Jeśli spędziłeś trochę czasu przewijając media społecznościowe ostatnio, mogłeś zauważyć trochę konsternacji nad pewną sytuacją mieszkaniową kongresmenki-elekta.

Na początku tego miesiąca Alexandria Ocasio-Cortez, przyszła świeżo upieczona przedstawicielka z Bronxu, tweetowała o swojej niezdolności do zapewnienia sobie mieszkania w Waszyngtonie, dopóki jej kongresowa pensja nie zacznie działać-„Mam trzy miesiące bez pensji, zanim zostanę członkiem Kongresu. Więc, jak dostanę mieszkanie?”

Media społecznościowe zaczęły wysypywać reakcje oburzenia, współczucia, niedowierzania, szczerych ofert pomocy i bezpodstawnych oskarżeń.

Ocasio-Cortez się popisywała. Wywoływała współczucie. Kłamała. Szukała pomocy. Każdy i każdy pomysł został prawdopodobnie przedstawiony, dlaczego najmłodszy w historii członek Kongresu, który do niedawna pracował za barem w małej taquerii w pobliżu Union Square, dyskutował o tym, dlaczego nie może natychmiast wynająć mieszkania w pobliżu swojej nowej pracy. (Według Zillow, mediana czynszu w Waszyngtonie wynosi $2,700.)

Jeśli rozmowa była jej celem, misja zakończona.

Mieszkanie jest polityczne, zwłaszcza podczas krytycznego niedoboru przystępnych cenowo mieszkań. Wraz z rosnącymi kosztami życia w Waszyngtonie i niebotycznymi kosztami udanej kampanii wyborczej – w tym roku były to najdroższe wybory w historii – pojawiają się ważne pytania o to, jak i gdzie mieszkają politycy. Czy koszty bycia politykiem zniechęcają niektórych mniej zamożnych do służby publicznej?

Do 2012 roku Kongres był „w większości milionerem”, a dane finansowe z obecnego Kongresu pokazują, że typowy członek Izby jest 12 razy bogatszy niż przeciętny Amerykanin. Być może jest to świetny czas, aby porozmawiać o przyciąganiu i wspieraniu szerszej puli przedstawicieli.

Ocasio-Cortez jest daleki od jedynego polityka ze skromnych środków, który zmagał się ze znalezieniem nowego domu po zwycięstwie w Dniu Wyborów.

W 2014 roku, Arizona demokrata Rep. Ruben Gallego, wtedy 34, rozbił się na materacu powietrznym przyjaciela podczas swojego pierwszego dnia w D.C., a następny dzień spędził pracując w Dunkin’ Donuts. Rep. Wisconsin Sean Duffy tweetował do Ocasio-Cortez, że był bez pracy przez osiem miesięcy przed przyjściem do Kongresu, więc „rozumie (s) walkę.”

Bycie członkiem Kongresu wiąże się z wyczerpującym harmonogramem. Pomiędzy pracą w ciągu tygodnia, powrotem do swoich okręgów w weekendy, i wbijaniem się w jak najwięcej zbierania funduszy, jak to tylko możliwe, trudno jest zapuścić korzenie w Waszyngtonie. Staje się to jeszcze trudniejsze przy rosnących kosztach nieruchomości w Waszyngtonie.

Nawet z roczną pensją w wysokości $174,000 i hojnymi, finansowanymi przez podatników świadczeniami, może być trudno żonglować wydatkami mieszkaniowymi, zwłaszcza gdy przedstawiciele muszą również utrzymywać dom w swoich okręgach.

Corbis via Getty Images

Niektórzy członkowie Kongresu po prostu pomijają kłopoty ze znalezieniem miejsca w Waszyngtonie i śpią w swoich biurach na Kapitolu. Grupa ta, zwana „couch caucus”, liczy podobno od 40 do 75 członków, w tym ustępującego przewodniczącego Izby Rep. Paula Ryana. Praktyka została podobno zapoczątkowana w latach 80-tych przez lidera większości Izby, Rep. Dicka Armeya z Teksasu, który spał w swoim biurze, dopóki ówczesny przewodniczący Rep. Jim Wright nie zabronił mu tego robić, mówiąc, że to poniżające dla instytucji.

