THE DOLEFUL COMPLICATIONS OF SOAP OPERAS are almost beyond explanation. Powyżej „Kobieta w bieli”. Karen Adams (po prawej) rozwiodła się z doktorem Kirkiem Hardingiem (po lewej), bo ten załatwił jej szwagierce, Janet (na łożu śmierci powyżej), nieślubne dziecko.

z amerykańskiego magazynu Life z 27 kwietnia 1942 roku

MEANING

soap opera: telewizyjny lub radiowy serial dramatyczny zajmujący się zazwyczaj codziennymi wydarzeniami z życia tej samej grupy bohaterów

ORIGIN

In soap opera:

– soap odnosi się do faktu, że wczesnymi sponsorami takich seriali w amerykańskim radiu byli często producenci mydła;

– opera odnosi się do skali dramatycznych zdarzeń, które mają miejsce w tych programach (jest to echo wcześniejszego horse opera, oznaczającego film westernowy, a później westernowy serial telewizyjny; w tym sensie horse opera jest poświadczona w 1923 roku, ale termin ten był w użyciu od pierwszej połowy XIX wieku na oznaczenie rozrywki z udziałem koni).

Najwcześniejszy przypadek opery mydlanej, jaki udało mi się znaleźć, pochodzi z The Pittsburgh Press (Pittsburgh, Pensylwania) z 6 marca 1938 roku:

Chicago jest ojczyzną „opery mydlanej”, dziwnej nazwy, którą aktorzy radiowi przylepili do seryjnych dramatów słyszanych rano i po południu. Producenci mydła byli pierwszymi, którzy szeroko korzystali z tych popołudniowych seriali, a aktorzy byli aktorami, nazwa utknęła.

Synonim tragedia mydlana jest po raz pierwszy odnotowany w Those Radio Soap Tragedies, autorstwa Charlesa A. Maddry, minister Avondale Baptist Church w Jacksonville na Florydzie, opublikowany w The Christian Century z sierpnia 1938 roku:

Nazywam je „tragediami mydlanymi” – choć kilka z nich to tragedie smalcu, fasoli i mąki – ponieważ to dzięki łasce mydła wolno mi ronić łzy za te postacie, które tak bardzo cierpią z powodu życia.

The Chatham Press (Chatham, New Jersey) z 15 marca 1940 r. ustanowił porównanie między tragediami mydlanymi i operami konnymi:

ARE THE WOMEN LISTENING?

Radio uważa, że tak, i podaje „tragedie mydlane”, obok których „opery konne” są klasykami. 84,92 procent godzin dziennych, kiedy ludzie z klasy rozrywkowej, nasze panie, siedzą i słuchają, wypełnionych jest bzdurami. (Kobiety z New Rochelle mają pakt „nie słucham”.) A czy fakt, że te programy osiągają wyniki i wpływają na sprzedaż, o czymkolwiek świadczy?
Niemniej jednak, jest to wyraźnie „Ladies First”. Jeśli są powyżej poziomu kretyńskiego, niech to powiedzą. Groszowa karta pocztowa waży tonę, gdy niesie sugestię dla programu komercyjnego. Kieszonkowy nerw nabywcy radia jest bardziej wrażliwy niż skrzydło nietoperza.

The Rotarian z lipca 1940 roku opublikował Can US Radio Regulate Itself? No!, w którym Paul Hutchinson, redaktor zarządzający The Christian Century, napisał:

Czy kiedykolwiek słuchaliście dziennych programów? Niestety, większość czytelników The Rotarian nie słucha zbyt wiele programów dziennych. Ja też nie, dopóki nie wylądowałem w łóżku na sześciomiesięczny pobyt jakieś dwa lata temu. Cóż, jeśli chcecie zanurzyć się w głębinach ludzkiego kaprysu – używając słowa, które moje córki ze studiów uważają za ekspresyjne – ośmielam się spędzić tydzień, tylko jeden tydzień, słuchając porannych tragedii mydlanych w radiu. To właśnie w nich zło reklamy sięga głębi. Programy zmieniają się co kwadrans, a w większości przypadków pyskówka spikera trwa około czterech z piętnastu minut. Ale nawet to nieśmiałe „Panie, czy wiecie…” nie jest tak bezsensowne jak to, co następuje potem.

Amerykański magazyn Life z 27 kwietnia 1942 roku opublikował Soap Operas and Freaks: Daytime serials are sad, który zawiera następujące stwierdzenia:

Radio ma wspaniałą różnorodność. Ma programy freak, jak „Go Get It”, którego uczestnicy są wysyłane na kapryśne misje. Ma fora intelektualne, takie jak „Okrągły Stół”, na których występują profesorowie uniwersyteccy. Ma również opery mydlane.
Opery mydlane, nazwane tak, ponieważ wielu sponsorów sprzedaje mydło, są 15-minutowymi serialami dziennymi skierowanymi do gospodyń domowych. Niektórzy nazywają je „washboard weepers”. Ich centralną postacią jest zazwyczaj szlachetna kobieta, która stara się wyprostować problemy innych ludzi. Nikt nigdy nie wiedział, jakie kłopoty widzi bohaterka telenoweli. Odcinki oblane są łzami, cierpieniem, skomplikowanymi nieporozumieniami. A jednak Sandra Michael, autorka opery mydlanej „Against The Storm”, otrzymała w tym roku nagrodę University of Georgia Peabody Award za swoją doskonałą pracę i za zaszczepienie nowego ducha w dziennych dramatach.

Nie minęło wiele czasu, zanim opera mydlana została użyta w przenośni do określenia każdej nieprawdopodobnej, zagmatwanej lub emocjonalnej historii. The earliest known use is in The Lady in the Lake (1944), by the American novelist Raymond Chandler (1888-1959):

She packed up and went down the same night. Nie widziałem jej już więcej. Nie chcę jej więcej widzieć. Przez cały miesiąc nie usłyszałem od Muriel ani słowa, ani jednego. Nie mam pojęcia, gdzie ona jest. Może z jakimś innym facetem. Mam nadzieję, że traktuje ją lepiej niż ja. Dzięki za wysłuchanie telenoweli.

Forma skrócona soap została po raz pierwszy odnotowana w Are Soap Operas Only Suds? Dwadzieścia milionów kobiet słucha codziennie tych seriali i odnajduje w nich świat marzeń. Czy to dobry, czy zły efekt? amerykańskiego pisarza i krytyka książek Johna K. Hutchensa (1905-95), opublikowanym w The New York Times Magazine z 28 marca 1943 roku:

Nie wszystkie „mydła” są tak lalkowate, i nie wszystkie są produkowane jak przez maszynę.

Skrót soapies jest po raz pierwszy odnotowany w 1964 roku w opowiadaniu Frederika Pohla (1919-2013), amerykańskiego pisarza science fiction, opublikowanym w Galaxy Magazine:

Miałeś załamanie nerwowe w rok po zrzucie, space cafard, jak to nazywają na soapies. Żółta gorączka jest tym, co nazwaliśmy to na Księżycu.

Jego uznana liczba pojedyncza to raczej soapie niż soapy. New York Times z 1 lipca 1974 miał, w porannej popołudniowej wieczornej kolumnie telewizji kablowej:

„Córki odważnych” (1939). The Lane Sisters, John Garfield, Claude Rains. To telenowela, przyznaję. I datowana. Ale przyjemnie radosna.