By Winston S. Churchill

Kiedy ostatnio zbierałem pisma mojego dziadka na temat Ameryki w jeden tom zatytułowany The Great Republic (recenzowany w tym numerze – przyp. red.), wykorzystałem to jako okazję do dalszych badań nad amerykańskimi przodkami mojej rodziny.

Winston Churchill był w połowie Amerykaninem z urodzenia – z czego był głęboko dumny. W swoim pierwszym przemówieniu na połączonej sesji Kongresu Stanów Zjednoczonych, 26 grudnia 1941 roku, droczył się ze zgromadzonymi senatorami i przedstawicielami złośliwą sugestią: „Gdyby mój ojciec był Amerykaninem, a matka Brytyjką, a nie na odwrót, być może sam bym się tu dostał!”.

Jego matka, Jennie Jerome z Brooklynu, Nowy Jork, później Lady Randolph Churchill, była zauważoną pięknością swoich czasów i Winston, jako młody oficer kawalerii, bezwstydnie wykorzystał wszystkie wpływy, które była w stanie przynieść w jego dążeniu do zobaczenia akcji w różnych częściach globu, od Kuby w 1895 roku i północno-zachodniej granicy Indii w 1897 roku, do Sudanu w 1898 roku i Afryki Południowej w 1899 roku. Poprzez swojego dziadka ze strony matki, Leonarda Jerome’a, właściciela i redaktora „The New York Times”, miał on co najmniej dwóch przodków, którzy walczyli przeciwko Brytyjczykom w amerykańskiej wojnie o niepodległość: jeden pradziadek, Samuel Jerome, służył w milicji hrabstwa Berkshire, a drugi, major Libbeus Ball z 4. pułku Massachusetts, maszerował i walczył z armią Jerzego Waszyngtona w Valley Forge. Ponadto dziadek macierzysty Leonarda Jerome’a, Reuben Murray, służył jako porucznik w pułkach Connecticut i New York, podczas gdy dziadek jego żony Clary, Ambrose Hall, był kapitanem w milicji hrabstwa Berkshire w Bennington. Rzeczywiście nie znalazłem żadnych dowodów na to, że jakikolwiek przodek walczył z Brytyjczykami w tym błędnym konflikcie, którego Chatham i Burke tak chętnie unikali!

Nie tylko Winston Churchill miał w żyłach krew rewolucyjną, ale, być może, również rdzennie amerykańską. Według rodzinnej tradycji, Jennie macierzysta babcia, Clarissa Willcox, była pół-Iroquois. Ojciec Clarissy, David Willcox, ożenił się z Anną Baker i osiadł w Palmyra, w stanie Nowy Jork w 1791 roku. Sugeruje to, że Clarissa mogła być pół-Irokezką przyjętą do rodziny. Prawdy być może nigdy się nie dowiemy. To nie jest zaskakujące, że takie sprawy, zwłaszcza w tych dniach, poszedł unrecorded. Co jest pewne to to, że matka Winstona, Jennie, i jej siostra Leonie, mocno wierzyły, że ta historia jest prawdziwa, po tym jak ich matka, Clara, powiedziała im: „Moi drodzy, jest coś, co powinniście wiedzieć. Może nie jest to szykowne, ale raczej interesujące….”. Co więcej, portret rodzinny jego matczynej babki Clary, który odziedziczyłem po dziadku, uwiarygadnia sugestię, że mogła ona być ćwierć-Irokezką, z jej owalną twarzą i tajemniczo ciemnymi rysami.

W ostatnich latach badacze genealogiczni starali się rzucić pogardę na sugestię, że pochodzenie Clary jest inne niż „amerykańska kolonistka o angielskim pochodzeniu” (patrz „Miejskie mity”, ten numer -Ed.). Ale to nie wyjaśnia, dlaczego około 130 lat temu Clara opowiedziała swoim córkom tę historię, w czasie, gdy takie twierdzenie było bardzo niemodne. Nie wyjaśnia to również dowodów na cechy charakterystyczne Clary, które mają niewiele wspólnego z anglosaskimi. Co więcej, nie ulega wątpliwości, że gęsto zalesiony kraj na południe od jeziora Ontario wokół Palmyry w stanie Nowy Jork, gdzie urodziła się Clarissa Willcox, był sercem narodu Irokezów.

Moja kuzynka, Anita Leslie, w The Fabulous Leonard Jerome, cytuje swoją babkę Leonie, zauważając jej wyjątkową energię: „To moja indiańska krew, tylko nie mów mamie, że ci powiedziałam!”. Chociaż jest mało prawdopodobne, aby kwestia rodowitego amerykańskiego dziedzictwa rodziny mogła być stanowczo udowodniona w którąkolwiek stronę, mam niewielkie wątpliwości co do prawdziwości tej sprawy. Dla mnie cechy fizyczne przemawiają głośniej niż jakikolwiek wpis w rejestrze urodzeń, ale pozostawiam to czytelnikowi, aby wyrobił sobie własny osąd w tej sprawie.

