By Michael Sidgwick / November 27, 2020

W interesie bycia sprawiedliwym, ponieważ nie chodzi tu o jakość meczu, należy zaznaczyć, że Bray Wyatt jest bardzo kreatywnym facetem zdolnym do produkowania faktycznie tak dobrego sh*t, kiedy tonuje tę energię w określonym kierunku.

Istnieją dwie strony Braya Wyatta, ale nie są to gospodarz programu dla dzieci i Fiend: jest to utalentowany komediowy wykonawca i człowiek całkowicie niezdolny do projekcji grozy w granicach obrzydliwego i hokejowego – i niemożliwego do utrzymania i niepasującego – nadprzyrodzonego gimmicku.

Winiety Firefly Fun House są nadal dobre. 23 listopada na Monday Night RAW, Wyatt przedstawił nam – a następnie zabił – kukiełkę Friendship Frog. W zainspirowanej sekwencji, WWE uruchomiło pakiet wideo in-memoriam ustawiony do maudlin pop music, w którym życie lalki (!), o którym dowiedzieliśmy się zaledwie kilka sekund temu, zostało uczczone. Żaba ukończyła college jako sportowiec. To był absurd na szczycie absurdu, który mógłby działać w kontekście całkowicie usuniętym z pro wrestlingu.

Później w show, postać Fiend ukrył się za barykadą, a Randy Orton nie mógł go zobaczyć, ponieważ kąt kamery przesłonił go z widoku. Poza tym posiada on nadprzyrodzone moce.

The Fiend nie jest dobry. Już w drugiej sekundzie, gdy Wyatt zmienia wyraz twarzy, by wprowadzić kontrast, wszystko idzie w pizdu.

Zwraca się na to uwagę tutaj, ponieważ wiele bardzo sh*tty Bray Wyatt matches krzyczy Let Me In…

Edge Vs. Randy Orton – WrestleMania 36

To był najmniej WrestleMania-feeling match ever na najmniej WrestleMania-feeling WrestleMania wszech czasów. What a complete f*cking tonal disaster, Jesus wept.

„Jak możemy sprawić, że poczujemy się jak wielki mecz godny widowiska na Największej Scenie? Jak możemy wywołać uśmiech na twarzach ludzi i pozwolić im uciec od wiadomości o falach śmierci?”

„Przypomnieć im o samobójstwie Chrisa Benoita?”

„Na Boga, to jest idealne!”

Ten 40 minutowy odpust był tak przygnębiający. To naprawdę jedyne słowo, które to opisuje.

Ustawieni na obskurnym tle, Edge i Randy Orton wysłali siebie nawzajem rozpadając się na poszarpane krawędzie i solidną jak skała aparaturę, aby wygenerować klimat przemocy usunięty z tego, co faktycznie działa jako dramatyczny spektakl wrestlingu. Nie było satysfakcjonującego szczytu. Żadnych porywających akrobacji. Żadnych katartycznych odgłosów, które towarzyszyłyby wielkim momentom zemsty. Z każdym głębokim grzmotem i metalicznym twangiem, to było po prostu bolesne. Czułeś się kruchy i niemal dosłownie zimny, patrząc na to, jak rozwija się przez cały swój głupi, wysysający czas trwania. Edge powiedział słowo „grit” strasznie dużo podczas budowania, i to jest to, co pokazał przez cały mecz. Ale wtedy, tak samo jak ten facet w 127 godzin, a to też nie czyniło dobrej atrakcji wrestlingowej.

Chrząkający, bezkształtny, pompatyczny 40-minutowy walk-and-brawl. Gówno.

Czyste gówno.