Abstract

Ocean crust is de buitenste laag van de aarde onder de oceanen. Zij wordt van de onderliggende aardmantel gescheiden door een seismische overgangszone, de Moho. Een wijdverbreide opvatting is dat de Moho een petrologische overgang vertegenwoordigt van basaltachtige gesteenten naar een mantel die voornamelijk bestaat uit olivijn en pyroxeen. Volgens deze opvatting wordt de korst gevormd door een gestage segregatie van basaltsmelt, afkomstig van het gedeeltelijk smelten van de mantel, in een magmakamer van de korst, waar afkoeling en kristallisatie zorgen voor een gestage aangroei op de zich voortdurend uitspreidende platen. Er is voldoende onenigheid tussen de voorspellingen van deze hypothese en de mariene geofysische gegevens om te twijfelen aan de geldigheid van dit vormingsproces. Tenminste twee andere processen zijn beter verenigbaar met de geofysische gegevens. Bij het ene wordt de korst gevormd door de episodische injectie van basaltische dijken uit een mantelreservoir en is de Moho een primair petrologisch grensvlak. In de andere wordt de korst behandeld als een mechanische grenslaag waarin thermische samentrekking tot barsten leidt; ter vergelijking: in de mantel wordt thermische samentrekking opgevangen door stroming. Het bovenste deel van de korst wordt gevormd door episodische extrusie en intrusie van basaltische smelt. De onderste korst wordt gevormd door snelle hydrothermale verandering van de mantel die continu of episodisch kan worden geïnjecteerd door viskeuze stroming bij temperaturen onder de smelttemperatuur.