Podczas kompilacji Wielkiej Republiki przeczytałem, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, lepiej znany jako Mormoni, udostępnił trzydzieści lat swoich badań po obu stronach Atlantyku (www.familysearch.org), wrzucając do Internetu zapisy około 300 milionów osób, które urodziły się, wyszły za mąż lub zmarły po obu stronach Atlantyku. System jest nieco dziwaczny, ponieważ odmówił rozpoznania nazwiska mojego dziadka, ale kiedy wpisałem nazwisko Jennie Jerome i jej rodziców, nagle wyrosło niesamowite drzewo genealogiczne, wyszczególniające około 255 przodków po amerykańskiej stronie mojej rodziny, o których istnieniu wcześniej nie wiedziałem. Wiele gałęzi sięga czasów przed Kolumbem, jedna nawet przez dwadzieścia osiem pokoleń do Zachodniego Kraju, do jednego Gervaise Gifforda urodzonego w 1122 roku w Whitchurch, Dorset. Ta szczególna gałąź rodziny ledwie przesunęła się o piętnaście mil w przestrzeni piętnastu pokoleń, zanim William Gifford, urodzony w 1614 roku w Milton Damerel, Devon, i który ożenił się w St. Martins, Londyn, 4 marca 1683 roku, popłynął do Ameryki, umierając wkrótce potem w Sandwich, Massachusetts w 1687.

Z tych 255 przodków odkryłem nie mniej niż 26, którzy urodzili się w Anglii, ale zmarli w Ameryce. Dla mnie są oni prawdziwymi bohaterami, ponieważ byli to mężczyźni i kobiety, którzy założyli dzisiejszą Amerykę. W trakcie moich badań, nagle natknąłem się na fakt, że jeden z moich przodków, John Cooke, który zmarł w Plymouth, Massachusetts w 1694 roku, urodził się w Leyden, w Holandii, w 1607 roku. Wiedząc, że prawie połowa Pielgrzymów na Mayflower była znana jako „Wspólnota Leyden” – walońscy protestanci uciekający przed prześladowaniami religijnymi – zostałem zachęcony do zastanowienia się, czy któryś z moich przodków odbył tę doniosłą podróż.

W ciągu kilku sekund, używając godnej podziwu wyszukiwarki internetowej prosto z P. G. Wodehouse’a, odpowiednio nazwanej www.askjeeves.com, byłem w stanie wywołać poprzez stronę internetową Mayflower pełny manifest wszystkich 102 pasażerów i z fascynacją odkryłem (zakładając, że mormańska baza danych jest poprawna), że Winston Churchill, usunięty o dziesięć pokoleń, miał nie jednego, ale trzech przodków, którzy płynęli na Mayflower i którzy, co ważniejsze, byli wśród zaledwie pięćdziesięciu, którzy przetrwali rygor tej pierwszej okrutnej zimy na brzegach Massachusetts.

John Cooke, zaledwie 13-letni młodzieniec, był jednym z tych pasażerów, podobnie jak jego ojciec, Francis, i jego przyszły teść, Richard Warren. Zaintrygowało mnie, że dzięki nim możemy być powiązani z nie mniej niż trzema prezydentami Stanów Zjednoczonych – Ulyssesem S. Grantem, Franklinem D. Rooseveltem i Georgem Bushem oraz z Alanem Shephardem, pierwszym Amerykaninem w kosmosie i piątym, który chodził po Księżycu.

Jednym znakiem zapytania dotyczącym tej linii jest to, czy córka Johna Cooke’a i jego żony Sarah Warren, Elizabeth, była rzeczywiście matką przodka Churchilla, Daniela Willcoxa, Jr, urodzonego ok. 1656/57 w Dartmouth, Massachusetts. Podczas gdy mormańska baza danych jest jasna w tym punkcie, pojawiła się sugestia, że Elizabeth mogła być drugą żoną Daniela Willcoxa – a więc tylko macochą Daniela Juniora – w którym to przypadku bezpośredni związek z Mayflower nie byłby ważny. Istnieje tu konflikt dowodów, jak dotąd nierozstrzygnięty.

To, co jest bezsporne, to fakt, że ten zastrzyk amerykańskiej krwi, poprzez moją prababkę Jennie Jerome, zapoczątkował nowe triumfy dynastii Marlborough, która drzemała przez siedem pokoleń od czasu, gdy John Churchill, Pierwszy Książę Marlborough, wygrał swoją serię olśniewających zwycięstw, które poniżyły francuskiego „Króla Słońce”, Ludwika XIV, na przełomie XVIII i XIX wieku.

=======
Pan Churchill, wnuk Sir Winstona, był powiernikiem i wieloletnim członkiem The Churchill Center.