Nie musisz być wirtuozem gitary, aby poruszyć serca ludzi swoją muzyką! Nauczyciel gry na gitarze Samuel B. dzieli się kilkoma swoimi ulubionymi sławnymi gitarzystami, którzy są wielcy, ale nie aż tak wielcy…

Pod koniec autobiografii Johnny’ego Casha znajdziesz następujący akapit:

Jeśli chodzi o moją muzyczną przyszłość, moje perspektywy wyglądają dobrze. Potrafię trzepać na gitarze tak samo nieudolnie jak rok temu, a może nawet bardziej. Mogę śpiewać tak samo dobrze, lub tak samo źle, jak kiedykolwiek potrafiłem. I mam więcej piosenek próbujących przejść przeze mnie niż kiedykolwiek; napisałem trzy w ciągu ostatnich trzech tygodni.

Pomimo swoich technicznych ograniczeń, Johnny Cash pozostaje ikoną muzyki, i prawdopodobnie będzie nią przez kolejne dekady. Myślę, że błędem jest automatyczne łączenie wielkiej muzyki z techniczną doskonałością.

Vaughan, Hendrix, i Clapton na bok, większość moich gitarowych bohaterów nie była doskonałymi muzykami. Ich wpływ jest oparty na innowacji i ekspresji w znacznie większym stopniu niż na płynnej muzykalności.

Cash jest tylko jednym z przykładów. Oto dziewięć innych:

Bob Dylan

Gitarowo najlepsze, co słyszałem u Dylana, to utwory na jego pierwszym albumie dla Columbii: Bob Dylan (1962). Z dwoma wyjątkami, jego 14 utworów to tradycyjne piosenki lub materiały innych artystów, które Dylan zaadaptował do szybkiego tempa w stylu „high and lonesome”, angażując intensywne uderzenia i (w niektórych przypadkach) skomplikowany fingerpicking.

Mimo tych energetycznych muzycznych atrakcji, żaden z jego pozostałych albumów nie może poszczycić się wybitnymi momentami gitarowymi. Podczas gdy Dylan udowodnił, że jest wyjątkowym i bardzo wpływowym tekściarzem, jego muzykalność jest uważana za przeciętną w najlepszym wypadku.

Tom Petty

Posłuchaj tylko akordów otwierających „Free Fallin'”. Są one tak proste, jak to tylko możliwe. Sama piosenka nie ma refrenu ani mostka.

Bardzo niewiele postaci rocka tworzy hymny tak zapadające w pamięć jak hymny Petty’ego. Nie są one oparte na zawiłościach – tylko na wnętrzu i brzmieniu. Muzyka Petty’ego jest surowa i żywiołowa. Każdy słuchacz może się do niej odnieść.

Richie Havens

Były wokalista doo-wop i gospel, Havens utrzymał karierę grając alternatywne strojenie z kciukiem nad szyjką. Dźwięk jego gry na strunach i jego głos był niepowtarzalny – potężny, a jednocześnie ciepły i kojący balsam.

Czasami opisywał swoją gitarę jako bardziej narzędzie niż instrument. Wkład Havensa w historię muzyki opierał się nie tyle na muzycznej doskonałości, co na jego zdolności do wykorzystywania swoich artystycznych darów i dziadkowej mądrości, by inspirować najlepszych w innych.

BB King

Fotaż z filmu dokumentalnego Rattle and Hum z 1988 roku zawiera współpracę między U2 i Kingiem. Podczas próby King dwukrotnie zaznacza, jak słabo gra akordy.

Kinga wizytówką było jego vibrato, które (podobnie jak kciukowe akordy Havensa) było tylko jego. Kto może zapomnieć jego dziecięcą twarz po tym, jak powiedział Lucille, żeby do niego mówiła i zamknął oczy?

Kurt Cobain

Nawet na intymnym albumie Nirvany MTV unplugged nie widać żadnych gitarowych akcentów. Pod większością względów Cobain był innowacyjnym autorem piosenek i liderem zespołu.

Należy mu się uznanie za jednego z kluczowych graczy, którzy wprowadzili muzykę alternatywną do głównego nurtu. Niewiele zespołów miało tak pełne i ekspresyjne brzmienie jak Nirvana.

Joni Mitchell

Różnorodne wykorzystanie przez Mitchell otwartych strojów nie jest dobrze znane. Używała ich więcej niż jakikolwiek rozpoznawalny gitarzysta, o którym mogę pomyśleć. Brzmienie jej niższych strun porównywane jest do brzmienia werbla. Brzmienie jej wyższych do brzmienia jazzowej sekcji rogów.

Przyjęło się nawet, że jej elektryczna gitara „VG-8” jest strojona poza sceną, ponieważ każdy utwór na jej setliście jest w innym strojeniu. Mimo to nie jest genialną technicznie gitarzystką.

Dave „The Edge” Evans

Kiedyś widziałem, jak Evans oprowadzał telewidzów po swoim scenicznym składzie pedałów i związanych z nimi narzędzi elektronicznych podczas trasy U2 Zoo TV na początku lat 90-tych. Wśród gitarzystów, którzy wywalczyli sobie rozpoznawalną niszę w muzyce alternatywnej, jest on głównym innowatorem.

Przerażające linie otwierające „With Or Without You” powinny być uważane za rewolucyjny kawałek muzycznej historii sam w sobie – pojedyncza podtrzymywana nuta na wielu miarach linii basu (niełatwy wyczyn). Strumieniowanie w dalszej części utworu zbliża się do imitacji dźwięku pociągu.

Jak w przypadku Cobaina, kredyt jest należny jako pochwała za sam dźwięk – nie za to, jak szybko i krzykliwie go zagrał.

Amy Ray i Emily Saliers

Jeśli chodzi o nastawienie i energię (nie wspominając o błyskotliwości lirycznej i wystarczającej prezencji scenicznej, aby przekształcić całą arenę zapalonych bywalców koncertów w natychmiastowych fanów), nikt nie może równać się z Amy i Emily (The Indigo Girls). Stworzyły to, co uważam za jedne z najbardziej pamiętnych piosenek ostatnich dwóch (prawie trzech) dekad (np. „Closer To Fine”, „Joking”, „Bury My Heart At Wounded Knee”, „Least Complicated”).

Jak w przypadku wielu innych wymienionych, niezapomniane gitarowe licencje są nieliczne (jeśli w ogóle) na ich albumach i w ich występach na żywo. Dali nam piękny gobelin poezji i emocji, który dla większości z nas jest łatwy do docenienia i zrozumienia.

Co sądzisz o tej liście? Czy są jacyś słynni gitarzyści, których chciałbyś dodać? Daj nam znać w komentarzach poniżej!

Samuel B. uczy początkujących lekcji gry na gitarze w Austin, TX. Uczy lekcji twarzą w twarz bez nut, co jest jego adaptacją japońskiej metody nauczania (polegającej na metodzie call-and-response). Dowiedz się więcej o Samuelu tutaj!

.