“In sommige opzichten denk je gewoon dat de wereld gek is geworden – maar de wereld is altijd gek geworden,” zegt Warren Kanders, waarmee hij een klacht over de activisten die hem afgelopen zomer uit de raad van bestuur van het Whitney Museum of American Art hebben gejaagd, omzet in een uitleg over wat hem zo aantrok in het bedrijf dat hun aandacht trok.

De eenmalige acquisitieadviseur die zijn dealmakingvaardigheden nam en een $450m keten van brillenwinkels bouwde, beschrijft zichzelf in zijn officiële biografie als “een Amerikaanse investeerder, industrieel en filantroop”.

Hun belangrijkste baan is tegenwoordig echter het runnen van Safariland, een door KKR gesteunde leverancier van uitrusting aan politiekorpsen, explosievenopruimingsdiensten en rechercheurs op de plaats delict. En de reden waarom zijn positie als vice-voorzitter van het New Yorkse museum de aandacht trok, is dat een deel van de $500 miljoen per jaar aan inkomsten afkomstig is van de verkoop van traangas.

Eind 2018 vuurden Amerikaanse agenten door Safariland geleverde bussen af op een groep waaronder kinderen die de Amerikaans-Mexicaanse grens bij Tijuana probeerde over te steken. De chaotische scènes speelden in op de stelling die de heer Kanders voor het eerst naar het bedrijf trok: “Als de wereld altijd gek wordt, waar kom je dan altijd naar terug?” vraagt hij retorisch.

De heer Kanders heeft ooit opgemerkt dat een vergrijzende bevolking goed zou zijn voor brillenverkopers zoals de Benson Eyecare keten die hij in 1996 verkocht. Hij ziet soortgelijke langetermijnkrachten voor de “minder-dodelijke wapens”-industrie waarin hij zich met de opbrengst heeft ingekocht.

“Mijn visie is dat naarmate de wereld kleiner wordt, er meer conflicten zullen zijn, en de aard van conflicten is dat veel ervan zal gaan over hoe we met elkaar omgaan en hoe we onszelf beschermen.” Maar pas toen het traangas werd gebruikt op bijna 3.000 mijl van zijn Greenwich Village herenhuis, ontdekte de heer Kanders hoe dicht bij huis dat conflict zou komen.

In afwezigheid van deze minder dodelijke producten zouden de resultaten heel anders zijn

Al bijna 100 medewerkers van het Whitney publiceerden een brief in reactie op de grensschermutselingen, waarin ze de leiders van het museum hekelden omdat ze niet overwogen om de banden te verbreken met een bestuurslid dat volgens hen “medeplichtig” was aan onrechtvaardigheden. Adam Weinberg, de directeur van het Whitney, drong aan op wederzijds respect, maar activisten hielden piketpaaltjes bij het huis van de heer Kanders, waardoor zijn familie zich bedreigd voelde en politieagenten moesten patrouilleren bij het protest – velen van hen met Safariland-producten aan.

In juli nam de heer Kanders ontslag, betreurend een “giftige omgeving” die hij toeschreef aan het verdeelde publieke discours van Amerika. Zijn naam begon op te duiken in artikelen over de banden van instellingen met controversiële donoren, naast die van bepaalde familieleden van de familie Sackler die ervan worden beschuldigd fortuinen te hebben gebouwd op de opioïde crisis van Amerika.

Mr Kanders zegt dat hij geen affiniteit voelt met de Sacklers. Hij heeft een breder punt te maken over het leiden in een tijd waarin “de luidste stemmen de krantenkoppen halen” – en een rekening te vereffenen. De Whitney “had zeer zwakke leiders … die zich er eerlijk gezegd niet mee wilden bemoeien en altijd dachten dat het wel weg zou gaan,” beschuldigt hij. Een “ongeïnformeerde” randgroep kreeg de kans om ongerechtvaardigde invloed uit te oefenen, beweert hij, omdat de leidinggevenden van Whitney er niet in slaagden de discussie te leiden die de kloof tussen zijn opvattingen en die van Safariland’s producten had kunnen overbruggen.

