Starszy sikhijski dżentelmen z północnej Kalifornii, 64-letni Parmjit Singh, został niedawno zadźgany na śmierć podczas wieczornego spaceru. Władze nadal badają motyw zabójcy, ale członkowie społeczności poprosili FBI o zbadanie zabójstwa.

Dla wielu spośród szacowanych 500,000 Sikhów w USA, nie byłby to pierwszy raz. Według Koalicji Sikhów, największej organizacji praw obywatelskich Sikhów w Ameryce Północnej, jest to siódmy taki atak na starszego Sikha z turbanem w ciągu ostatnich ośmiu lat.

Jako uczony w tradycji i praktykujący Sikh osobiście, badałem surowe realia tego, co to znaczy być Sikhem w dzisiejszej Ameryce. Doświadczyłem również rasowych obelg od młodego wieku.

Odkryłem, że jest mało zrozumienia kim dokładnie są Sikhowie i w co wierzą. Oto więc elementarz.

Założyciel sikhizmu

Założyciel tradycji sikhijskiej, Guru Nanak, urodził się w 1469 r. w regionie Pendżabu w Azji Południowej, który obecnie jest podzielony między Pakistan i północno-zachodni obszar Indii. Większość globalnej populacji Sikhów nadal mieszka w Pendżabie po indyjskiej stronie granicy.

Od najmłodszych lat Guru Nanak był rozczarowany nierównościami społecznymi i hipokryzją religijną, którą obserwował wokół siebie. Wierzył, że jedna boska siła stworzyła cały świat i zamieszkała w nim. W jego przekonaniu, Bóg nie był oddzielony od świata i obserwował z daleka, ale w pełni obecny w każdym aspekcie stworzenia.

Aby promować tę wizję boskiej jedności i równości społecznej, Guru Nanak stworzył instytucje i praktyki religijne. Założył ośrodki wspólnotowe i miejsca kultu, napisał własne kompozycje skryptów i zinstytucjonalizował system przywództwa (guru), który kontynuowałby jego wizję.

Pogląd Sikhów odrzuca zatem wszystkie społeczne rozróżnienia, które powodują nierówności, w tym płeć, rasę, religię i kastę, dominującą strukturę hierarchii społecznej w Azji Południowej.

Służba światu jest naturalnym wyrazem modlitwy i kultu Sikhów. Sikhowie nazywają tę modlitewną służbę „seva” i jest ona podstawową częścią ich praktyki.

Tożsamość sikhijska

W tradycji sikhijskiej prawdziwie religijna osoba to taka, która kultywuje duchowe ja, służąc jednocześnie społecznościom wokół siebie – lub święty-żołnierz. Ideał świętego-żołnierza odnosi się zarówno do kobiet, jak i mężczyzn.

W tym duchu, kobiety i mężczyźni sikhijscy utrzymują pięć artykułów wiary, popularnie znanych jako pięć K. Są to: kes (długie, nieobcięte włosy), kara (stalowa bransoleta), kanga (drewniany grzebień), kirpan (mały miecz) i kachera (żołnierskie szorty).

Although niewiele historycznych dowodów istnieje, aby wyjaśnić, dlaczego te szczególne artykuły zostały wybrane, pięć K nadal zapewniają społeczności zbiorowej tożsamości, wiążąc jednostki na podstawie wspólnej wiary i praktyki. Jak rozumiem, Sikhowie cenią te artykuły wiary jako dary od swoich guru.

Turban jest ważną częścią tożsamości sikhijskiej. Zarówno kobiety jak i mężczyźni mogą nosić turbany. Podobnie jak artykuły wiary, Sikhowie uważają swoje turbany za dary przekazane przez ich ukochanych guru, a ich znaczenie jest głęboko osobiste. W kulturze Azji Południowej, noszenie turbanu zazwyczaj wskazywało na status społeczny danej osoby – niegdyś turbany nosili królowie i władcy. Sikhowie przyjęli turban, częściowo po to, aby przypomnieć Sikhom, że wszyscy ludzie są suwerenni, królewscy i ostatecznie równi.

Sikhowie w Ameryce

Dzisiaj na świecie jest około 30 milionów Sikhów, co czyni Sikhizm piątą co do wielkości główną religią na świecie.

Po tym, jak brytyjscy kolonizatorzy w Indiach przejęli władzę w Pendżabie w 1849 roku, gdzie znajdowała się większość społeczności sikhijskiej, sikhowie zaczęli migrować do różnych regionów kontrolowanych przez Imperium Brytyjskie, w tym do Azji Południowo-Wschodniej, Afryki Wschodniej i samej Wielkiej Brytanii. W oparciu o to, co było dla nich dostępne, Sikhowie odgrywali różne role w tych społecznościach, w tym służbę wojskową, pracę w rolnictwie i budowę kolei.

Pierwsza społeczność sikhijska przybyła do Stanów Zjednoczonych przez Zachodnie Wybrzeże w latach 1890-tych. Zaczęli oni doświadczać dyskryminacji natychmiast po przybyciu. Na przykład, pierwsze zamieszki na tle rasowym wymierzone w Sikhów miały miejsce w Bellingham, w stanie Waszyngton, w 1907 roku. Rozgniewany tłum białych mężczyzn zebrał sikhijskich robotników, pobił ich i zmusił do opuszczenia miasta.

Dyskryminacja trwała przez lata. Na przykład, kiedy mój ojciec przeniósł się z Pendżabu do Stanów Zjednoczonych w latach 70-tych, obrzucano go rasowymi obelgami, takimi jak „ajatollah” i „raghead”. Był to czas, kiedy 52 amerykańskich dyplomatów i obywateli zostało wziętych do niewoli w Iranie, a napięcie między tymi dwoma krajami było wysokie. Te obelgi odzwierciedlały rasistowską nagonkę na tych, którzy pasowali do stereotypów Irańczyków. Nasza rodzina stanęła w obliczu podobnego rasistowskiego odwetu, gdy USA zaangażowało się w wojnę w Zatoce Perskiej na początku lat 90-tych.

Wzrost przestępstw z nienawiści

Ataki rasistowskie nasiliły się ponownie po 9/11, szczególnie dlatego, że wielu Amerykanów nie wiedziało o religii Sikhów i mogło pomylić unikalny wygląd Sikhów z popularnymi stereotypami wyglądu terrorystów. Raporty prasowe pokazują, że w porównaniu do ostatniej dekady, wskaźniki przemocy wobec Sikhów gwałtownie wzrosły.

Gdzie indziej również, Sikhowie byli ofiarami przestępstw z nienawiści. Członek parlamentu Ontario, Gurrattan Singh, został ostatnio obrzucony islamofobicznymi komentarzami przez mężczyznę, który postrzegał Singha jako muzułmanina.

Jako praktykujący Sikh, mogę potwierdzić, że zaangażowanie Sikhów w doktryny ich wiary, w tym miłość, służbę i sprawiedliwość, utrzymuje ich odpornymi w obliczu nienawiści. Z tych powodów, dla wielu Amerykanów Sikh, takich jak ja, satysfakcjonujące jest utrzymanie unikalnej tożsamości sikhijskiej.

Jest to zaktualizowana wersja artykułu opublikowanego po raz pierwszy 9 sierpnia 2018 r.

.