czasami mam wrażenie, że wrabiają niektóre kobiety. Wiedzą, która z nich powie, że zabrali jej rzeczy, i celowo ją namierzają, tylko po to, żeby się pogubiła i żeby mogli ją przyskrzynić.