Abstract

Moseley (1913) przeprowadził systematyczne badania charakterystycznych widm rentgenowskich pierwiastków. Badane pierwiastki były używane jako tarcze w lampach rentgenowskich, a promieniowanie z każdej tarczy było analizowane za pomocą spektrometru pojedynczych kryształów. Na stoliku spektrometru zamocowany był kryształ żelazocyjanku potasu, a widmo rejestrowane było na płycie fotograficznej. Spektrometr i płytka fotograficzna były umieszczone w komorze próżniowej, aby uniknąć absorpcji promieniowania rentgenowskiego o długiej fali w powietrzu. Obserwowane linie widmowe zostały pogrupowane w dwie serie, grupę o krótkiej długości fali znaną jako seria K oraz grupę o stosunkowo długiej fali znaną jako seria L. Szerokie rozdzielenie tych dwóch serii linii ilustruje rysunek 10-1 dla przypadku srebra, w którym linie serii K rozciągają się od 0,486 do 0,563 Å, a linie serii L znajdują się w zakresie długości fal od 3,3 do 4,7 Å. Inni badacze znaleźli dwie inne serie linii o jeszcze dłuższych falach w cięższych pierwiastkach, Z > 66, sklasyfikowanych jako serie M i N.

.