Heeft u moeite uw ouders ervan te overtuigen dat u hen moet helpen hun doktersafspraken bij te houden of hun chequeboek in evenwicht te houden? U bent niet de enige.

ADVERTENTIE

Volgens een 2017-analyse van National Health and Aging Trends Study-gegevens, uitgevoerd door The Commonwealth Fund, had 45 procent van de in de gemeenschap wonende Medicare-begunstigden in de leeftijd van 65 tot 74 jaar hulp nodig bij ten minste één activiteit van het dagelijks leven (ADL) of instrumentele activiteit van het dagelijks leven (IADL), of hebben waarschijnlijke dementie, maar meldden geen hulp te ontvangen. De resultaten waren vergelijkbaar (42 procent) voor senioren van 75 tot 84 jaar.

Dit komt neer op miljoenen senioren die niet de nodige hulp krijgen bij eenvoudige activiteiten zoals baden, aankleden, boodschappen doen en medicijnen beheren. Het probleem is dat oudere volwassenen vaak resistent zijn tegen het ontvangen van hulp van hun volwassen kinderen, zelfs (en soms vooral) wanneer ze het wanhopig nodig hebben.

Een studie uit 2013, uitgevoerd door een onderzoeker van de Oregon State University (OSU), werpt enig licht op waarom het overtuigen van een ouder wordende geliefde om hulp te accepteren zo lastig kan zijn. Na een reeks diepte-interviews met senioren, hun volwassen kinderen en ingehuurde verzorgers, concludeerden studieauteur en OSU-hoofddocent Michelle Barnhart en haar collega’s dat veel volwassenen hulp aanbieden op een manier die hun ouders “oud” laat voelen.”

Het stigma van ouder worden aanpakken

In Amerika wordt grijs worden in een duidelijk negatief licht gezien.

We stellen gevorderde leeftijd gelijk aan een groot aantal ongewenste eigenschappen, waaronder afhankelijkheid, vergeetachtigheid, chagrijnigheid, verwarring, onthechting en een gebrek aan productiviteit. Het is geen verrassing dat weinig volwassenen – zelfs degenen die technisch gezien “senioren” zijn – zichzelf als oud categoriseren.

“We gaan van het denken aan onszelf als kinderen, dan jongvolwassenen, dan volwassenen, en dan stoppen we,” zegt Barnhart. Ze gaat verder met uit te leggen dat conflicten vaak ontstaan wanneer jongere familieleden omgaan met hun ouder wordende dierbaren op manieren die hun identiteit als een competente, capabele volwassene uitdagen.

Hoe senioren hun onafhankelijkheid doen gelden

Wanneer hun identiteit wordt bedreigd, kunnen oudere volwassenen uitvallen-soms zelfs gevaarlijk gedrag vertonen om hun capaciteiten te bewijzen en hun eigen zelfbeeld te versterken.

Barnhart identificeert vier strategieën die een senior kan gebruiken om terug te slaan tegen het gevoel te worden gemarginaliseerd:

• Het uitvechten van de strijd: Openlijke argumenten zijn een veel voorkomende manier voor senioren om hun frustratie te uiten over het feit dat ze als oud of zwak worden gecategoriseerd. Een oudere zal proberen anderen ervan te overtuigen dat ze niet zo oud of onbekwaam zijn als ze lijken.
• Zichzelf bewijzen: Mark, een van de volwassen kinderen die deelnamen aan het onderzoek, bood herhaaldelijk aan Bea, zijn 82-jarige schoonmoeder, te helpen met huishoudelijke klussen waarvoor een ladder nodig was, omdat hij bang was dat ze haar evenwicht zou verliezen en zou vallen. Bea reageerde door Mark’s aanbiedingen af te slaan en hem trots te informeren elke keer dat ze de ladder gebruikte om iets te doen.
• Uitsluiting: Een andere geïnterviewde, Abbie (89), nam een ander standpunt in. Toen haar cardioloog tijdens een afspraak haar twee volwassen dochters begon aan te spreken in plaats van haar, verbande ze hen uit de onderzoekskamer. “Ik wilde hem bij zijn kraag grijpen en zeggen: ‘Kijk, praat tegen me! Ik ben de patiënt! ” herinnerde ze zich. “Maar dat was snel rechtgezet. Ze gaan niet meer met me mee naar binnen.”
• Indiscreties verbergen: Nadat Abbie’s dochters probeerden haar te laten stoppen met rijden, deed ze alsof ze hun advies opvolgde en bleef ze stiekem haar zus rondrijden.

