W swojej recenzji debiutu płytowego Beatlesów z 1963 roku, Please Please Me, Tom Ewing zwrócił uwagę, że niezależnie od tego, czy uważa się ich za najlepszy zespół ery rock’n’rolla, czy też nie, z pewnością mają oni kwintesencję historii zespołu pop. Wszystko, co robili, jest głęboko zakorzenione w DNA rocka, a odruchowe i doraźne gesty zespołu od dawna są stałą częścią mitologii muzyki pop. A spośród albumów Beatlesów żaden – nawet Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band – nie dorównuje The Beatles jako archetyp rocka. Wyrażenie „To jest jak ich Biały Album” – zastosowane do takich płyt jak „Sign o’ the Times” Prince’a, „Zen Arcade” Hüsker Dü, „Sandinista!” The Clash i „Wowee Zowee” Pavement, pośród wielu innych – przez długi czas było akceptowanym przez krytyków skrótem myślowym. Użycie tego wyrażenia to wyczarowanie znajomego zbioru skojarzeń: Dzieło, o którym mowa, jest duże i rozległe, przepełnione pomysłami, ale także pobłażliwością, wypełnione ogromnie zmiennym zestawem materiału, z którego część może brzmieć świetnie jednego dnia, a głupio następnego. Biały Album zespołu jest również najprawdopodobniej montowany w czasie wielkiego stresu, często prowadząc do artystycznego szczytu, który jednak rozsiewa wskazówki dotyczące ostatecznego upadku jego twórcy.

The Beatles, złożony i szeroko zakrojony podwójny album zespołu z 1968 roku, jest wszystkim z tych rzeczy. To wspaniały i pełen wad bałagan, a jego wady są tak samo istotne dla jego charakteru, jak jego triumfy. Ludzie uwielbiają ten album nie dlatego, że każda piosenka jest arcydziełem, ale dlatego, że nawet te, które są do niczego, mają swoje miejsce. Mimo to, dla Beatlesów bycie wszędzie było oznaką kłopotów. Dezintegracja grupy jako jednego „czegoś” znajduje odzwierciedlenie w każdym aspekcie płyty, od historii nagrywania (John Lennon, Paul McCartney i George Harrison czasami pracowali w oddzielnych studiach nad swoimi piosenkami), przez produkcję (generalnie oszczędną i mającą tendencję do zmieniania kształtu z piosenki na piosenkę), po aranżacje piosenek (które mają tendencję do podkreślania przede wszystkim głosu solowego). Widoczne były również zmiany wizualne. Do czasu The Beatles, okładki albumów grupy zazwyczaj przedstawiały zespół jako całość: te same fryzury, te same marynarki, te same kostiumy, ten sam rysunek artysty. Ale The Beatles został zapakowany z osobnymi kolorowymi zdjęciami Johna, Paula, George’a i Ringo, i teraz wydają się oni niemal przerażająco różni. Nagle Beatlesi nie wyglądali ani nie brzmieli jak monolit. Tak szybko po Pepper i śmierci menedżera Briana Epsteina w 1967 roku, napis był na ścianie.

Ale backstory The Beatles, choć fascynujące, jest nieistotne dla atrakcyjności albumu. Tak, napisali większość z nich w Indiach na gitarze akustycznej, podczas swego rodzaju pielgrzymki na początku 1968 roku, aby zobaczyć Maharishi Mahesh Yogi. Niektóre z piosenek Lennona, w tym „Sexy Sadie” i „Dear Prudence”, oparte są bezpośrednio na rozczarowujących doświadczeniach grupy. Ale to widmowy, unoszący się nastrój „Prudence” i figlarny, lekko protekcjonalny wokal Lennona w „Sadie” pozostają w pamięci. I chociaż wiemy, że nowa miłość Lennona, Yoko Ono, była regularnie obecna podczas sesji, ku niezadowoleniu reszty zespołu (McCartney twierdził, że czasami siadała na jego wzmacniaczu basowym podczas ujęcia, a on musiał prosić ją o przesunięcie się, aby wyregulować głośność), i że jej wpływ na niego doprowadził do powstania kolażu taśmowego „Revolution 9”, ważniejszym szczegółem jest ten końcowy, że największy zespół popowy na świecie wystawił miliony fanów na działanie naprawdę wspaniałego i z pewnością przerażającego dzieła sztuki awangardowej.

W pewnym sensie, „Revolution 9” wydaje się prawie jak The Beatles w mikrokosmosie: zuchwałe, powtarzalne, głupie i z przerwami nudne, ale także pulsujące życiem. Gdyby poszczególni Beatlesi nie byli w tym czasie na takiej fali pisania piosenek lub gdyby album nie był tak dobrze ułożony i zmontowany, The Beatles mogliby z łatwością stać się zbyt długim sloganem, jak Let It Be x2, powiedzmy. Ale w jakiś sposób, prawie na przekór sobie, to płynie. Mylne żarty („Rocky Raccoon”, „The Continuing Story of Bungalow Bill”, „Piggies”) i ćwiczenia gatunkowe (Lennon’s aggro „Yer Blues”, McCartney’s przedwojenny pop confection „Honey Pie”) są przyjemne, nawet bez świadomości, że kolejny klejnot czai się za następnym rogiem.

Jeśli The Beatles czuje się bardziej jak zbiór piosenek solowych artystów, mają one również każdy z nich ma więcej dzieje, niż byśmy zdawali sobie sprawę. John jest jeszcze bardziej przezabawny, niż sobie wyobrażaliśmy, nie pragnie niczego więcej, niż tylko przebić mit Beatlesów („Glass Onion”), ale wykazuje też niepokojącą gotowość do bezpośredniego zmierzenia się z bolesną autobiografią („Julia”). Paul staje się rozbrajająco miękki i puszysty („Ob-La-Di, Ob-La-Da”, „I Will”), a jednocześnie pisze najbardziej szorstkie, surowe utwory w swoim dorobku („Back in the U.S.S.R.”, „Helter Skelter”). George znajduje coraz lepszy sposób na przeniesienie swoich nowych, inspirowanych Wschodem duchowych trosk w rockowy kontekst, a jego zestaw narzędzi do pisania piosenek wciąż się poszerza („While My Guitar Gently Weeps”, „Long Long Long”). I nawet Ringo Starr pisze przyzwoitą piosenkę, country & westernowy numer z dziwnie gęstą i ciężką produkcją („Don’t Pass Me By”). Słuchając, jak utwory przewijają się, jest stałe uczucie odkrywania.

Ale ostatecznie, rzecz o tej płycie jest to, że Beatlesi brzmią ludzkie na nim. Czujesz się tak, jakbyś naprawdę ich poznał, tak jak oni zaczynają poznawać siebie. Ich niesamowity okres między drugą częścią 1965 a 1967 roku sprawiał, że wydawali się być zespołem osobno, nieomylnymi muzycznymi geniuszami, zawsze szukającymi kolejnej granicy do przełamania. Tutaj im się to nie udaje, i to dość często. Ale pozwalając sobie na to, w jakiś sposób osiągają więcej. Białe Albumy pojawiają się, gdy poddajesz się inspiracji: czujesz tak wiele, tak intensywnie, że nie jesteś pewien, co to wszystko znaczy, i wiesz, że nigdy nie będziesz w stanie zawrzeć tego wszystkiego w sobie.