„Jeśli dojdziemy do punktu, w którym trzeba wynająć lub kupić, to tylko milionerzy będą członkami Kongresu”, powiedział były Rep. Dan Donovan ze Staten Island, członek couch caucus. „Nie sądzę, że taka była intencja naszych ojców założycieli.”

Spanie w swoim biurze oszczędza pieniądze przedstawiciela – szacuje się, że jest to 10 procent ich pensji – i pozwala im twierdzić, że są zarówno oszczędni, jak i skupieni, spędzając jak najmniej czasu na nawigowaniu po bagnie Waszyngtonu i jak najwięcej czasu na pracy dla wyborców. Nic więc dziwnego, że większość członków couch caucus pochodzi z Partii Republikańskiej, a zwłaszcza z Partii Herbacianej, która postrzega ten sposób życia jako symbol swojej powściągliwości fiskalnej i anty-waszyngtońskiego etosu. Jest to być może najlepiej finansowane mieszkanie publiczne w kraju.

W 2011 roku rządowa grupa strażnicza Citizens for Responsibility and Ethics in Washington zwróciła się do Biura Etyki Kongresowej o zbadanie, czy couch caucus narusza zasady Izby i federalne prawo podatkowe, twierdząc, że używali oni oficjalnych zasobów do czegoś innego niż oficjalny biznes. Sprawa poszła wtedy donikąd, ale podobne skargi zostały wskrzeszone przez Congressional Black Caucus na początku tego roku, który twierdził, że było to nadużycie funduszy podatnika.

Pismo wysłane do Komisji Etyki stwierdziło, że „członkowie, którzy nocują w swoich biurach otrzymują darmowe zakwaterowanie, darmową kablówkę, darmową ochronę, darmowe usługi sprzątania i korzystają z innych mediów bezpłatnie w bezpośrednim naruszeniu zasad etyki, które zabraniają oficjalnych zasobów do celów osobistych.”

Bettmann Archive/Getty Images

Kiedy politycy naprawdę uczynili z Waszyngtonu swój dom

W dzisiejszym hiper-partyjnym klimacie politycznym weterani z Waszyngtonu z nostalgią wspominają minioną erę dwupartyjności. Podczas gdy wizje bardziej obywatelskiej przeszłości mogą być wybiórczą pamięcią, niektórzy członkowie Kongresu czują, że kiedy życie w stolicy było bardziej przystępne, było więcej okazji do tworzenia więzi ponad podziałami.

Jeśli mieszkasz po drugiej stronie ulicy, lub uczęszczasz do tego samego domu modlitwy, lub masz dzieci w tej samej szkole co twój polityczny przeciwnik, teoria mówi, „to niemożliwe, aby wejść na podłogę Senatu lub w mediach i wysadzić go następnego dnia,” według Trenta Lotta, byłego lidera Senatu z Mississippi.

Od dawna tradycją było, że rodziny polityczne zjeżdżały się do Waszyngtonu, w dużej mierze z powodu wyzwań związanych z podróżami międzystanowymi. Nawet jeszcze w latach 50. małżonkowie politycy przenosili się do Waszyngtonu z dziećmi; Klub Żon Senatu z tamtej epoki spotykał się w każdy wtorek o 10 rano, aby pracować jako wolontariusz w Czerwonym Krzyżu.

Kiedy Marian Javits, żona ówczesnego nowojorskiego senatora Jacoba Javitsa, postanowiła zostać w domu i wychowywać dzieci na Manhattanie po wygranych przez niego wyborach w 1956 roku, Javitsowie zostali skrytykowani przez swoich rówieśników.

Wielu wskazuje na republikańskie wstąpienie w 1994 roku jako punkt zwrotny. Reprezentant Newt Gingrich, ówczesny spiker Izby, opowiadał się za anty-waszyngtońską platformą wartości rodzinnych. Wprowadził rozróżnienie między osobami z Waszyngtonu a osobami z zewnątrz i dał tym, którzy trzymali się z dala, przykrywkę do trzymania się z dala od Beltway.

