Szekspir napisał pentametr jambiczny, ponieważ był to najczęstszy metr wiersza w tamtych czasach. On go nie ustanowił. Edmund Spenser użył go w The Faerie Queene:

Lo I the man, whose Muse whilome did maske,
As time her taught, in lowly Shepheards weeds,
Am now enforst a far unfitter taske,
For trumpets sterne to chaunge mine Oaten reeds,
And sing of Knights and Ladies° gentle deeds;

I Christopher Marlowe w Dydonie królowej Kartaginy:

Iup. Come gentle Ganimed and play with me,
I loue thee well, say Iuno what she will.

Poeci używali go od co najmniej Middle English, np. Geoffrey Chaucer w Canterbury Tales:

Whan that aprill with his shoures soote
The droghte of march hath perced to the roote,
And bathed every veyne in swich licour
Of which vertu engendred is the flour;

(Pierwsza para wierszy jest nieco luźna w metrum, ale druga para jest dość rygorystyczna, z grubsza wymawiana: and BAH-thed EV’ry VEIN in SWICH li-QUOR/ of WHICH vir-TUE en-GEN-dred is the FLOOR „.)

The „dlaczego” jest po prostu to, że jest postrzegane, aby dopasować naturalne rytmy angielskiego dość dobrze. Francuski i włoski często używają sześciostopowych linii, które odpowiadają mniej więcej tej samej liczbie słów, ale z większą liczbą końcówek oznaczających płeć. Angielskie słowa mają tendencję do mieszania sylab akcentowanych i nieakcentowanych, więc w mowie dość często pojawiają się iamby i trocheje. Naprawdę nie wiem, dlaczego wybraliśmy iambic zamiast trochaic werset; dla wszystkich wiem, że to arbitralne.

As for why he wrote in verse at all… częściowo to sprawia, że gry łatwiejsze do zapamiętania. Pewien rodzaj struktury pomaga zapamiętać, jak słowa pasują do siebie: jeden dźwięk wywołuje następny. Piosenki są jeszcze bardziej pamiętne, ale pusty wiersz wydaje się być wystarczająco pamiętny dla aktorów, aby utrzymać wiele sztuk dzieje w repertuarze.

I wreszcie, to po prostu brzmi dobrze. Publiczność lubi dźwięk wiersza, sięgając do starożytności. To może mieć hipnotyczną jakość.

Iambiczny pentametr wydaje się pasować do słodkiego miejsca w języku angielskim, mając wystarczająco dużo struktury, aby być pamiętnym i przyjemnym, bez uczucia śpiewu. Różne języki osiadły na różnych formach, aby sprostać wspólnym dźwiękom dostępnym w tych językach.

Shakespeare napisał prawie wyłącznie w wersie dla swoich wczesnych sztuk, i dostał więcej prozy jak poszedł dalej, zwłaszcza dla komicznych postaci. Wiersz szczególnie dobrze przenosi siłę dramatu. Gdy poczuł się pewniej, pozwalając, by gra słów sama w sobie niosła komedię, zaczął pisać więcej prozą.

.