Dopóki nie spotkałem Cleo, byłem odzyskiwania kotów pani, która nie wierzyła, że mogę być odpowiednim właścicielem psa. W społecznościach, w których dorastałam w Filadelfii i Bronksie, psy nie były słodkimi, kochanymi towarzyszami lub zastępczymi dziećmi, ale raczej przerażającymi lub utylitarnymi zwierzętami. Wymagały więcej pracy, pieniędzy i energii niż koty, a ja nigdy nie wierzyłam, że mam którąś z tych rzeczy do stracenia.

Dopóki nie przeniosłam się do Nowego Jorku, nigdy nie spotkałam się z niczym podobnym do warczących Chihuahuas, które widziałam w domach moich czarnych i latynoskich przyjaciół, ani do gładkich chartów afgańskich ze stylowymi właścicielami, które zdawały się pływać po Central Parku.

Jednakże byłam miłośniczką zwierząt od najmłodszych lat, prawdopodobnie dlatego, że byłam maltretowana jako dziecko. Ratowanie zwierząt, zwłaszcza bezpańskich kotów, wzmacniało mnie; miałem nadzieję, że pokazuje wszechświatowi, że jestem zaangażowany nie tylko w ratowanie siebie, ale także w ratowanie innych stworzeń.

Ale psy były inne. Popularno-kulturowy związek między czarnymi a psami jest długi i gwałtowny, poprzetykany niezatartymi obrazami psów policyjnych (zazwyczaj owczarków niemieckich), które rzucały się do ucieczki z wyszczerzonymi zębami lub atakowały obrońców praw obywatelskich. Dodając do tej historii, wiadomości zgłoszone przez blog ThinkProgress.org – że w pierwszej połowie 2013 roku, czarni i Latynosi byli jedynymi pogryzionymi przez psy policyjne – łatwiej zrozumieć tę postawę. Według historii ThinkProgress, w latach 80-tych XX wieku, Departament Szeryfa Los Angeles podobno odnosił się do młodych czarnych jako „ciastek dla psów” – smutne dziedzictwo.

Czy uważamy, że psy mogą być rasistami (uporczywe pytanie w Internecie), czy też wierzymy, że większość czarnych ludzi jest skłonna powtórzyć grzechy Michaela Vicka, pamięć historyczna i relacje między Afroamerykanami i psami nadal wydają się być trudne.

Historycznie, psy zostały sklasyfikowane jako najlepszy przyjaciel człowieka. Ale w Ameryce, męskość nie miała jednakowego zastosowania do białych i czarnych. Jeśli byliśmy własnością, nie mogliśmy posiadać niczego, nawet zwierzęcia. Kulturowy klej, który wiązał psy z białymi ludźmi, nie rozciągał się na Afroamerykanów, częściowo dlatego, że niektórzy z nas nie byli uważani za wystarczająco ludzkich, aby uczynić z bestii najlepszych przyjaciół. Nie jest też, odpowiedzialność finansowa dodanie zwierzęcia w kontekście, w którym rodziny historycznie miał mniejszy dochód do dyspozycji, aby wydać na potrzeby psa; to sprawiło, że psy luksus nie łatwo afforded.

Były też lepsze narracje Afroamerykanów i psich towarzyszy, zwłaszcza w niedawnej pamięci. Jak mamy skorzystał z niektórych skutków gospodarczych integracji i asymilacji, tak też, ma nasze relacje z psami.

Kiedy George Foreman poszedł do Zairu do walki Muhammad Ali w 1974 roku, wziął jego owczarka niemieckiego z nim. Foreman ma prawie tuzin psów, a kiedy trenował, powiedział Wall Street Journal, że cieszył się z posiadania przyjaciela, który towarzyszył mu między innymi podczas jego biegów. W 2007 roku, panelista ESPN Kevin Blackistone zaoferował komentarz na temat czarnych mężczyzn i psów dla NPR, zauważając, że Bill Cosby był współwłaścicielem Dandie Dinmont o imieniu Harry, który był faworyzowany, aby wygrać wystawę psów Westminster. „I jak możemy zapomnieć o najbardziej ciepłych historiach z tragedii Katriny? Były one z właścicieli psów, głównie klasy robotniczej ubogich w mocno czarnych dzielnicach, takich jak teraz słynny Ninth Ward, którzy odmówili ewakuacji bez swoich czworonożnych ukochanych” Blackistone said.