Had hij een grotere rol moeten spelen bij het organiseren van zo’n debat? “Dat is een interessante vraag,” antwoordt hij, voordat hij zegt dat de demonstranten zo extreem waren in hun standpunten dat het onmogelijk was om hen halverwege tegemoet te komen. De heer Kanders, die joods is en wiens traangas door Israël in de Palestijnse gebieden is gebruikt, gelooft dat sommige activisten werden gemotiveerd door antisemitisme.

Gevraagd om te reageren op zijn beschuldigingen, weigerde een woordvoerder van Whitney commentaar te geven. De heer Kanders spreekt zich uit, zegt hij, omdat hij vreest dat de samenleving “echte problemen” zal hebben als leiders mensen niet aanmoedigen om naar elkaar te luisteren.

Hij leest voor uit een document dat hij schreef om zijn gedachten te verfijnen. “Leiderschap gaat over het creëren van een cultuur en een omgeving, waarin we samenwerken door middel van zowel discussie als debat kunnen we allemaal tot een betere plek komen – en als we om wat voor reden dan ook onze verschillen niet kunnen verzoenen, kunnen we op zijn minst elkaars standpunt respecteren.” Als het gaat om de meningsverschillen van de maatschappij over zijn producten, blijft hij erbij: “Ons werk is apolitiek.”

Dat is niet hoe Safariland wordt gezien door critici zoals Joshua Wong, de Hong Kong democratie activist, die afgelopen augustus opriep tot een campagne om een einde te maken aan haar verkoop van crowd-control wapens aan de politiemacht van het gebied. Maar de heer Kanders zegt dat zijn verkopen buiten de VS allemaal voldoen aan protocollen van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Is hij tevreden met elke context waarin zijn producten zijn gebruikt? “Ik kan daar geen mening over geven,” zegt hij, maar hij ziet ze als het bevorderen van de burgerlijke orde. “Als je over de hele wereld kijkt, van Parijs tot Hongkong tot Chili, zouden de resultaten heel anders zijn als deze minder-dodelijke producten er niet waren geweest”, betoogt hij.

Safariland is een overblijfsel van Armor Holdings, een leverancier aan het Amerikaanse leger die de heer Kanders vijf jaar voor de aanslagen van 11 september begon op te bouwen en in 2007 voor 4,1 miljard dollar aan BAe verkocht. Hij kocht de wetshandhavingsactiviteiten in 2012 terug voor 124 miljoen dollar.

Het doel in het hart van dat bedrijf, dat de kern is geworden van zijn leiderschapsboodschap, werd de heer Kanders meer dan 20 jaar geleden duidelijk toen hij een bezoek bracht aan wat toen nog American Body Equipment was. Terwijl hij de fabriek aan de rand van een met alligators gevuld moeras in Jacksonville, Florida, bekeek, vroeg hij de vrouwen die kogelvrije vesten in elkaar stikken waarom ze elke dag naar hun werk kwamen.

Al bijna allen antwoordden dat zij verwant waren aan of politieagenten kenden die zij veilig wilden houden. Het bedrijf beweert dat meer dan 2.000 professionals in de openbare veiligheid vandaag in leven zijn als gevolg van zijn uitrusting, en de heer Kanders nodigt regelmatig politieagenten die schietpartijen hebben overleefd uit om het personeel toe te spreken.

“Als een agent wordt neergeschoten terwijl hij ons product draagt, worden wij onmiddellijk op de hoogte gebracht. De fabriek legt het werk stil en iedereen komt bij elkaar. We lezen voor omdat het heel belangrijk is dat onze medewerkers weten waarom ze elke dag naar hun werk komen en waarom het belangrijk is.”

“Hoe manage je 600 mensen?” vraagt hij. “Het is cultuur.”