We leven in eenvoudiger tijden, op weg naar een periode waarin worstelbewegingen die gericht zijn op hoofd en nek gelukkig uit één show worden geweerd, bloed net zo vaak voorkomt als de Undertaker en controversiële, reactieverwekkende grappen verwijdering van de baan opleveren.

We hebben nog steeds mannelijke stripper gimmicks, hoewel, dus tijden zijn niet zo eenvoudig.

CM Punk’s recente bloederige tentoonstelling liet veel fans debatteren over de authentieke aard van de wond, iets dat verre van onbelangrijk is in deze tijden. (Nee, echt, waarom verspil je zoveel energie als Alberto Del Rio nog steeds op vrije voeten is?) De betere vraag om te stellen, met in het achterhoofd de onverbiddelijke dictums en dogma’s van PG en de senaatscampagne van Linda McMahon, is of het laten bloeden van onze worstelaars (door blading of anderszins) nog wel het juiste is om te doen.

Wat deze worstelaars in de ring doen en wat we daadwerkelijk zien, wordt gescheiden door een abstracte barrière die veel geavanceerder is dan het simpele televisiescherm. Bloed (op een worstelaar) helpt die solide ruit van fictie en werkelijkheid te verbrijzelen door geloofwaardigheid toe te voegen.

Te weten dat die stalen kooien inderdaad dodelijk zijn, en dat onze favoriete supersterren helaas menselijk genoeg zijn om hun huid open te breken met venijnige slagen en stoten, maakt ze relatable. Het maakt alles meer relateerbaar, ergo het aanwakkeren van de interesse van de fan.

Als ik weet dat Dolph Ziggler nog steeds menselijk en kwetsbaar is ondanks dat hij een WWE-superster is, zou ik hem uit de weg willen hebben van een woedende Kurt Angle die zijn melk nog meer is ontzegd.

Daarnaast helpt het extra drama toe te voegen aan een wedstrijd. Voor iemand die hevig bloedt uit het hoofd, zou zelfs een inkomende Five Knuckle Shuffle de kijker ineen doen krimpen en zich helaas bij het ergste neerleggen. Bloed verft en bezoedelt op sadistische wijze ons perspectief op worstelbewegingen, waardoor ze allemaal veel legitiemer lijken. Dit vertekent op zijn beurt onze perceptie van de kwaliteit van een wedstrijd – een bloedige, hardcore Hell In A Cell tussen Otunga en Brodus Clay (blijf bij me) lijkt misschien net zo fantastisch als een technische Daniel Bryan vs. CM Punk. We zijn gemakkelijk beïnvloedbaar. Ja WWE, zo gemakkelijk zijn we.

Als we de morele aspecten van deze bloedige affaire in ogenschouw nemen, zie ik dit geen enorm negatief effect hebben op de jonge kijkers. De meesten van ons hier, en die verspreid binnen de IWC over de uitgestrektheid van Internet, zijn volwassen genoeg, genoeg voor hen om kinderen te zijn in het pre-PG tijdperk.

We zijn opgegroeid met een WWE met bloed, prikkeldraad, punaises, brandende tafels en levende begrafenissen en voor zover ik kan vertellen, zijn we allemaal goed terecht gekomen.

Tenzij de huidige generatie een kolossale mentaliteitsverhoging heeft ondergaan, is het moeilijk te geloven dat hardcore worstelen en zijn voordelen de groei van een kind zou beïnvloeden. Het had geen invloed op mij (hoop ik)*.

Meer nog, zulke verwondingen en littekens op onze helden overtuigden ons ervan dat wat we zagen werd gedaan door getrainde en begaafde atleten en niet iets wat we thuis zouden moeten proberen, zelfs niet als dat vervelende buurjongetje een Brogue Kick verdiende in de vergetelheid. Bloed drilde de boodschap dieper in onze geest dan die voorbode DO NOT TRY THIS AT HOME stills.

Natuurlijk leven we in een andere tijd van worstelen, waar onze opvattingen en manieren om deze business te bekijken misschien veranderingen hebben ondergaan. We kunnen leven zonder onze worstelaars te zien bloeden, zoals we nu al enkele jaren doen. Het is geen noodzaak, en atleten zouden ook niet gedwongen moeten worden om de hele tijd messen in hun huid te duwen voor ons amusement. Het is maar een extraatje, maar een goed extraatje om bij zeldzame gelegenheden te gebruiken, of een om helemaal niet te gebruiken?

Bedankt voor het lezen, allemaal.

*Niet voor discussie vatbaar, dank u.

Shalaj Lawania is nu bijna oud genoeg op het Internet om hem te herkennen, maar nog steeds wonderbaarlijk genoeg n00by genoeg om gemeen tegen hem te blijven doen (er is tenminste enige vooruitgang, hoe minimaal ook). Hij levert ook bijdragen voor WrestleEnigma.com, dus kijk daar eens als je van hem en zijn werk houdt en heel lief bent. Voor meer liefde kun je hem volgen op Twitter als je een goede irritante tweets drempel hebt. Voor de rest, gebruik Wikipedia.

Volg @_Apex_Predator_