Będę szczery. Nie spodziewałem się wielbłąda.

Godziny mijają powoli, gdy jedziesz australijską Stuart Highway. Nazwana na cześć XIX-wiecznego odkrywcy Johna McDoualla Stuarta, który jako pierwszy Europejczyk z sukcesem przemierzył kontynent od morza do morza i z powrotem, droga ta w dużej mierze podąża trasą jego maratońskiej podróży. Ma długość 2834 km; to niemal niekończąca się szpula asfaltu ciągnąca się od Port Augusta na południu do Darwin na północy, przecinająca to, co w dużej mierze jest otwartym pustkowiem. Nazywają to, z pewnym niedomówieniem, „The Track”.

Wiedziałem, że mogę spodziewać się okazjonalnych dzikich zwierząt i z pewnością pustka równin była sporadycznie przerywana obecnością zwierząt, z których słynie Australia. Były kangury wpatrujące się pustym wzrokiem w dal i orły z klinowymi ogonami przycupnięte nad padliną. Przy pewnej okazji dingo – dziki pies o piaskowym umaszczeniu – pojawił się w zaroślach, chudy i krępy w upale. Spałem w małych miasteczkach na odludziu, które przecinają trasę. Następnie, po trzech dniach, zobaczyłem wielbłąda.

Może zainteresują Cię również:
– Australijska wyspa, o której nikt nie słyszał
– Koty, które rządzą Rzymem
– 'Najpiękniejsza droga świata’

Tego wieczoru zajrzałem do Internetu, aby upewnić się, że nie miałem halucynacji. Wielbłądy, rozumiecie, są tak samo australijskie jak niedźwiedzie polarne. A raczej tak było kiedyś. Okazało się, że byłem po prostu niedoinformowany – i to w stopniu kolosalnym. Outback był, i jest, domem dla niezwykłej liczby dzikich wielbłądów. Wspierana przez rząd strona internetowa Feral Scan, która monitoruje gatunki inwazyjne, szacuje ich obecną liczbę na od 1 do 1,2 miliona, przy czym liczba ta podobno podwaja się co osiem lub dziewięć lat. Szczerze mówiąc, to cud, że autostrada nie jest jedną ciągłą paradą wielbłądów. Więc jak na Ziemi tak ogromna liczba nierodzimych zwierząt przybył tu być?

Odpowiedź zaczyna się z powrotem w pionierskich dni znaków jak Stuart. Na początek, jest jedna zasadnicza rzecz, która musi być zrozumiana o australijskim outbacku. Jest on duży, w każdym kierunku. Bardzo duży. To bardzo oczywiste stwierdzenie, ale to absolutna esencja tego, co sprawia, że outback jest outbackiem. Region ten obejmuje ponad 6 milionów kilometrów kwadratowych, czyli obszar prawie dwukrotnie większy od Indii. Tutaj horyzonty są tylko prekursorami dalszych horyzontów.

Kiedy części nadbrzeżnej Australii zostały zasiedlone przez Brytyjczyków od końca 1700 roku, kolonialne myślenie oznaczało, że pełniejsza eksploracja i zrozumienie tego ogromnego lądu stało się postrzegane jako konieczność. Rdzenni mieszkańcy żyli tu od dziesiątków tysięcy lat – przystosowując się, przeżywając, odczytując ziemię – ale dla nowo przybyłych Europejczyków interior był spaloną słońcem, niepoznawalną przestrzenią.

Wyprawy w głąb lądu zaczęły odbywać się regularnie, w często katorżniczych warunkach. Czasami panował zamęt – mapa z początku XIX wieku błędnie pokazuje ogromne morze śródlądowe w centrum kraju – ale odkrywca po odkrywcy, kontynent został poskładany w całość. Odkrywano złoża złota, zakładano osady w głębi lądu i wytyczano szlaki transportowe. Ale pokonywanie tak ekstremalnych odległości wymagało użycia koni jucznych lub zaprzęgów, którym zazwyczaj brakowało sił na długie, spragnione dni podróży. Alternatywa była oczywista.

W latach 1870-1920 aż 20 000 wielbłądów zostało sprowadzonych do Australii z Półwyspu Arabskiego, Indii i Afganistanu, wraz z co najmniej 2 000 przewodników, lub cameleers, z tych samych regionów. Były to głównie dromadery: półtonowe zwierzęta kopytne z jednym garbem. Były one idealnie przystosowane do klimatu australijskiego interioru: mogły tygodniami obywać się bez wody, a także miały wytrzymałość i siłę, by nieść swoje ładunki i jeźdźców przez często bardzo odsłonięte, gorące krajobrazy.