Ta polityczna zmiana nastąpiła wraz z pojawieniem się kilku trendów: więcej małżonków robiło kariery w domu, prowadzenie kampanii oznaczało udział w nieustannych zbiórkach pieniędzy, a dojazdy na duże odległości stały się normą. W odpowiedzi na to wzrosły budżety na podróże, Gingrich skrócił tydzień pracy Kongresu z pięciu do trzech dni, a mniej wybieralnych urzędników przeniosło swoje rodziny do Waszyngtonu. Choć sukces Gingricha w doprowadzeniu Kongresu do oczyszczenia bagna jest dyskusyjny, to zdecydowanie pomógł je opróżnić.

Senatorskie bractwa i kongresowe akademiki

Dla wielu kongresowych liderów zrobienie tego w dzisiejszym Waszyngtonie oznacza znalezienie współlokatorów, w tym przyjęcie sytuacji życiowych bardziej zbliżonych do spłukanych studentów college’u. Przez dziesięciolecia senator Chuck Schumer i inni senatorowie, w tym Dick Durbin i George Miller, mieszkali w czymś, co nosiło przydomek „Alpha House”, opisany przez CNN w 2013 r. jako „zrujnowany dom bractwa” z zepsutymi żaluzjami, prześcieradłami na zasłony i „stosem bielizny w salonie”.

Ale może Stany Zjednoczone powinny pójść o krok dalej w koncepcji „Alpha House”, budując rzeczywisty akademik (oczywiście z mniejszą ilością stosów bielizny).

Z booming rozwoju w obszarach takich jak Wharf i przybycie Amazon w pobliskim Arlington, Virginia, D.C. ceny nieruchomości wydaje się mało prawdopodobne, aby zmniejszyć w najbliższym czasie. A potrzeba zebrania coraz większej ilości pieniędzy i kapitał polityczny, który pochodzi z nie bycia kojarzonym z bagnem D.C., oferuje więcej bodźców dla polityków, aby każdy pobyt w stolicy był szybki.

Czy możemy, i powinniśmy, zmienić ten status quo, gdzie nasi wybrani przywódcy walczą, aby zapłacić za wiele rezydencji, i nigdy nie poznają się jako sąsiedzi?

Inne kraje, takie jak Wielka Brytania i Francja, zapewniają ustawodawcom stypendia mieszkaniowe, podczas gdy Szwecja i Indie faktycznie zapewniły akademiki niektórym wybranym urzędnikom.

W 2017 roku, zanim opuścił Kongres, ówczesny przewodniczący nadzoru domu Rep. Jason Chaffetz powiedział Hillowi, że członkowie powinni otrzymać dodatek mieszkaniowy, więc łatwiej jest mieć przyzwoitą jakość życia w Waszyngtonie.

„Waszyngton, D.C., jest jednym z najdroższych miejsc na świecie, a ja płasko nie mogę sobie pozwolić na kredyt hipoteczny w Utah, dzieci w college’u i drugie miejsce tutaj w Waszyngtonie, D.C.”, Chaffetz powiedział Hill. „Myślę, że dodatek mieszkaniowy w wysokości $ 2,500 byłby odpowiedni i prawdziwą pomocą, aby mieć przynajmniej przyzwoitą jakość życia w Waszyngtonie, jeśli zamierzasz oczekiwać, że ludzie spędzą tu setki nocy rocznie.”

Może dyskusje o podniesieniu wynagrodzenia Kongresu, aby pokryć zwiększone koszty mieszkaniowe, jest non-starter, szczególnie z fatalnymi ocenami aprobaty publicznej dla Kongresu.

Ale jeśli chcemy bardziej sprawiedliwego rządu, powinniśmy znaleźć sposób, aby uzyskać bardziej zróżnicowaną finansowo grupę liderów wybranych. Gdyby więcej z nich zrozumiało prawdziwe wyzwania związane ze znalezieniem pełnoetatowego mieszkania dla rodziny w drogim mieście, takim jak D.C., być może zrobiliby więcej, aby zająć się pilnym kryzysem narodu związanym z przystępnymi cenami mieszkań.