Making the Case for Canine Depression

Jeszcze sto lat temu większość udomowionych psów była zwierzętami „pracującymi”, wykonującymi zawody, które wzbogacały ich życie i zapewniały im zajęcie. Wiele psów zostało wyhodowanych specjalnie do wykonywania określonych zadań i były one najszczęśliwsze podczas ich wykonywania. Psy te były hodowane przez pokolenia w określonym celu, ale w stosunkowo krótkim czasie stały się tylko „zwierzętami domowymi” – zdegradowanymi do przebywania w domu, podczas gdy ich właściciele wyjeżdżali do pracy. Podczas gdy technologia może się szybko zmieniać, zmiany ewolucyjne – nawet z pomocą sztucznej selekcji – nie są tak szybkie, a ponieważ Canine 2.0 jeszcze nie trafił na współczesną scenę technologiczną, wiele psów, co zrozumiałe, cierpi na te same problemy psychiczne, co ludzie.

Depresja jest bardzo realną, biologiczną, behawioralną i fizjologiczną reakcją na utratę połączenia u ludzi, naczelnych i praktycznie wszystkich zwierząt, u których została zbadana. To „połączenie” może być fizyczne, do obiektu, lub miejsca, ale często, to jest do partnera społecznego, gdzie więź społeczna została przerwana. Jest strata, czujesz się niepewnie, a poziom endokrynny zmienia twoje zachowanie. Wiele zwierząt może doświadczać i doświadcza depresji, ale czy zwierzęta nie-ludzkie również mogą doświadczać „żałoby”? Czy istnieje granica między depresją a żałobą? Według antropolog dr Barbary J. King z College of William and Mary, autorki książki „When Animals Grieve”, żałoba „wymaga, aby normalne zachowanie zwierzęcia uległo znacznej zmianie i aby zwierzę wykazywało widoczny niepokój emocjonalny poprzez mowę ciała, wokalizacje, wycofanie społeczne i/lub brak jedzenia lub snu”. Tak więc, chociaż muszę przestrzegać spójnych kryteriów w opisie żałoby, nie muszę wiedzieć, co myśli zwierzę, tak samo jak nie muszę wiedzieć, co myśli człowiek, jeśli wykazuje wyraźną emocjonalną reakcję na śmierć.” Demonstracje żalu u zwierząt innych niż człowiek ujawniają znaczenie studiowania ich życia emocjonalnego, aby zrozumieć ich zachowania i poprawić ich dobrostan.

Radość lub uniesienie, które są na przeciwnym końcu kontinuum emocjonalnego od depresji, wiążą się z uwalnianiem endorfin, a to są podstawowe hormony, które znajdują się w całym królestwie zwierząt. Czy pies jest szczęśliwy, kiedy wychodzi z domu, aby pójść na spacer? Jeśli wygląda na to, że tak, to prawdopodobnie tak! Możemy opierać się na naszych wcześniejszych doświadczeniach z psami – i z konkretnymi psami – oraz na naszej wiedzy z etogramów, które pomogą nam wywnioskować, od ucha do ogona, czy pies prawdopodobnie ma reakcję afektywną czy agonistyczną. Oczywiście, dla niektórych psów wyjście z domu jest przerażające, kolejna emocja o wyraźnych podstawach biologicznych.

Tak, zwierzęta inne niż człowiek doświadczają emocji, ale są one „podstawowe” w porównaniu z tymi, których doświadczają ludzie. Ludzkie emocje często czerpią z przeszłych doświadczeń, nauki obserwacyjnej, intuicji i wyższych funkcji poznawczych, które zasadniczo wymagają rozwoju Neocortex – w tym intuicji i planowania – oraz zdolności do widzenia przyszłości. Te emocje są tymi, których większość gatunków zwierząt nie będących ludźmi nie posiada – po prostu nie mają one struktury mózgu, aby przewidywać w ten sposób. Ale to nie przeszkadza wielu właścicielom zwierząt domowych widzieć to, co chcą widzieć. Kiedy Alec i Ziva szli przez las, postrzegał jej wyraz twarzy jako „pełen nadziei” i „wyczekujący” po tym, jak otrzymała dwa smakołyki. Ale czy rzeczywiście czuła się „pełna nadziei”, że otrzyma kolejny smakołyk, czy też nauczyła się, że patrzenie na Aleca w ten sposób wywołuje pożądaną reakcję?

