Kippen hebben dan wel vleugels en pluizige veren, maar het zijn tamelijk slechte vliegers, die vaak maar een paar meter de lucht in gaan voordat ze landen.

De reden voor hun slechte vlucht is niet zo retorisch als waarom ze de weg oversteken. Kippen zijn slechte vliegers omdat hun vleugels te klein zijn en hun vliegspieren te groot en te zwaar, waardoor het moeilijk voor hen is om op te stijgen, zei Michael Habib, een assistent-professor in de klinische cel- en neurobiologie aan de Universiteit van Zuid-Californië en een onderzoeksmedewerker bij het Dinosaurus Instituut van het Natuurhistorisch Museum van Los Angeles County.

Maar kippen waren niet altijd zo, zei hij.

“Wij deden dat met hen,” vertelde Habib aan Live Science. “We deden het door de oudste vorm van genetische manipulatie die we hebben, dat is selectief fokken.”

De junglehoen (Gallus gallus) – een wilde vogel die inheems is in Noord-India, Zuid-China en Zuidoost-Azië – is ofwel de directe voorouder of de dichtst levende verwant van de moderne kip (Gallus gallus domesticus), die voor het eerst werd gedomesticeerd tussen 6.000 en 8.000 jaar geleden, zei Habib.

Net als andere zogenaamde “jachtvogels”, zoals korhoenders, fazanten en kwartels, kan het oerwoudhoen slechts korte afstanden vliegen. Dit komt omdat ze, ondanks hun krachtige spieren, weinig uithoudingsvermogen hebben. Game vogels gebruiken hun grote vliegspieren om op te stijgen in een bijna verticale, snelle uitbarsting en vliegen voor een korte afstand – een zogenaamde burst vlucht – waardoor ze kunnen ontsnappen aan roofdieren.

Maar de moderne kip kan dat nauwelijks bereiken, zei Habib. Dat komt vooral omdat mensen graag wit vlees eten, en dus de kippen fokten om nog grotere vliegspieren (of kippenborsten) te hebben dan het oerwoudhoen.

“Grote vliegspieren zijn smakelijk,” zei Habib.

Het klinkt misschien contra-intuïtief, maar de grote vliegspieren van de kip belemmeren haar vlucht. Om te kunnen vliegen, moeten vogels de juiste “vleugelbelasting” hebben – een verhouding tussen lichaamsmassa en vleugeloppervlak. Vogels moeten minstens 1 vierkante inch vleugel per 0,6 ounce lichaamsmassa (1 vierkante centimeter per 2,5 gram) hebben om te kunnen vliegen.

Gezien het feit dat de gedomesticeerde kip kleinere vleugels heeft en een zwaardere massa (vanwege de smakelijke vliegspieren) dan zijn wilde broeders, is het geen verrassing dat kippen nauwelijks kunnen vliegen, aldus Habib. Soms kunnen jonge kippen (die niet zo zwaar zijn als volwassenen) echter vleugels nemen, “maar alleen voor zeer korte afstanden,” zei Habib.

Die afstand is zo kort dat een groot, omheind gebied vaak genoeg is om hen ervan te weerhouden in het wild te ontsnappen.

“Als ze dicht bij een hek zijn en het hek is hoog genoeg, kunnen ze niet steil genoeg opstijgen om er overheen te komen,” zei Habib. “En als ze ver van het hek zijn, waar ze een lagere hoek kunnen hebben, hebben ze niet genoeg uithoudingsvermogen om nog steeds in de lucht te zijn als ze daar aankomen.”

“Ze zijn zo dicht bij het volledig vluchtloos zijn dat je niet noodzakelijk een dak over hen hoeft te plaatsen om ze binnen te houden,” zei Habib.

Oorspronkelijk artikel op Live Science.