Ik zal je een geheimpje over New York City verklappen. Misschien weet je het al, maar tenzij je hier geboren bent, en zelfs als je hier geboren bent, moet je wel een beetje gek zijn om hier te willen wonen.

Het leven in New York eist een tol van je portemonnee, je psyche, je lichaam en je ziel die moeilijk te begrijpen is voor degenen die het nog nooit hebben gedaan. Het weegt en knarst op je elk moment van elke dag. En ik zou nergens anders willen wonen.

Mijn vroegste herinnering aan Gotham is dat ik hier kwam toen ik ongeveer negen jaar oud was, de leeftijd van mijn oorspronkelijke New Yorker zoon nu. Ik groeide op in Philly, een verbluffend mooie en grote stad, dus de structurele schaal verbaasde me niet. Het aantal mensen wel. We hadden erg hoge gebouwen in Philadelphia, hoewel er toen geen wolkenkrabbers waren die hoger waren dan het stadhuis, volgens de wet, in feite. Maar het was de krioelende menigte die ik nog nooit had gezien. Het was de absolute verplettering van de mensheid.

Een paar jaar later, als tiener, trok ik naar New York, toen een heel andere plaats, en voelde me thuis op plekken als Café Reggio of The Blue Note in de Village. Ik was een lezer, en ik wist dat ik op hetzelfde terrein liep als de schrijvers die ik aanbad – de Amerikaanse, in ieder geval. Ik wist dat het de enige plek was waar ik echt wilde zijn. En niets anders zou me bevredigen.

Dus ging ik er studeren en het sloeg me ronduit in het gezicht. Ik kon het me niet veroorloven, of het aan. Ik had twee kamergenoten uit New England die ik haatte. De ene las verhaaltjes voor aan meisjes in bed met een slaapmutsje op. Ik vertelde mijn RA dat ik eruit moest. Hij zei dat er maar één kamer vrij was, en niemand wilde die. Ik zei hem dat ik die zou nemen. Die herfst had New York University een golf van zelfmoorden, kinderen die van slaapzalen sprongen, twee op de binnenplaats van mijn slaapzaal. NYU is Columbia niet: er is geen quad, en je bent gewoon daar, in de stad. Mijn nieuwe kamergenoot was Toheed, een homoseksuele clubjongen uit het Midden-Oosten met wie ik om de een of andere reden kon opschieten. Hij nam me mee naar Tunnel, Twilo en Jackie 60, waar iedereen de hele nacht drugs gebruikte en dan naar buiten liep in de gloed van het fabelachtige Manhattan, een lichtshow die duidelijk was gemaakt om aan onze behoeften te voldoen. Het was een pracht van diepgaande en smerige schoonheid. Het fonkelde.

Maar ik dwaal af. Dat was de New York City van mijn jeugd, en iedereen denkt dat de New York City van zijn jeugd de echte New York City is, en dat is ook zo. New York City behoort toe aan de jongeren; het behoort toe aan degenen die vurig geloven dat zij het naar hun hand kunnen zetten, en voor de meeste mensen die lang genoeg blijven hangen is dat waar. New York City wordt wat je wilt dat het wordt, als je bereid bent te ploeteren, uitgeput te zijn, te beknibbelen en weinig meer te willen dan hier gewoon te zijn. Maar waarom?

In de grote duisternis van het heldere Manhattan en Brooklyn, is er een ritme. Het vangt je hartslag, het vangt de kakofonie van de metro’s; het brengt alle myriade fenomenen tot een gestaag gedreun dat jou wordt. Dit is een soort afwijzing van vrijheid. Je kunt niet volledig vrij zijn als er 8 miljoen mensen binnen 20 vierkante mijl van je wonen.

Maar is vrijheid zonder grenzen vrijheid? Bestaat vrijheid erin dat je geen invloed hebt op de mensen om je heen? Of in het maken van keuzes wetende dat je niet de enige bent die erdoor beïnvloed wordt?

Dat is geen kritiek. Ik heb de laatste tijd veel gereisd in Amerika, naar landen waar rust heerst en mensen de ruimte hebben. Ik hou van die plaatsen. Ik hou van de mensen daar. Ik weet dat zij een heel andere keuze maken dan ik, en ik respecteer die en probeer ervan te leren.

Ik denk aan het feit dat mijn zoon geboren en getogen is in New York City, dat hij er nooit door overweldigd zal worden, zoals ik dat was. In feite kan geen enkele stad ter wereld hem overweldigen. Maar ik weet ook dat hij ervoor zou kunnen kiezen om naar Iowa of het platteland van Pennsylvania te gaan en zich aan dit alles te onttrekken. Dat zou me niet teleurstellen, want zoals ik al zei, het leven hier is eigenlijk krankzinnig. Wie zou zijn kind krankzinnigheid toewensen?

Maar voor mij zijn de krankzinnigheid, de constante frustratie, de zorgen en de donkere momenten het waard. Zo nu en dan, loop je op een avond met perfect weer uit de metro en de gebouwen, de lichten, de mooie, stijlvolle meisjes en de jongens die een houding aannemen die hard genoeg is om de stad en de meisjes te verdienen, vallen je op. De magie die nu bestaat, bestond al in 1993; ze bestond waarschijnlijk al in 1893.

Het is New York City. En er is geen plaats zoals het op het gezicht van de aarde.