Pierwsza falaEdit

Pierwsza fala WKK rozpoczęła się w połowie lat sześćdziesiątych XIX wieku, współzałożona przez Rosie Chappell, trwała dziesięć lat. Chociaż kobiety nie były członkami uczestniczącymi, były często używane jako symbol rasowej i seksualnej supremacji i były chronione przez mężczyzn z KKK. Niektóre kobiety pomagały przy szyciu kostiumów klanowych, a inne pozwalały mężczyznom pożyczać własne ubrania, aby służyły jako przebranie. Jednym z deklarowanych celów Klanu w pierwszej fali było to, że „kobiety, przyjaciółki, wdowy i ich gospodarstwa domowe będą zawsze specjalnymi obiektami naszego szacunku i ochrony”, co odnosiło się tylko do białych kobiet. Czarne i białe kobiety z niskiej klasy, a także białe kobiety oceniane jako rozwiązłe często padały ofiarą gwałtów i napaści, ponieważ Klansmeni uważali je za „pozbawione cnoty”.

Druga falaEdit

Druga fala rozpoczęła się na początku lat dwudziestych. W 1923 roku Women of the Ku Klux Klan została utworzona jako grupa pomocnicza Ku Klux Klanu z siedzibą w Little Rock, Arkansas. Women of the Ku Klux Klan ostatecznie uniezależniły się od Ku Klux Klanu. Po uzyskaniu niezależności liczba członków WKKK wynosiła ok. 125 000. W ciągu czterech miesięcy WKK twierdziło, że członkostwo podwoiło się do 250.000, a w listopadzie 1923 r. trzydzieści sześć stanów miało oddziały Women of the Ku Klux Klan. Podobnie jak Klan, były one antyżydowskie, antykatolickie, antyimigranckie i antyczarne. Chociaż nie były tak brutalne jak ich męscy odpowiednicy, KKK, czasami uciekały się do taktyki przemocy. Podobnie jak pierwotny Klan, Kobiety Ku Klux Klanu opublikowały w 1927 r. swoje własne credo lub „Kreed”, które nakreślało cele i przekonania organizacji. Do końca dekady, Klan upadł szybko w wyniku depresji gospodarczej, wewnętrznych walk i skandali finansowych.

W latach 20-tych, kobiety pomogły Ku Klux Klan rozszerzyć swoje wysiłki w całym kraju. WKK funkcjonowała oddzielnie od KKK, ale dołączyłaby do nich w paradach, funkcjach społecznych i okazjonalnych spotkaniach. Aby zakwalifikować się do członkostwa, należało być urodzoną, białą protestantką. WKK czerpał swoich członków zarówno z wiejskich, jak i miejskich obszarów kraju.

Mary Elizabeth Tyler była profesjonalistką od public-relations z Atlanty, która wraz z Edwardem Young Clarke’em założyła Southern Publicity Association. Ich organizacja pomogła przekształcić początkowo drugi Ku Klux Klan w organizację masowego członkostwa z szerszym programem społecznym. Elizabeth Tyler stwierdziła kiedyś, że „organizacja kobiet będzie na równi z organizacją mężczyzn. Planujemy, że wszystkie kobiety, które się do nas przyłączą, będą miały równe prawa z mężczyznami”. Jednakże wspomniała również, że „oddział kobiecy… nie będzie w żadnym sensie zależnym oddziałem pomocniczym Ku Klux Klanu. Będzie to oddzielna organizacja … związana z organizacją macierzystą.”

Trzecia falaEdit

Kobiety odgrywały niewielką rolę podczas trzeciej fali, która miała miejsce w późnych latach 60-tych i wczesnych 70-tych. Członkowie KKK składali się w dużej mierze z mężczyzn mieszkających na wiejskich terenach Południa, którzy mieli niewielkie formalne wykształcenie lub pieniądze. Znaczna część ich przemocy była skierowana przeciwko Afroamerykanom. Kobiety nie odgrywały już znaczącej roli, ponieważ zostały one zintegrowane z Ku Klux Klan.

Nowoczesna falaEdit

Czwarta i „nowoczesna” fala pojawiła się pod koniec lat 80-tych. Z kobiet uczestniczących jako pełnoprawnych członków Klanu, mogli służyć jako liderzy i pochodzą z różnych klas społecznych i ekonomicznych. Nowoczesna fala była przede wszystkim napędzana przez motywy ekonomiczne, rasowe i religijne.

.