Dzielimy nasze życie z naszymi zwierzętami, ale błędne interpretowanie stanów emocjonalnych naszych zwierząt jest częstym zjawiskiem. Pies o imieniu Spike podobno angażuje się w „złośliwe” zachowanie, gdy wziął piłkę innego psa i ukrył ją. Kiedy psi właściciel piłki przyszedł jej szukać, Spike szybko odszedł w innym kierunku, pozornie tak, jak ptak z rodziny killdeer może odejść od gniazda z jajami: aby odciągnąć uwagę od pożądanego obiektu lub obszaru. Ale czy Spike był „złośliwy”, czy też wykazywał jakąś fundamentalną reakcję neuro-endokrynologiczną? Piłka była pożądanym zasobem; odebranie jej drugiemu psu można by łatwo zaklasyfikować jako „pilnowanie zasobów”. A odejście od pożądanego obiektu było po prostu sposobem na odwrócenie uwagi od kryjówki. Czy wiązało się to z „przekorą” na jakimś poziomie poznawczym? Nie ma prawdziwego powodu, aby tak sądzić.

Tak jest prawie zawsze w przypadkach JCH psów w domu. Były dwa bezsprzeczne przypadki depresji u psów, jeden u kotów i kilka przypadków u papug. Jeden z tych przypadków dotyczył dwóch owczarków australijskich o imionach Roscoe i Maddie. Te dwa dorastały razem w gospodarstwie domowym, przy czym Maddie przybyła około dwa lata po Roscoe, po stracie innego, wcześniejszego psa w rodzinie. Ale w wieku 10 lat Maddie odeszła z powodu choroby zwyrodnieniowej. Roscoe, który był o dwa lata starszy od Maddie, zamknął się w sobie. Jadł mało i bawił się niechętnie lub po prostu wcale. Zaczął od czasu do czasu oddawać mocz w domu, co było katalizatorem mojego spotkania z jego rodziną. Zaczęło się to dziać około dwa miesiące po stracie Maddie. Wyglądało to raczej tak, jakby nie miał ochoty wychodzić na dwór, a nie celowo oddawał mocz w domu. Właściciele zaczęli podejrzewać dolegliwości fizyczne i oddali Roscoe do weterynarza na dokładne badania, ale okazało się, że ma czyste konto zdrowia. Właściciele zostali skierowani do JCH. Ja (JCH) oceniłem sytuację i natychmiast zdiagnozowałem depresję z powodu niedawnej utraty silnego przywiązania społecznego.

Większym wyzwaniem jest leczenie w takim przypadku: czas jest najlepszym lekarstwem w takich przypadkach. Leki antydepresyjne są dostępne, ale ustalenie ich skutecznego rodzaju i dawki zajmuje tak dużo czasu, że w większości przypadków są one zarezerwowane do stosowania w przypadkach „głębokiej depresji”, która wiąże się z prawdziwym zaburzeniem równowagi w neuroprzekaźnikach mózgu i jest zazwyczaj długotrwała. W przypadku Roscoe wyglądało na to, że depresja sama się wyleczy, a najlepszym lekarstwem była opieka wspomagająca. Jego ludzie musieli upewnić się, że zapewniają mu wystarczającą ilość jedzenia (w razie potrzeby wysokowartościowego), musieli często, ale zazwyczaj krótko, wyprowadzać go na spacery i zapewnić mu dużo zastępczego przywiązania społecznego (ale niech sami powiedzą, jak dużo). Jeśli kiedykolwiek czułeś się smutny lub przygnębiony, ten plan leczenia może brzmieć bardzo podobnie do tego, co pracowało dla ciebie.