Wiedziałem, że ten rodzaj sentymentalnego przywiązania. Miałem go dla kociąt i map, dla listów i perfum pudełka gift-set. Byłem świadkiem, zbyt, niektóre czarne mężczyźni w miłości z ich psów. Jako młody i poważny fan hip hopu, zwróciłem uwagę na DMX (Earl Simmons), pierwszego znanego mi rapera, który chwalił się swoją miłością do psów, a nawet włączył szczekanie jako część swojego stylu rapowania, co teraz brzmi niedorzecznie, ale przyniosło sukces jemu i wytwórni Ruff Ryders. Na plecach miał wytatuowany portret swojego ukochanego psa, Boomera, który został zabity przez kierowcę. Kiedy byłem nastolatkiem, ten związek z psami wydawał mi się niezwykły dla Afroamerykanów. (Aby Simmons nie brzmiał jak dobry wzór do naśladowania, dowiedziałem się później, że brał udział w walkach psów i miał problemy ze zdrowiem psychicznym i narkotykami. W 2008 roku został oskarżony o okrucieństwo wobec zwierząt, kiedy urzędnicy z Arizony zarekwirowali tuzin niedożywionych Pit Bullów i Pit mixów z jego domu.)

Na szczęście przykłady czarnych ludzi z psami nie są narracjami patologii i przemocy. Jak powiedział Blackistone w NPR, „Większość czarnych ludzi jest taka jak ja – zrobię wszystko dla mojego adoptowanego Nova Scotia Duck Tolling Retriever, Mocha.” Oprah Winfrey, prawdopodobnie najbardziej znana osoba na planecie, jest również wyraźnym mistrzem psów. Odwiedź stronę Oprah.com, a poznasz wszystkich futrzanych towarzyszy Winfrey, przeszłych i obecnych: Cocker Spaniele Solomon, prezent gwiazdkowy od Stedmana Grahama z 1994 roku, i Sophie (oba zmarły w 2008 roku). Luke, Layla i Gracie, Golden Retrievery adoptowane w 2006 roku. Inny Cocker, Sadie, którego Oprah adoptowała w 2009 roku z PAWS Chicago i który pokonał parwowirozę. Na swoje 56 urodziny, Oprah wróciła do PAWS i adoptowała Springer Spaniele Sunny i Lauren.

Podczas gdy wiele zostało zrobione z naszego pierwszego czarnego prezydenta wzdłuż symbolicznych, politycznych i historycznych linii, Pierwsza Rodzina również dostarcza nam innego uzdrawiającego i słodkiego przykładu. Niedługo po wprowadzeniu się do Białego Domu, Obamowie dodali Bo do swojej rodziny. Następnie, w 2013 roku, dali mu młodszą siostrę i towarzyszkę zabaw, Sunny. Oboje są portugalskimi psami wodnymi. Zanim dostali Sunny, Pierwsza Dama Michelle Obama powiedziała reporterom, że gościła „doggie play date”, ponieważ „Bo mają wystarczająco dużo interakcji z psami”, zgodnie z White House Blog.

W miastach, w których mieszkałem w całym kraju, zauważyłem również więcej czarnych właścicieli psów. Było to szczególnie widoczne, kiedy przeprowadziłam się do Austin w 2005 roku, aby pracować w gazecie codziennej i uczęszczać do szkoły dla absolwentów. Przez pierwsze kilka lat, kiedy mieszkałam w Austin, byłam zbyt zajęta, by mieć zwierzaka. Byłam też niesamowicie samotna, zdezorientowana liberalną otoczką tego miejsca, ale uwiedziona pysznym jedzeniem oraz życzliwością i gościnnością moich przyjaciół i kolegów. Z około 300 słonecznymi dniami w roku, było to idealne miasto dla biegacza, którym się stałem. Może gdybym miał psa, z którym mógłbym biegać, nie czułbym się tak nie na miejscu, pomyślałem. Presja rówieśników również odegrała pewną rolę.

Moi przyjaciele zauważyli, że byłam samotną kobietą żyjącą na własną rękę w mniej niż nieskazitelnej części miasta. Redaktorka zdjęć w gazecie usłyszała, że myślę o kupnie psa i wspomniała, że jej przyjaciel szukał kogoś do opieki nad swoim psem Cleo. Miał on guza mózgu i był w hospicjum, więc musiał szybko znaleźć dla niej dom. Pojechałem do jego przyczepy w Bastrop, zastanawiając się, jak moje życie może się zmienić, gdybym dostał psa, myśląc o wszystkich powodów byłem jeszcze bardzo dużo pani kot. Wtedy zauważyłem Cleo, czule stukając ten długi ogon jej. Mastif/Pasterz, była odpowiedzią na moją niewypowiedzianą modlitwę.

