Ranek 16 listopada 1805 roku był czysty i piękny, ale południowo-zachodni wiatr biczował wodę. „Mogliśmy zobaczyć fale, jak małe góry, toczące się w oceanie”, napisał Patrick Gass, „i całkiem źle w zatoce”. Fale te wyznaczały słynny na całym świecie Columbia Bar, piaszczystą mieliznę, która praktycznie blokuje szerokie ujście rzeki, gdzie fale osiągają czasem 40 stóp wysokości. Myśliwi złapali kilka jeleni „pore” (chude, to jest) i kilka ptaków wodnych.

Podtrzymując powszechną praktykę wśród odkrywców w tych dniach, dwóch kapitanów i kilku mężczyzn wyryło swoje nazwiska i datę, „& przez Land &c. &c.”, w miękkim kamieniu klifów. Najwyraźniej ich ślady nigdy nie zostały odnalezione.

Clark dociera na Pacyfik

18 listopada 1805 roku Clark i jego dziesięcioosobowa grupa udali się na południowy zachód wzdłuż brzegu zatoki Baker Bay, w prawym górnym rogu na ryc. 1, mijając popularne kotwicowisko statków handlowych, gdzie wyryli swoje imiona na drzewach. Gdzieś w tej okolicy Reubin Field zabił pierwszego kondora kalifornijskiego, jakiego widzieli, a którego zidentyfikowali, jak zapisał sierżant Ordway, jako „bardzo dużego myszołowa, który miał biały kolor pod skrzydłami, dziewięć stóp od czubków skrzydeł i 3 stopy 10 cali długości”. Następnie wspięli się na wąski półwysep po prawej stronie; czubek Cape Disappointment znajduje się poza prawą krawędzią zdjęcia. Latarnia morska, która do dziś ostrzega żeglarzy przed przylądkiem, została zbudowana w latach 1853-56. Jej światło można zobaczyć 20 mil w morze.

Odwracając się znów na północny zachód, wspięli się na McKenzie Head, który był wtedy „wysokim Seperate łysym wzgórzem Pokryte długą trawą corse & Seperated od wysokości Kraju przez Slashey dno.” Dziś jest to ciemny, mały guz tuż powyżej i na prawo od środka zdjęcia, otoczony ziemią, która powstała w XX wieku za Północnym Nabrzeżem, które jest długą, ciemną linią skał ciągnącą się w górę po przekątnej od dołu zdjęcia. Clark był zadowolony, że jego ludzie pojawili się „bardzo zadowoleni ze swojej podróży obserwując z estonishment wysokie fale rozbijające się o skały & tego oceanu emencji.” Ten niesamowity widok na morze był punktem centralnym ich ostatecznego triumfu.

Punkt ziemi wystający przez surfing do oceanu powyżej centrum fotografii jest North Head-najbardziej wietrzne miejsce na Zachodnim Wybrzeżu, z rekordowym ciosem 120 mph. Latarnia morska została ukończona w 1898 roku jako uzupełnienie światła Capt Disappointment, aby prowadzić marynarzy zbliżających się od północy. Jej obrotowa belka, umieszczona 190 stóp nad poziomem morza, jest widoczna z odległości 17 mil.

Prywatny Whitehouse myślał, że jego kapitanowie nazwali Przylądek Rozczarowania „z powodu nie znalezienia tam Vessells”, ale otrzymał on tę nazwę wiele lat wcześniej. Od pokoleń żeglarze szukali wejścia do „Wielkiej Rzeki Zachodu”. W 1788 roku brytyjski handlarz John Meares myślał, że je znalazł, ale nie mogąc przekroczyć piaszczystego baru, doszedł do wniosku, że nie było to ujście rzeki, a jedynie zatoka. Nazwał ją Deception, a przylądek po jej północnej stronie – Disappointment. Cztery lata później Robert Gray, kupiec z Bostonu, znalazł wąski kanał rzeki i przepłynął swoim statkiem Columbia Rediviva przez bar, odkrywając, że ten zbiornik wodny był rzeczywiście rzeką, którą nazwał na cześć swojego statku.

Eksploracja Long Beach

Clark obudził się wcześnie 19 listopada „spod mokrego koca spowodowanego przez prysznic deszczu, który spadł w drugiej części ostatniej nocy.” On i jego partia „postępował na thro emencely złe zarośla & wzgórza.” Ze szczytu wzgórza dziś zwanego North Head, zauważył „Point of high land” dwadzieścia mil odległy, na północ od fotografii. „Ten punkt”, zapisał w dzienniku, „wziąłem wolność nazywania po moim szczególnym przyjacielu Lewisie”. Lewis’s Point mógł być dzisiejszym Leadbetter Point, na północnym krańcu Long Beach Peninsula. Na swojej mapie z 1793 roku George Vancouver narysował w tej okolicy punkt, który mógł reprezentować ten kraniec lądu, ale jego rendering był bardziej rzucający się w oczy niż jakikolwiek punkt orientacyjny w tym obszarze dzisiaj.

Partia Clarka kontynuowała na północ wzdłuż plaży przez cztery mile, do okolic dzisiejszego Long Beach w stanie Waszyngton. Tutaj Clark upamiętnił swoją pierwszą wizytę nad Oceanem Spokojnym, umieszczając swoje nazwisko i datę na małej sośnie. Po raz kolejny udowadniając swą przenikliwą intuicję geograficzną, poprowadził swój kontyngent z powrotem na wzgórze, przez ląd kilka mil przez gęsty las do Zatoki Baker i z powrotem do obozu.

Następnego dnia Sacagawea zrzekła się swego pasa z niebieskimi koralikami – „koralikami Wodza”, pierwszorzędnym legalnym środkiem płatniczym na Północno-Zachodnim Wybrzeżu – aby kapitanowie mogli kupić szatę wykonaną z dwóch skór wydr morskich jako absolutny dowód, że dotarli do Oceanu Spokojnego. Clark napisał: „Ich futro jest bardziej masywne niż jakiekolwiek inne, jakie kiedykolwiek widziałem.”

Druga strona Kolumbii

Mężczyźni zaczęli tęsknić za spokojniejszym środowiskiem, niektórzy sugerowali, by przenieść się z powrotem w górę rzeki do Kaskad i rozbić obóz na zimę. Rzeczywiście, z każdym dniem stawało się coraz bardziej jasne, że będą musieli się gdzieś przenieść. Indianie Chinook żądali wyższych cen za żywność i futra, niż Korpus był w stanie zapłacić, a poza tym chcieli zapłaty w niebieskich koralikach – „koralikach wodza” – których odkrywcy nie mieli zbyt wiele. Ponadto doniesiono, że łosie, których potrzebowali zarówno na ubrania, jak i na żywność, były znacznie bardziej obfite po południowej stronie rzeki.

24 listopada każdy członek partii, w tym York i Sacagawea (ale nie Charbonneau, z jakiegoś nieznanego powodu), został poproszony o głosowanie w tej sprawie. Znaczna większość opowiedziała się za przeprawą na południowy brzeg i zbadaniem tam swoich perspektyw. 26 listopada Korpus wyruszył w górę rzeki, zatrzymał się na noc w pobliżu swojego obozu z poprzedniego 7 listopada i przedostał się między osłoniętymi wyspami na południowy brzeg.

Cape Disappointment jest miejscem historycznym o wysokim potencjale wzdłuż Narodowego Szlaku Historycznego Lewisa i Clarka zarządzanego przez amerykańską Służbę Parków Narodowych. Miejsce jest parkiem stanowym w stanie Waszyngton.

.