Były podobne przypadki u kotów, w tym u kota, który stracił swojego długoletniego właściciela. To trwało lata dla tego kota, aby odzyskać od jego straty. JCH donosi, że widział to również u papug, z utratą albo innego partnera społecznego papugi, albo bardzo interaktywnego właściciela. Jeden przypadek był jednoznaczny: papuga wykazywała brak jedzenia i ostre skubanie piór, gdy jej ukochany nastoletni właściciel wyjechał na studia, a zachowania te zanikały podczas każdej powrotnej podróży do domu. Wywiad trwał godzinę, aby zarządzać, aby potwierdzić ten wzór, ale na szczęście w tym przypadku, uwagi zastępczej (przeniesienie klatki papugi do bardziej ruchliwej części domu) pracował dobrze!

Depresja odpowiedzi wysoce splecione układu nerwowego i hormonalnego są same powiązane z wszystkich systemów w organizmie. Najsmutniejsze okoliczności, jak u ludzi, są przypadki głębokiej depresji, które spowodowały zmiany w systemach neurohormonalnych i które przejawiły się w systemach, które wpływają na system odpornościowy, systemy żywieniowe, a nawet systemy sercowe. Utrata silnego przywiązania społecznego wywołuje głęboką i głęboką (zwłaszcza jeśli nie jest leczona) depresję, która prowadzi do innych problemów medycznych, a czasem nawet do śmierci. JCH miał kiedyś przypadek psa rasy mieszanej o imieniu Alex, który był bardzo przywiązany do swojego 78-letniego właściciela. Kiedy jego właściciel odszedł, Alex popadł w głęboką depresję. Dzieci właściciela wziął w Alex, ale to nie było to samo, a ich weterynarz przyniósł go do sytuacji, jak Alex zaczął jeść mniej i mniej, i krytycznie schudnąć. Próbował wszystkiego w książce, ale to nie miało być … Alex w zasadzie zagłodził się na śmierć, a on w pełni czuje, że był to przypadek głębokiej depresji. Słyszymy o przypadkach takich jak ten w mediach społecznościowych w tych dniach, a my wierzymy w większość z nich!

Tak jak ludzie, psy mogą wykazywać różne stopnie depresji, od łagodnej do głębokiej. Podczas podróży drogowej ze stanu Waszyngton do południowej Kalifornii, Jack spędził cały swój czas z TLC przez cały tydzień. Jazda, jedzenie posiłków, zwiedzanie miasteczek dużych i małych, wędrówki, spanie – każda chwila była spędzona z nią. I podczas tej podróży, Jack prawdopodobnie miał podwyższony poziom tych „pozytywnych” hormonów, oksytocyny, b-endorfiny, prolaktyny, b-fenyloetyloaminy i dopaminy przez dłuższy okres czasu. Jack wykazywał wyższy poziom energii niż zazwyczaj, nawet chodząc i wędrując przez ponad dziewięć mil jednego dnia (co jest dużo jak na psa z trójnogiem, którego poprzedni rekord wynosił siedem mil w ciągu dnia). Demonstrował częste „psie śmiechy”, spał mniej niż zwykle, często inicjował zabawy, a jego ogólne zachowanie wydawało się radosne. Kiedy jednak podróż dobiegła końca, życie wróciło do „normy” i Jack miał kilkugodzinne przerwy, w czasie których TLC miał inne zobowiązania. Jack zaczął wykazywać oznaki depresji: stał się rozkojarzony, cichy, wydawał się mniej zainteresowany zabawą i mniej zabiegał o zabawę, miał zmniejszony apetyt i znacznie niższy poziom energii niż to, co było dla niego „normalne” przez kilka tygodni po wycieczce (ryc. 27).

Ryc. 27. Jack, czarny mix labradora retrievera z TLC. Zdjęcia autorstwa Sarah Bous-Leslie.

.