By Michael Sidgwick / November 27, 2020

In het belang van eerlijkheid, want het gaat niet allemaal om de kwaliteit van de match, moet erop worden gewezen dat Bray Wyatt een zeer creatieve kerel is die in staat is om daadwerkelijk zulke goede sh*t te produceren, als hij die energie in een bepaalde richting richt.

Er zijn twee kanten aan Bray Wyatt, maar ze zijn niet de kindershowpresentator en de duivel: er is de getalenteerde komische performer, en de man die volstrekt niet in staat is om horror te projecteren binnen de grenzen van een abject en hokey – en onhoudbaar en incongruent – bovennatuurlijke gimmick.

De Firefly Fun House vignetten zijn nog steeds goed. Op de 23 november Monday Night RAW, Wyatt introduceerde ons aan – en vervolgens gedood – de vriendschapskikker marionet. In een geïnspireerde sequentie liet WWE een in-memoriam videopakket zien op melodieuze popmuziek waarin het leven van een pop (!), waarvan we slechts enkele seconden geleden op de hoogte waren, werd gevierd. De kikker studeerde af aan de universiteit als een varsity atleet. Dit was absurditeit gestapeld op absurditeit die zou kunnen werken in een context volledig verwijderd van pro-wrestling.

Later in de show, verstopte het Fiend karakter zich achter een barricade, en Randy Orton kon hem niet zien omdat het camerastandpunt hem aan het zicht onttrok. Ook heeft hij bovennatuurlijke krachten.

De duivel is niet goed. Op het moment dat Wyatt zijn gezichtsuitdrukking verandert om het contrast te introduceren, gaat het allemaal naar de klote.

Dit wordt hier opgemerkt omdat veel van de zeer sh*tty Bray Wyatt wedstrijden schreeuwen Let Me In…

Edge Vs. Randy Orton – WrestleMania 36

Dit was de minst WrestleMania-gevoelige wedstrijd ooit op de minst WrestleMania-gevoelige WrestleMania aller tijden. Wat een complete f*cking tonale ramp, Jezus huilde.

“Hoe kunnen we dit laten aanvoelen als een grootse wedstrijd die het spektakel van het Grootste Podium waardig is? Hoe kunnen we een glimlach op de gezichten van de mensen toveren en hen laten ontsnappen aan het nieuws van golf na golf van de dood?”

“Herinner hen aan de zelfmoord van Chris Benoit?”

“Bij God, dat is perfect!”

Deze 40 minuten durende slijpende verwennerij was zo deprimerend. Dat is echt het enige woord dat het beschrijft.

Tegen een groezelige achtergrond stuurden Edge en Randy Orton elkaar heen en weer tegen gekartelde randen en rotsvaste apparaten om een gewelddadige sfeer te genereren die ver verwijderd was van wat eigenlijk werkt als een dramatisch worstelspektakel. Er was geen bevredigend hoogtepunt. Geen opwindende stunts. Geen catharsische geluiden om de grote momenten van wraak te begeleiden. Bij elke diepe dreun en metaalklank, voelde dit gewoon pijnlijk aan. Je voelde je broos en bijna letterlijk koud terwijl je keek hoe het zich ontvouwde tijdens zijn stomme, slopende duur. Edge zei het woord “grit” heel vaak in de opbouw, en dat is wat hij liet zien tijdens de wedstrijd. Maar ja, dat deed die kerel ook in 127 uur, en dat zorgde ook niet voor een goede worstelattractie.

Een grommende, vormloze, pompeuze 40 minuten durende walk-and-brawl. Sh*t.

Pure sh*t.