Dwie dekady temu ludzie na całym świecie witali nowe tysiąclecie z rosnącym poczuciem optymizmu. Zagrożenie, jakie stanowiła zimna wojna, powoli odchodziło we wsteczne lusterko. Czołowi myśliciele, tacy jak Francis Fukuyama, zachwalali korzyści płynące z globalizacji, twierdząc, że przyniesie ona demokrację i dobrobyt krajom rozwijającym się. Rodząca się gospodarka internetowa obiecała zbliżyć nas do siebie.

Następne 20 lat odebrało nieco powietrza założeniu o stałym postępie, ale kiedy przyszli historycy będą oceniać XXI wiek, rok 2020 prawdopodobnie posłuży jako moment, w którym bańka optymizmu pękła. Pandemia COVID-19 ujawniła złożoną sieć powiązanych ze sobą problemów, które przerodziły się w pełnowymiarowe kryzysy. Koronawirus obnażył niebezpieczeństwa związane z endemicznym ubóstwem nie tylko w krajach rozwijających się, ale także w krajach bogatych, takich jak USA, gdzie miliony ludzi nie mają dostępu do opieki zdrowotnej i są o jedną wypłatę od życia na ulicy. Na całym świecie mniejszości rasowe i etniczne domagają się sprawiedliwości po stuleciach strukturalnej dyskryminacji. W to wszystko wpleciony jest coraz bardziej niestabilny klimat Ziemi, stanowiący egzystencjalne zagrożenie dla społeczeństwa ludzkiego, jakie znamy. W ciągu następnej dekady społeczeństwa będą zmuszone albo stawić czoła tej plątaninie wyzwań, albo zostać przez nie przytłoczone. Nasza odpowiedź zdefiniuje przyszłość na kolejne dekady.

Uznanie, że te wyzwania są ze sobą fundamentalnie powiązane, nie jest niczym nowym. Aktywiści i naukowcy przez wiele lat wskazywali na kaskadowe skutki różnych społecznych bolączek. Niezależnie od tego, czy chodzi o sposób, w jaki rasizm przyczynia się do słabych wyników zdrowotnych, czy też dyskryminacja ze względu na płeć szkodzi wzrostowi gospodarczemu, przykłady są pozornie nieskończone. Ale to zrozumienie przedostało się również do rozmów o rozwiązaniach.

W szczególności, w ciągu ostatnich pięciu lat, Organizacja Narodów Zjednoczonych określiła 17 powiązanych ze sobą celów zrównoważonego rozwoju, celów budowania bardziej realnego świata, i wezwała do dążenia do ich osiągnięcia do 2030 roku. Cele, które obejmują postęp środowiskowy, społeczny i gospodarczy, są niewiążące, ale stały się kluczowymi punktami odniesienia dla zobowiązań na poziomie krajowym i korporacyjnym. Kraje od Chin po Malediwy, a także firmy takie jak Amazon, Microsoft i PwC, zobowiązały się do wprowadzenia w ciągu następnej dekady polityk, które ustawią je na ścieżce do wyeliminowania ich śladów węglowych.

Zrozumienie, że te problemy wymagają całościowych rozwiązań, tylko wzrosło wśród pandemii i jej skutków. Prezydent Joe Biden odniósł się do czterech pilnych kryzysów – pandemii, kryzysu ekonomicznego, niesprawiedliwości rasowej i zmian klimatycznych – i obiecał nacisk na zajęcie się nimi wszystkimi razem. Program Unii Europejskiej, mający na celu wyprowadzenie bloku z kryzysu COVID-19, uwzględnia zmiany klimatyczne, a także kwestie kapitałowe. Gdy w zeszłym roku rynki akcji poszybowały w górę, instytucje dysponujące aktywami wartymi biliony dolarów zażądały, aby ich inwestycje przynosiły nie tylko dobry zysk dla ich portfeli, ale także dobry zysk dla społeczeństwa.

Wszystkie te wydarzenia i wiele innych stworzyły nowe możliwości dla śmiałych pomysłów. Te nowe sposoby myślenia będą z pewnością pochodzić od przywódców rządowych, ale także od aktywistów, przedsiębiorców i naukowców. Tutaj naszych ośmiu inauguracyjnych członków komitetu 2030 proponuje własne konkretne rozwiązania – a w nich, być może, nasiona optymizmu XXI wieku.

Publikacja ukaże się w numerze TIME z 1 lutego 2021 r.

Pisz do Justina Worlanda na adres [email protected].

.