Veroorzaakt door magnetische stormen die door het oppervlak van de zon breken, verschijnen deze relatief koele vlekken als zwarte vlekken die over de zonneschijf lijken te bewegen. Ze zijn soms zo groot dat ze met het blote oog door dunne bewolking of bij zonsondergang kunnen worden gezien. Hun bestaan is waarschijnlijk al bekend sinds de prehistorie, en Chinese astronomen hielden er meer dan 2000 jaar geleden al gegevens over bij.

De ware aard van zonnevlekken werd echter pas duidelijk met de komst van de moderne astronomie in het begin van de 17e eeuw. Het geloof in het Oudgriekse model van een volmaakt heelal was nog wijdverbreid, waardoor het bestaan van ‘vlekken’ op de zon zeer omstreden was. In 1611 hield de Jezuïtische geleerde Christoph Scheiner vol dat het manen waren in een baan rond de verder ongerepte zon. Galileo was daar niet van overtuigd en dacht aan wolken in de atmosfeer van de zon.

De eerste die aantoonde dat de zonnevlekken kenmerken van de zon zelf waren, was een Duitse astronoom genaamd Johannes Fabricius. Met behulp van een pinhole camera observeerde hij maandenlang clusters van zonnevlekken. Hij liet zien dat ze over de westelijke rand van de zon verdwenen en twee weken later aan de andere kant weer verschenen. Dit bevestigde dat ze deel uitmaakten van het roterende oppervlak van de zon – en maakte Fabricius de eerste zonnewetenschapper.

Schrijf je in op BBC Focus magazine voor fascinerende nieuwe Q&As elke maand en volg @sciencefocusQA op Twitter voor je dagelijkse dosis leuke wetenschapsfeiten.