Veel critici van natuurrechten zouden het op zijn minst gedeeltelijk eens zijn met deze bewering; zij zouden het ermee eens zijn dat het verlangen naar zelfbehoud voor mensen natuurlijk is. Maar waar komt het vermeende recht op behoud en verbetering van het eigen leven vandaan? Hugo Grotius (1583-1645) en zijn volgelingen beweerden dat de sociabiliteit van de mens de behoefte aan rechten doet ontstaan. Samenwerking met anderen kan het eigen leven sterk verbeteren, maar dit voordeel is voorwaardelijk. Andere mensen kunnen ons zowel schaden als helpen, dus moeten bepaalde voorwaarden worden gehandhaafd om de voordelen van het omgaan met andere mensen te behouden. Dit wil zeggen dat bepaalde rechten in de samenleving moeten worden erkend. Deze rechten zijn “natuurlijk” in de zin dat zij worden gedicteerd en gerechtvaardigd door ons natuurlijk verstand, niet afgekondigd door een autoriteit, zoals God of de staat.

Rechten zijn afdwingbare morele aanspraken. Zeggen dat een dief mijn eigendomsrecht schendt, is zeggen dat ik de discretie heb om dwang (geweld of dreiging met geweld) te gebruiken om de dief te stoppen of om terug te krijgen wat hij van mij heeft afgenomen. Rechten reguleren het gebruik van dwang in de samenleving, en zij zijn essentieel voor de sociale orde. Dus wat maakt rechten tot een specifiek moreel concept? Rechten zijn morele principes omdat ze bepalen wat mensen wel en niet met andere mensen mogen doen. Dus waarom zou ik me daar druk over maken? Zelfs als rechten essentieel zijn voor het behoud van de sociale orde (in brede zin), dan nog kan het zijn dat het schenden van een recht op de lange duur geen verschil maakt. Dus als ik van mening ben dat het stelen van geld van een bewusteloze dronkaard in mijn eigen belang is, terwijl de kans groot is dat ik nooit gepakt zal worden, waarom zou ik het dan niet doen? (Zie mijn eerdere behandeling in Why Should I be Moral? en Moral Obligation and Personal Commitment.)

Om deze vraag te beantwoorden moet ik terugkomen op een cruciaal verschil dat ik in mijn vorige essay noemde. Dit is het onderscheid tussen rechtvaardigheid en persoonlijke moraliteit. Rechtvaardigheid wordt uitgedrukt in termen van regels. Er zijn natuurlijk grijze gebieden en complicerende factoren, maar voor het grootste deel kunnen we zonder veel moeite zeggen of iemand een regel van rechtvaardigheid overtreedt. De overtreding kan opzettelijk of onopzettelijk zijn, maar wanneer een recht wordt geschonden is men het slachtoffer schadeloosstelling verschuldigd.

De persoonlijke moraal bestaat uit die voorschriften die wij in ons eigen leven kiezen te volgen. Deze voorschriften zijn beter te omschrijven als normen dan als regels. Normen, in tegenstelling tot regels, laten graden toe; we kunnen normen meer of minder volgen, afhankelijk van de omstandigheden. Morele normen vereisen ook een persoonlijke keuze en een verbintenis die rechten niet hebben. De rechten van andere mensen komen en gaan niet, afhankelijk van de vraag of ik ervoor kies ze te erkennen. Maar ik heb wel de keuze of ik de rechten van andere mensen zal respecteren. Ik kan ervoor kiezen de morele autonomie van andere mensen te respecteren (zoals ik verwacht dat zij de mijne respecteren), of ik kan dat niet doen. Ik kan ervoor kiezen om rechten in alle gevallen te respecteren, of in sommige gevallen, of in geen enkel geval.

Het primaire doel van persoonlijke morele principes is om richting te geven aan hoe we ons leven leiden. Dit omvat ook de manier waarop we met andere mensen omgaan. Ieder mens moet zich ertoe verbinden zich aan de regels van de rechtvaardigheid te houden, of beslissen wanneer hij rechten zal respecteren en wanneer niet. Dergelijke beslissingen spelen een belangrijke rol bij de vorming van onze karakters en bij het bepalen hoe andere mensen ons behandelen. Het is waar dat wanneer een natuurlijk recht, zoals het verbod op moord, verankerd is in positief recht, sommige mensen zullen afzien van moord uit vrees voor wettelijke straffen. Maar dit is niet de reden waarom de meeste mensen geen moord plegen. Zij zien af van moord omdat zij geloven dat moord ten diepste verkeerd is. Hun afkeer van moord gaat zelfs zo diep dat het, in normale omstandigheden, niet eens als een haalbare optie wordt beschouwd. Moord wordt bij voorbaat afgeschermd door hun persoonlijke morele principes. (Zie mijn bespreking in Jack and Jill en Two Kinds of Freedom.)

Sommige verdedigers van natuurrechten hebben erop aangedrongen dat we onderscheid maken tussen belangen op korte termijn en op lange termijn. Het schenden van een recht kan iemands onmiddellijke belangen dienen, maar hem op lange termijn schaden. Ik beschouw dit niet als een goed argument in zaken van rechtvaardigheid, waarvan rechten de belangrijkste component zijn, maar het kan wel een rol spelen bij de beslissing waarom we de regels van rechtvaardigheid in ons persoonlijk leven zouden moeten aanvaarden. Er zijn veel soortgelijke voorbeelden van redenen die worden aangevoerd als onderdeel van de rechtvaardiging van rechten, maar die eigenlijk tot het terrein van de persoonlijke moraal behoren. Het zijn redenen, en vaak zeer dwingende redenen, waarom individuen rechtvaardigheidsregels die reeds gerechtvaardigd zijn, zouden moeten aanvaarden en er naar zouden moeten leven. Andere voorbeelden zijn het argument dat de mens een doel op zich is, en geen middel om het doel van anderen te bereiken, en dat de mens, als rationeel subject, het verdient te worden overgehaald en niet te worden gedwongen. Dit zijn inderdaad goede redenen om rechten te respecteren, maar we moeten deze kwestie gescheiden houden van het meer fundamentele probleem van hoe we rechten kunnen rechtvaardigen.