Przyjechała do mnie i szybko zajęła najtrwalszą kanapę w moim domu. Miała piękne pręgowane umaszczenie i poważne bursztynowe oczy, była zakochana w kotach z sąsiedztwa; merdała ogonem z podziwu, ilekroć któryś się obok nas przechadzał. Biegała szczęśliwie, chyba że upał był zbyt duży, a potem uparcie upuszczała swoją 70-funtową ramę na ziemię w środku szlaku nad jeziorem Lady Bird, dopóki nie dostałam wskazówki.

W parku dla psów zauważyłam jeszcze jedną czarną kobietę, która regularnie przynosiła swojego Boksera. Mój przyjaciel, Brock, miał również gigantycznego brązowego Labradora o imieniu Brixton. Zauważenie innych czarnych właścicieli psów w parku było budujące; pokazało, że nie wszyscy czarni właściciele psów byli tak bogaci jak Obamowie czy Oprah, czy też tak złowrodzy jak Vick czy DMX. To był bonus wiedzieć, że, gdy psy szczekały na mnie i Cleo, to dlatego, że była tak wysoka jak mini-pony, a nie dlatego, że psy były reaktywne lub ich właściciele byli rasistowskie.

Cleo i ja, jednak musiał zmagać się z niektórych zdezorientowanych gapiów od ludzi, kiedy poszliśmy miejsc w Austin. „Tylko biali ludzie chodzą wszędzie ze swoimi psami” – powiedział jeden z moich najlepszych przyjaciół. Noszę planer Moleskine i jestem dziewczyną z plakatu dla wszystkiego, co jest wymienione w książce „Rzeczy, które lubią biali ludzie”, więc nie przeszkadzało mi to. Co było dziwne, szczególnie kiedy Vick był w wiadomościach, to fakt, że często dostawałam zdezorientowane spojrzenia od ludzi, którzy nie byli przyzwyczajeni do widoku czarnej kobiety z dużym psem. Z drugiej strony, mogłem być projekcja moja własna samoświadomość jako jeden z 8 procent czarnej populacji Austin.

Cleo pomógł Austin czuć się bardziej jak w domu do mnie, w części, ponieważ jest to miasto psa, a ona została podniesiona w tym obszarze. Ale zawsze czułam pewien niepokój – niewidzialną niewidzialność – której nie mogłam do końca opisać palcem. Kiedy Cleo była ze mną, było w porządku, choć ludzie rozmawiali z nią tak, jakby mnie nie było w pobliżu. Ale kiedy biegałem na własną rękę, byłem wpatrzony i ogólnie odrzucony – aberracja w środowisku w dużej mierze biały.

Cleo był starzenia się, kiedy dostałem ją, a przez czas wzrosła znużony uczucie odizolowane w Austin, jej pysk był prawie całkowicie szary. Moja słodka staruszka była na stałej diecie z antybiotyków i innych leków, kiedy zmarła nagle w domu, około miesiąc przed tym, jak opuściłem Austin, aby spróbować żyć przez chwilę w Waszyngtonie, D.C. Po jej śmierci, pomyślałem, że prawdopodobnie znienawidziłaby pomysł śniegu. „Jesteś psem z Teksasu, kochanie”, powiedziałem do niej. „Rozumiem.”

Mogliśmy też dostać jakieś dziwne spojrzenia w D.C. W 2012 roku, D.C. miał wątpliwe wyróżnienie bycia miejscem z najniższym wskaźnikiem posiadania zwierząt domowych w kraju (Vermont miał najwyższy, według 2012 U.S. Pet Ownership & Demographics Sourcebook). Ostatnim razem American Veterinary Medical Association wziął ankietę w 2006 roku, tylko 20,2 procent gospodarstw domowych w Waszyngtonie miał zwierzęta. Anegdotycznie, to wydaje się prawdziwe: Widziałem więcej czarnych ludzi z psami w Austin niż widziałem w ciągu kilku miesięcy mieszkałem tutaj.

Byłem wdzięczny za wiele rzeczy, które nauczyłem się od Cleo w czasie, że dostałem się do spędzenia z nią, nie najmniej z których była radość z jej bezwarunkowej miłości i słodyczy w czasie, kiedy potrzebowałem go najbardziej. Byłam tak smutna i załamana, że wciąż nie wyczyściłam jej śladów po nosie z wewnętrznej strony szyby samochodu, gdzie lubiła wystawiać głowę i uśmiechać się do wiatru. Pomimo moich obaw, że będę oceniana jako czarna kobieta zakochana w psach, spojrzenie na tylne siedzenie, na którym jeździła Cleo, przypomina mi, jak miło jest być mile zaskoczoną, wyjść poza nasze uprzedzenia i pokochać psa… a może i ludzi.