In de meeste wedstrijden is een gelijkspel een toelaatbare uitslag. Competitiecompetities met het gebruikelijke systeem van drie punten voor een overwinning kennen beide teams een enkel punt toe voor een gelijkspel.

In sommige competities, zoals in knock-out toernooien, is het echter noodzakelijk een overwinnaar aan te wijzen. Sommige competities maken gebruik van herhalingen, anders zijn er drie procedures toegestaan door Wet 10 om de winnaar van een gelijke stand te bepalen:

1. de regel voor doelpunten tegen (alleen voor twee-benige wedstrijden)
2. extra tijd, bestaande uit twee perioden van elk 15 minuten
3. een strafschoppenserie

Normaal gesproken worden deze toegepast in de hierboven genoemde volgorde – d.w.z.d.w.z. voor een wedstrijd met twee ploegen wordt extra tijd gespeeld indien de regel van de uitdoelpunten geen overwinnaar oplevert. Na de extra tijd, als de score nog steeds gelijk is, worden er penalty’s genomen.

In een paar bekercompetities wordt de extra tijd volledig genegeerd en gaat de wedstrijd direct over tot strafschoppen. Meestal geldt dit voor het hele toernooi en wordt dit besloten voordat het toernooi begint, maar in zeldzame gevallen kan dit voor individuele wedstrijden worden besloten voordat de aftrap wordt gegeven. Voorbeelden van waar dit gebeurt zijn de EFL Cup en County Cups.

GeschiedenisEdit

Voor 1863Edit

De meeste voetbalcodes van voor 1863 voorzagen slechts in één manier van scoren (meestal het “doel” genoemd, hoewel Harrow football het woord “basis” gebruikte). De twee belangrijkste uitzonderingen (het Eton veldspel en de Sheffield regels, die het concept van Eton leenden) gebruikten beide de “rouge” (een touchdown, enigszins vergelijkbaar met een try in het rugby van vandaag) als tie-breaker.

De FA-wetten van 1863Edit

De spelregels van 1863 voorzagen slechts in één manier van scoren: het doel. Er was geen procedure om gelijke spelen te beslissen.

De “touch down “Bewerken

In februari 1866 werd in het verenigingsvoetbal korte tijd een tie-breaker ingevoerd die bekend stond als de “touch down” (meervoud: “touches down”). Deze “touch down” had gelijkenissen met de “rouge” gebruikt in het Eton veldspel en Sheffield regels, en ook met de try in de rugby codes van vandaag. Het werd als volgt gedefinieerd:

In het geval dat de bal achter de doellijn komt, zal een speler aan de kant aan wie het doel toebehoort, de bal vanaf de doellijn wegtrappen, op het punt tegenover de plaats waar de bal door een speler met enig deel van zijn lichaam wordt aangeraakt; Maar als een speler van de tegenpartij de bal het eerst aanraakt, nadat deze achter de doellijn van zijn tegenstander is geweest, zal een “touch down” worden gescoord door zijn partij, en in het geval dat er aan beide kanten geen doelpunten worden gemaakt, of een gelijk aantal doelpunten aan beide kanten, zal de partij die het grootste aantal “touches down” heeft gekregen de winnaar van de wedstrijd zijn

Een voorbeeld van een wedstrijd die wordt beslist door “touches down” is de wedstrijd Barnes FC v. Civil Service FC, gespeeld op zaterdag 8 december 1866. De wedstrijd “resulteerde in een overwinning voor de Civil Service met drie tegentreffers tegen geen, geen doelpunt werd verkregen door beide partijen”. In de historische wedstrijd Londen tegen Sheffield, gespeeld op 31 maart 1866, won “Londen” (een representatief team van de Football Association) met twee doelpunten en vier tegentreffers tegen nul.

De “touch down” duurde slechts één jaar. Het werd afgeschaft in februari 1867, op basis van een voorstel van Wanderers FC. FA secretaris Robert Graham legde later het voordeel van de afschaffing uit, door te schrijven dat “het hele spel nu gericht is op het verkrijgen van een doelpunt, terwijl vroeger dit hoofddoel in het spel vaak uit het oog verloren werd in de pogingen om een ’touch down’ te verkrijgen”.

Uitdrukkelijke verklaring dat het doelpunt de enige manier van scoren isEdit

In 1923 werd de volgende verklaring toegevoegd aan de spelregels:

Een wedstrijd wordt gewonnen door het team dat het grootste aantal doelpunten heeft gemaakt. Indien geen doelpunten zijn gemaakt, of de scores aan het einde van de wedstrijd gelijk zijn, wordt de wedstrijd remise

Deze wijziging werd gemaakt om het gebruik van de hoekschop als tie-breaker te voorkomen.

LotingEdit

Vóór 1970 zeiden de spelregels niets over de wijze waarop gelijke standen moesten worden gebroken in een toernooi dat een definitieve uitslag vereiste. De meest gebruikelijke praktijk, zoals de “troostfinale” van de Olympische Spelen van 1928 en de halve finale van het Europees kampioenschap van 1968, was het gebruik van een willekeurige procedure, zoals loting of het opgooien van een munt.

Gebruik van hoekschoppen als tiebreakerEdit

In weerwil van de bovengenoemde wet van 1923, gebruikten de Dublin City Cup (tot in de jaren 1960) en de Dublin en Belfast Inter-City Cup (in de jaren 1940) hoekschoppen als tiebreaker in knock-out rondes.

Penalty shoot-outEdit

De loting werd in 1970 door het bestuur van de Internationale Voetbalbond “afgeschaft” en vervangen door de strafschoppenserie.

Golden goalEdit

De golden goal, oorspronkelijk bekend als “sudden death”, was een procedure die in 1993 bij wijze van experiment werd ingevoerd, waarbij het eerste team dat tijdens de extra tijd scoorde tot winnaar werd uitgeroepen. De golden goal werd gebruikt tijdens de wereldkampioenschappen van 1998 en 2002, maar werd in 2004 afgeschaft. Tijdens het laatste deel van deze periode werd ook een variant gebruikt die bekend stond als de “zilveren goal”.