Hoe oudere ouders hulp te laten accepteren

De auteurs van de studie identificeerden twee belangrijke tactieken om bezorgde volwassen kinderen te helpen beter te communiceren met hun ouder wordende ouders over delicate onderwerpen zoals toenemende behoeften en planning voor langdurige zorg.

• Schat de situatie in: Neem de tijd om te observeren hoe het met je ouder gaat, voordat je met suggesties komt. Wat kan hij of zij nog? Waar hebben ze moeite mee? Hoe denken ze over zichzelf? Als u de sterke en zwakke punten van uw dierbare kent en weet welke daarvan verbonden zijn met hun identiteit, kan dat u helpen erachter te komen waar ze echt hulp bij nodig hebben en hoe u uw hulp het beste kunt aanbieden.
• Kies uw woorden zorgvuldig: Volgens Barnhart kunnen veel conflicten worden vermeden als het volwassen kind de tijd neemt om hun voorstel op de juiste manier te formuleren. Bijvoorbeeld, in plaats van je ouder te vertellen dat ze te oud zijn om naar een doktersafspraak te rijden, bied je aan om ze te brengen en daarna de dag samen door te brengen. Vermijd het benadrukken van de zwakheden van je geliefde en verbied hen om bepaalde activiteiten te doen. Elke persoon hecht een andere waarde aan kwaliteiten als respect, zelfredzaamheid en een gevoel van doelgerichtheid. Een betere aanpak is om een beroep te doen op de waarden die het belangrijkst zijn voor je ouder en te benadrukken dat je hen in staat wilt stellen om de onafhankelijkheid die ze nog hebben te behouden en ervan te genieten.

ADVERTISEMENT

Natuurlijk zijn er beperkingen aan deze suggesties. Sommige ouderen reageren gewoon niet op logica en weigeren hulp te aanvaarden van wie dan ook, op welke voorwaarden dan ook. Koppige ouderen die bij hun volle verstand zijn, moeten meestal alleen verder tot zij daartoe niet meer in staat zijn. Oudere volwassenen met dementie zijn echter een ander verhaal. Aangezien zij vaak niet in staat zijn om de ware omvang van hun cognitieve en fysieke achteruitgang te erkennen, is het vaak aan naaste familieleden of vrienden om in te grijpen (vaak wettelijk) en hun gezondheid, veiligheid en levenskwaliteit te verzekeren.

Uiteindelijk hoopt Barnhart dat haar studie zal helpen om jongere generaties bewust te maken van de manier waarop ze met hun ouderen communiceren over welk onderwerp dan ook.

“Het meest verrassende voor mij was hoeveel controle we eigenlijk hebben in termen van het bepalen van hoe we de mensen behandelen die we proberen te helpen en hoe ze zichzelf zien in termen van ouderdom,” zegt ze. “Een beetje onafhankelijkheid verliezen door hulp van anderen hoeft niet gelijk te staan aan een gedevalueerd en gemarginaliseerd lid van de samenleving worden. Iedereen wordt ouder; dat kun je niet tegenhouden. Maar wat we wel kunnen doen is reageren op iemands beperkingen op een manier die waardigheid en waarde behoudt.”

Bronnen: Gebruik van betaalde en onbetaalde persoonlijke hulp door Medicare-begunstigden die langdurige diensten en ondersteuning nodig hebben (https://www.commonwealthfund.org/publications/issue-briefs/2017/nov/use-paid-and-unpaid-personal-help-medicare-beneficiaries-needing); Who Are You Calling Old? Negotiating Old Age Identity in the Elderly Consumption Ensemble (https://academic.oup.com/jcr/article/39/6/1133/1825272)