Wpływ tych wielbłądów – i co równie ważne, ich przewodników – w ciągu następnych dziesięcioleci był znaczny. W jej współautorskiej książce Australia’s Muslim Cameleers: Pioneers of the Inland, 1860s-1930s, Anna Kenny twierdzi, że nie zostali oni odpowiednio uznani przez główny nurt Australii, mimo że wnieśli znaczący wkład kulturowy i ekonomiczny w australijskie społeczeństwo. „The cameleers otworzyli linie zaopatrzenia, transportu i komunikacji pomiędzy odizolowanymi osadami, umożliwiając rozwój gospodarczy jałowej Australii. Wzbogacili również krajobraz kulturowy.”

The cameleers opened lines of supply… making the economic development of arid Australia possible

Laden camels became a fixture of outback life. Przewoziły wełnę i wodę, słupy telegraficzne i podkłady kolejowe, herbatę i tytoń. Aborygeni zaczęli włączać sierść wielbłąda do swoich artefaktów. Nawet dziś, luksusowy pociąg, który biegnie pionowo przez kraj między Adelaide i Darwin nazywa się Ghan, na cześć cameleers, którzy przyszli do być określane ogólnie jako „Afgańczycy”.

Do 1930 roku, jednak, przemysł wielbłądów poszedł belly-up. Pojawienie się silnika spalinowego i transportu zmotoryzowanego oznaczało, że wielbłądy stały się prawie zbędne jako przewoźnicy ładunków. Czworonożny ssak nie mógł się równać z pojazdem ciężarowym, niezależnie od tego, jak stoicko zachowywał się w 40-stopniowym upale. Tysiące wielbłądów wypuszczono na wolność, gdzie, naturalnie, rozkwitły. Szybko do przodu dziewięć dekad, a ich liczba wzrosła.

Ale nie wszystko jest w porządku. Australia od pewnego czasu ma poważny problem z wielbłądami. Same zwierzęta mogą uchodzić za łagodne, beztroskie bestie, ale powodzenia w mówieniu tego społecznościom outbacku, których ogrodzenia rutynowo niszczą, których rury łamią i których wodopoje wypijają do sucha. Mają one również ogromny wpływ na rodzimą dziką przyrodę, ogołacając ich tradycyjne pastwiska. Według słów współczesnego badacza Simona Reeve’a, wielbłądy „są niemal wyjątkowo genialne w przetrwaniu warunków panujących w outbacku. Wprowadzenie ich było krótkoterminowym geniuszem i długoterminową katastrofą.”

Wprowadzenie ich było krótkoterminowym geniuszem i długoterminową katastrofą

Drastyczne środki zostały zastosowane w celu ograniczenia populacji. Pod koniec 2013 r. poinformowano, że finansowany przez rząd Australian Feral Camel Management Project wybił około 160 000 wielbłądów w latach od 2009 r., zwykle przez strzał z pistoletu. Nic dziwnego, że to bezceremonialne podejście zostało mocno skrytykowane przez niektórych i podjęto próby przekształcenia napływu dzikich wielbłądów do kraju w pozytyw.

Jednym z takich przykładów jest Summer Land Camels, który teraz wypasa ponad 550 wielbłądów na 850-hektarowej farmie ekologicznej w Queensland. Firma zachwala zalety mleka wielbłądziego i produktów z mleka wielbłądziego, które są bogate w niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe i witaminę C, a także posiada asortyment wyrobów mleczarskich, który obejmuje wszystko, od blage blanc i marynowanej perskiej fety po solone karmelowe gelato – wszystko wykonane z mleka wielbłądziego. Gdzie indziej w Queensland, w międzyczasie, mleczarnia QCamel ogłosił, że będzie uruchomienie czekoladki z mleka wielbłąda później w tym roku.

Gdzie przyszłość leży dla kraju dzikich wielbłądów jest niepewna. It still amazes me that there are quite so many of them out there. Od czasu tej pierwszej podróży Autostradą Stuarta odbyłem jeszcze dwie transkontynentalne podróże przez Australię, ale jeszcze nie zauważyłem żadnego dzikiego wielbłąda. Ani jednej sylwetki w oddali. Ale tak właśnie jest z Australią – to miejsce, gdzie mapa ciągnie się w nieskończoność, gdzie horyzonty galaretowacieją w upale, i gdzie nawet statystyki istnieją na niezgłębioną skalę.

Dołącz do ponad trzech milionów fanów BBC Travel, polub nas na Facebooku lub śledź nas na Twitterze i Instagramie.

Jeśli podobała Ci się ta historia, zapisz się na cotygodniowy biuletyn bbc.com features o nazwie „If You Only Read 6 Things This Week”. Ręcznie wybrane historie z BBC Future, Earth, Culture, Capital i Travel, dostarczane do Twojej skrzynki odbiorczej w każdy piątek.