Tutaj Kasjusz rozmawia z Brutusem o założycielu Republiki Rzymskiej, Lucjuszu Juniuszu Brutusie, który wygnał z miasta opresyjnych królów Tarkwinów w 509 r. p.n.e. Od tego momentu Rzymem rządzili konsulowie, zazwyczaj dwóch naraz, wybierani co roku demokratycznie przez senat. W tej scenie Kasjusz odwołuje się do rodowodu Brutusa, powołując się na jego słynnego przodka, który, jak sugeruje Kasjusz, prędzej tolerowałby rządy samego diabła, niż króla. Próbując zwerbować Brutusa na swoją stronę, Kasjusz odwołuje się do słusznej alergii swego przyjaciela na monarchię i rządy jednego człowieka. Biorąc pod uwagę historyczny precedens tyranów Tarquin, zagrożenie innej dyktatury looms duże w sztuce, i służy jako główny katalizator do zabójstwa Cezara.

W tej części sceny Casca powiedział Brutusowi i Kasjuszowi, że Cezar zemdlał przed tłumem na uroczystościach Luperkaliów w drobnym ataku. To był słabo utrzymywany sekret, że Juliusz Cezar miał „chorobę spadania” lub epilepsji. Mówiąc te linie, Kasjusz, sugeruje, że to trzy z nich, nie Cezara, że mają „chorobę upadku”, ponieważ są zadufani w pozwalając Cezarowi przejąć władzę monarchiczną. Ponownie, Kasjusz tutaj pracuje, aby szturchnąć Brutusa do spisku, aby obalić Cezara. Podnoszenie widma tyranii wydaje się być jego główną strategią w nakłanianiu kolegi do udziału. Co ważniejsze, Kasjusz sugeruje, że tyrania nie jest tylko winą jednego ambitnego, władzy chwytając jednostki, ale także tych, którzy stoją z boku i pozwalają it to happen.

During the ominous storm at the end of Act I, Cassius tells Casca that Caesar is not tyrannical in nature, but that he could easily become corrupted by the enormous influence he now wields. Cezar wkrótce odkryje, jak łatwo można manipulować ludem rzymskim, i nie będzie w stanie oprzeć się pokusie nadużycia władzy. Wprowadza to istotną warstwę złożoności do Juliusza Cezara. Pytanie nie dotyczy po prostu tego, czy Cezar jest złym ciemiężycielem ludu – nie jest nim (przynajmniej jeszcze nie teraz) – ale tego, czy stanie się nim w przyszłości. Władza jest naturalnie żrąca, twierdzi Kasjusz, ale czy jest to przekonujące usprawiedliwienie dla odebrania Cezarowi życia? Ostatecznie, publiczność zdecyduje.

.